Ας είμαστε ρεαλιστές, Παναθηναϊκέ

Ο Παναθηναϊκός απείχε 40 λεπτά από το όνειρο, αλλά έζησε το χειρότερο εφιάλτη του στη Μόσχα. Ουδέποτε μπήκε στο πνεύμα του αγώνα, ήταν σαφές από τα πρώτα λεπτά πως ήθελε πολύ, αλλά δεν μπορούσε κι όταν η διαφορά ποιότητας και λύσεων της ΤΣΣΚΑ ξεδιπλώθηκε στο παρκέ δεν κατάφερε καν να περισώσει την αξιοπρέπειά του αδικώντας τον εαυτό του μετά την υπερπροσπάθεια του ΟΑΚΑ που απέφερε το 2-2.

Φυσικά οι «πράσινοι» δεν είναι τόσο κακοί όσο φάνηκαν στον «τελικό» της Παρασκευής ή μία εβδομάδα νωρίτερα, ούτε φυσικά τόσο καλοί όσο μας ξεγέλασε η εικόνα τους στα δύο παιχνίδια της Αθήνας. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αλλά και πάλι είναι πικρή: η ΤΣΣΚΑ μπορεί να μην υπερτερεί σε χημεία, τακτική και θέληση, αλλά είναι τέτοια η υπεροχή της σε ταλέντο και βάθος που τελικά αρκούσε για να της φέρει την πρόκριση. Μία πρόκριση δίκαια, αφού αν σε μια σειρά πέντε αγώνων κερδίζεις δύο ματς δια περιπάτου και χάνεις ισάριθμα στο νήμα, τελικά είσαι καλύτερος από τον αντίπαλο.

Τι έφταιξε στον Παναθηναϊκό και έμεινε ξανά εκτός Final Four; Θα είναι λάθος να βιαστεί να επιρρίψει κανείς ευθύνες δεξιά κι αριστερά ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι «πράσινοι» πλήρωσαν για πολλοστή φορά την ελλειμματική τους επίθεση. Η άμυνα μπορεί να σου χαρίσει τίτλους και μεγάλες νίκες, αλλά σε μια μαραθώνια διοργάνωση ή μια μακρά σειρά αγώνων δεν μπορείς να κερδίσεις έναν αντίπαλο που έχει καλύτερη ισορροπία στο παιχνίδι του. Ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη και του Αλβέρτη θριάμβευσε σε επίπεδο αμυντικής τακτικής, θέλησης και πάθους, αλλά απέναντι σε αντιπάλους υψηλότερης ποιοτικής στάθμης εκείνοι συνήθως έβρισκαν τη λύση να σκοράρουν λίγο ή πολύ περισσότερο για να τον κερδίσουν.

Η καλοκαιρινή απόφαση για ενίσχυση της ομάδας σε ταλέντο και η αύξηση του μπάτζετ δεν αρκούσαν. Παππάς και Γιάνκοβιτς κρίθηκαν ανέτοιμοι να κολυμπήσουν στα βαθιά, ο Μαυροκεφαλίδης αξιοποιήθηκε μόνο στο τελευταίο κομμάτι της Ευρωλίγκας, ο Μπατίστ δεν έδωσε αγωνιστικά αυτά που μπορούσε στο παρελθόν και ο Ράιτ ήταν μία καλή βοήθεια που μάλλον ήρθε αργά. Με τον Ούκιτς λαβωμένο από την αρχή της περιόδου σκιά του εαυτού του και τον Κάρι με εκλάμψεις, ο Διαμαντίδης που δεν διανύει την πρώτη νιότη του «ξεζουμίστηκε» νωρίς στη σεζόν παίζοντας πολύ παραπάνω από όσο έπρεπε και μπορούσε από την πρώτη κιόλας φάση, με αποτέλεσμα να φτάσει αποκαμωμένος και με πιο βαριά από ποτέ πόδια στα play offs παίζοντας ανά δύο ή τρεις μέρες. Ανάλογη καταπόνηση είχαν Λάσμε, Γκιστ και Φώτσης, όπως και οι προερχόμενοι από Ευρωμπάσκετ Ματσιούλις και Μπράμος. Και μία ομάδα που ξοδεύει τις λιγοστές τις δυνάμεις για την άμυνα, δεν έχει ανάσες και καθαρό μυαλό για την επίθεση…

Οι «πράσινοι» έχουν μπροστά τους ακόμη το πρωτάθλημα, το οποίο αν κατακτήσουν θα μπορούν να μιλούν για μια πετυχημένη σεζόν. Μόνο όμως εντός των τειχών. Γιατί αν επιθυμούν να επιστρέψουν στην κορυφή της Ευρώπης και να αυξήσουν προσθέσουν αστέρια στη φανέλα τους, θα πρέπει να ενισχυθούν σημαντικά το καλοκαίρι, ενδεχομένως να αλλάξουν αγωνιστική φιλοσοφία και να προσπαθήσουν να χτίσουν έναν νέο ελληνικό κορμό.

Ουδείς, ασφαλώς, μπορεί να έχει απαιτήσεις από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, που σε χαλεπούς καιρούς συνεχίζει να βάζει χρήματα σε ένα σπορ χωρίς ανταπόδοση. Όμως όταν οι ανταγωνιστές σου για τον τίτλο, ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Αρμάνι, Μακάμπι ή οι Τούρκοι, σπρώχνουν χρήματα με το τσουβάλι αποκτώντας ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά, είναι δύσκολο όσο έξυπνες επιλογές παικτών κι αν κάνεις, όση τεχνογνωσία κι αν έχεις, όσο δυνατή έδρα ή βαριά φανέλα διαθέτεις, να τους κοιτάξεις στα μάτια. Πρέπει, λοιπόν, ή να διαθέτεις τα μέσα για να τους ανταγωνιστείς ή να συμβιβαστείς με την σκληρή πραγματικότητα και να φτάσεις απλώσεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Έστω κι αν αυτό συχνά φαντάζει λίγο συγκριτικά με τις ένδοξες στιγμές του πολύ πρόσφατου παρελθόντος σου. Καλύτερα, ωστόσο, ρεαλιστής παρά αιθεροβάμων. Ο πρώτος γνωρίζει ποιος είναι και πού πάει, ενώ ο δεύτερος στο τέλος πάντα απογοητεύεται…

Follow @ChristosRobolis