Devotion…

Τι κι αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει αποστασιοποιηθεί; Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται σαν μαύρο πρόβατο από την Ευρωλίγκα. Κι αν η γκρίνια για τη διαιτησία σε αρκετές περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν έχει λειτουργήσει σαν ένα καλό άλλοθι για τις αποτυχίες της ομάδας, μετά από αυτό που έγινε το βράδυ της Τρίτης μόνο αβάσιμη δεν είναι…

Η υπερπροσπάθεια που κατέβαλαν οι «πράσινοι» στο παρκέ για 50 λεπτά δεν ανταμείφθηκε τόσο λόγω κάποιων λάθος επιλογών στα κρίσιμα σημεία, αλλά πολύ περισσότερο λόγω των αποφάσεων των Γιαβόρ και Λοτερμόζερ. Δεν χρειάζεται να γίνει παράθεση των φάσεων, αφού οποιοσδήποτε με… όραση και στοιχειώδη γνώση των κανονισμών αντιλαμβάνεται πως μιλάμε για τουλάχιστον 5-6 εξόφθαλμα ανάποδα σφυρίγματα, που όσο καλόπιστος και να είναι κάποιος δεν μπορεί να αποδεχτεί ως ανθρώπινα λάθη. Άρα δεν μπορεί παρά να αποδοθεί στο… νόμο του ισχυρού, άσχετα αν ο Παναθηναϊκός μόνο μικρό μέγεθος δεν αποτελεί ιστορικά και παρότι βρίσκεται σε low point τριακονταετίας εξακολουθεί να φέρνει παρέα με τον Ολυμπιακό σχεδόν το 1/3 των εσόδων από τα τηλεοπτικά στα ταμεία της Ευρωλίγκας.

Ο Παναθηναϊκός επέλεξε το… devotion στην Ευρωλίγκα, παρότι ψάχτηκε για την αποχώρηση περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά εκείνη τον αντιμετωπίζει ως φτωχό συγγενή, πλέον και κυριολεκτικά μετά τη δραστική μείωση του μπάτζετ.



Στον αμιγώς αγωνιστικό τομέα, ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμη ματς απέναντι σε πολύ ποιοτικότερο αντίπαλο μπήκε στον αγώνα με τη νοοτροπία που του έλειπε σε ματς όπως απέναντι στην Ζαλγκίρις. Εμφανίστηκε εξ αρχής αποφασισμένος να… πεθάνει παλεύοντας για τη νίκη και παραλίγο να κερδίσει αλλά και να… ξεψυχήσει έχοντας πολλούς παίκτες να καταθέτουν ψυχή και αυταπάρνηση, με κορυφαίο τον Παπαπέτρου των 44 λεπτών. Το σκορ σε ανοιχτό γήπεδο στο πρώτο και το post up παιχνίδι του Μπέντιλ στο δεύτερο δεκάλεπτο κράτησαν τους «πράσινους» στο ματς όσο έριχναν άσφαιρα από την περιφέρεια, από τη στιγμή που παραδόξως ο αντίπαλος ήταν ακόμη πιο άστοχος από μακριά. Όταν ο Νέντοβιτς μπήκε στο ματς ο Παναθηναϊκός απέκτησε σημείο αναφοράς στην επίθεση παίρνοντας πολύτιμες λύσεις από Παπαπέτρου, Παπαγιάννη και ανά διαστήματα από Μακ και Μποχωρίδη. Η άμυνα ζώνης του Βόβορα βραχυκύκλωσε τη Ρεάλ, όταν έμοιαζε να αρχίζει να ρολάρει επιθετικά, οι «πράσινοι» έφτασαν να κρατούν την τύχη του ματς στα χέρια τους, αλλά η έλλειψη καθαρού μυαλού-απόρροια και της κόπωσης αλλά και του εκνευρισμού-δεν τους επέτρεψε να κερδίσουν μια σπουδαία ομάδα και την… γκρίζα βοήθειά της.

Το τέλος της βραδιάς βρίσκει τον Παναθηναϊκό οργισμένο για την διαιτησία, απογοητευμένο από την ήττα και αποκαμωμένο από την εξάντληση για μια υπέρβαση που δεν συντελέστηκε. Η διαχείριση του ήδη δύσκολου ματς απέναντι στην εξαιρετικά φορμαρισμένη Άλμπα την Πέμπτη, που υπό… νορμάλ συνθήκες θα στόχευε ως ρεαλιστικό στόχο νίκης ο Παναθηναϊκός, γίνεται αυτομάτως πολύ πιο δύσκολη. Τουλάχιστον ο κόσμος του, που δεν μπόρεσε λόγω πανδημίας να είναι στις κερκίδες (τρέμω στην ιδέα του πώς θα είχε αντιδράσει ένα γεμάτο ΟΑΚΑ σε τέτοια σφυρίγματα), τον χειροκρότησε «νοητά» από το σπίτι του. Γιατί έτσι θέλει να βλέπει την ομάδα του, ακόμη κι όταν χάνει. Ή μάλλον όταν δεν την αφήνουν να κερδίσει.

ΥΓ: Ο τίτλος Devotion είναι φυσικά ειρωνικός για τη στάση της Ευρωλίγκας απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά απόλυτα κυριολεκτικός για το συμβόλαιο… ζωής που υπέγραψε με τους Μπακς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένα παιδί που έχει μάθει να δένεται με τους ανθρώπους και που δεν πολυγουστάρει τα φώτα, έδειξε την αφοσίωσή του στην ομάδα που επένδυσε πάνω του, έστω κι αν δεν φρόντισε ούτε αυτό το καλοκαίρι να τον πλαισιώσει με το κατάλληλο supporting cast για να διεκδικήσει και να κατακτήσει τον τίτλο. Ο Γιάννης λειτούργησε περισσότερο με το συναίσθημα παρά με στυγνή επαγγελματική λογική, η οποία θα τον ωθούσε να υπογράψει αργά ή γρήγορα σε μια super team, ενός πιο εμπορικού franchise και σε μια μεγαλούπολη από τις τόσες που είχαν πέσει στα πόδια του. Επέλεξε να κυνηγήσει το όνειρό του από τον δύσκολο δρόμο, αλλά αυτό θα καταστήσει το επίτευγμά του ακόμη πιο αξιομνημόνευτο, όταν (κι ελπίζουμε όχι «αν») φορέσει επιτέλους το πολυπόθητο δαχτυλίδι.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis