Απουσία του Χάκετ καλύπτεται, του Πρίντεζη όχι

Η περσινή συντριβή στο ίδιο γήπεδο, που αποδείχτηκε κομβική για τον πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, αλλά και η αντίσταση που πρόβαλε η Ζαλγκίρις εκτός έδρας απέναντι σε Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ αρκούν για να καταδείξουν τη σημασία της νίκης του Ολυμπιακού στο Κάουνας. Μετά τις ήττες από Γαλατά και Μακάμπι τα περιθώρια για άλλες εκτός προγράμματος ήττες στενεύουν και όταν ίσως και αναπόφευκτα αυτές έρχονται δεν είναι πάντα εφικτό να αναπληρώνονται από μεγάλες νίκες μακριά από το ΣΕΦ.

Ο Ολυμπιακός στο Κάουνας κλήθηκε να αντιμετωπίσει όχι απλώς τις παγίδες του ενός εξαιρετικού συνόλου που αποδίδει ομαδικά μάλλον πάνω από τα όρια του ατομικού ταλέντου των παικτών του (το πρώτο «παράσημο» του προπονητή Γιασικεβίτσιους), αλλά και την αναπλήρωση ενός μεγάλου κενού. Πάντα το πρώτο δύσκολο παιχνίδι μετά από μια απώλεια παίκτη είναι ακόμη πιο επικίνδυνο, καθώς ούτε αντικαταστάτης έχει βρεθεί, αλλά ούτε και οι απαραίτητες προσαρμογές σε ρόλους και rotation έχουν παγιωθεί ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση με τον δέοντα τρόπο.

Δίχως έξωθεν βοήθεια, καθώς ο αντι-Χάκετ αναζητείται, ο Ολυμπιακός κατάφερε όχι να εξαλείψει αλλά τουλάχιστον να μακιγιάρει επαρκώς τις παρενέργειες της απουσίας ενός τόσου σημαντικού παίκτη, μέσω συνολικής προσπάθειας. Άπαντες χρειάστηκε να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, σε επίθεση, κυρίως σε άμυνα αλλά και σε λεπτά συμμετοχής, αν και είναι πασιφανές πως θα χρειαστεί και προσθήκη στο ρόστερ. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προσπάθησε να καλύψει όχι ακριβώς το ρόλο, αλλά πρωτίστως το χρόνο του Χάκετ στο παρκέ με αλλαγές στο rotation. Είδαμε τον Γκριν στο «1», τον Λοτζέσκι στο «2» και τον Παπαπέτρου στο «3», είδαμε τον Αθηναίου να παίρνει λεπτά στο παρκέ. Όλα αυτά όμως όχι όμως για πολλή ώρα κι όχι όταν κρινόταν το ματς. Στο δεύτερο μέρος ο κόουτς επέστρεψε στα συνήθη σχήματα για να περιορίσει το ρίσκο και δικαιώθηκε, καθώς ο Ολυμπιακός χάρη στην επίθεσή του και με καλή άμυνα μόνο στο τέταρτο δεκάλεπτο έφτασε στο ζητούμενο.

Κι επειδή το σύνολο το κάνουν παίκτες, έχουμε και λέμε: Ο Παπανικολάου αποβάλλει πλέον το ψυχολογικό βάρος και θυμίζει την αστείρευτη πηγή ενέργειας της πρώτης θητείας του στον Ολυμπιακό. Ο Σπανούλης διακρίνοντας τον προσανατολισμό μιας ακόμη αντίπαλης άμυνας πάνω του έδειξε ξανά πόσο ώριμος είναι πλέον για να διακρίνει πότε πρέπει να σκοράρει και πότε να μοιράσει. Ο Λοτζέσκι παραμένει υπόδειγμα επιθετικής σταθερότητας, ο Μπιρτς είναι ο καταλύτης στο «5» και ο Γκριν καταθέτει λύσεις στην επίθεση και προσπάθεια (στο μέτρο του δυνατού) στην άμυνα.

Αφήσαμε τον Πρίντεζη για το τέλος. Περιττό να ειπωθεί πόσο σημαντικός είναι για τον Ολυμπιακό. Το ουδείς αναντικατάστατος στη δική του περίπτωση δεν ισχύει. Αν, ο μη γένοιτο, ο τραυματισμός του είναι σοβαρός αρκεί για να εκτροχιάσει τους «ερυθρόλευκους» και δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως μπορεί και να τους καταστρέψει μια σεζόν που εξελισσόταν από ικανοποιητικά ως πολύ καλά εντός κι εκτός τειχών. Αντι-Χάκετ ή κάτι παραπλήσιο μπορεί να βρεθεί. Όμως παίκτης με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, τα ηγετικά προσόντα και όλα αυτά στη συσκευασία… Έλληνα που προσφέρει ο Πρίντεζης είναι αδύνατο να βρεθεί.

Μακάρι ο Ολυμπιακός να μη βρεθεί στο τέλος της ημέρας να έχει χάσει στο Κάουνας πολλά περισσότερα από όσα κέρδισε νικώντας τη Ζαλγκίρις…

ΥΓ: Η Ευρωλίγκα οφείλει να επανεξετάσει τα πράγματα. Όχι μόνο για τα περίφημα διαφημιστικά του παρκέ που πλέον «κατηγορούνται» και από τους παίκτες για σοβαρούς τραυματισμούς, αλλά και για το εξοντωτικό πρόγραμμα. Βρισκόμαστε μόλις στα 2/5 της κανονικής περιόδου και οι σοβαροί τραυματισμοί έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας. Και μη μιλήσει κανείς για… ΝΒΑ, γιατί εκεί ούτε τα παιχνίδια είναι ΚΑΘΕ εβδομάδα τόσο μεγάλης σημασίας, ούτε οι παίκτες στην Ευρώπη απολαμβάνουν ανάλογες ανέσεις με τους συναδέλφους τους στις ΗΠΑ.

Follow @ChristosRobolis