Απόλαυση χωρίς… ενοχές

Όσοι-προφανώς μακριά από οπαδικές προτιμήσεις και με μοναδικό οδηγό την αγάπη για το άθλημα-απολαύσατε τον τρίτο τελικό της Α1 για αυτό που ήταν, δηλαδή ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ στην Ελλάδα, θα πρέπει να αισθανθήκατε άσχημα που δεν αναλωθήκατε σε συζητήσεις περί διαιτησίας, φτυσιμάτων, σπασμένων αποδυτηρίων και όλα όσα τελικά έγιναν, γίνονται και δυστυχώς θα ξαναγίνουν (όπως είχε γράψει σοφά ο Σεφέρης) «… για ένα πουκάμισο αδειανό».

Ευτυχώς για τους φιλάθλους αυτής της κατηγορίας και δυστυχώς για τις… μοιραίες συγκρίσεις με τον δικό μας μικρόκοσμο, υπάρχουν και οι τελικοί του ΝΒΑ. Μία απόλαυση χωρίς ενοχές, πέρα από αυτή της… ραθυμίας που μας συνοδεύει στις δουλειές μας (κι όχι μόνο) για το υπόλοιπο της ημέρας, που ξεκίνησε από τις 4:00 τα ξημερώματα για να καθηλωθούμε στους δέκτες μας.

Λέικερς και Σέλτικς πρόσφεραν ένα χορταστικό πρώτο πιάτο στους τελικούς του ΝΒΑ. Όχι απλώς από την άποψη του θεάματος, αλλά και από πλευράς τακτικής, καθώς κόντρα στην κρατούσα άποψη, τα play-offs σε τόσο προχωρημένο επίπεδο καλύπτουν και αυτή την ανάγκη του απαιτητικού θεατή. Παρακολουθήσαμε μπάσκετ υψηλότατου επιπέδου ανάμεσα σε δύο ομάδες που απέδειξαν πως η τακτική δεν αναιρεί το θέαμα και το αντίστροφο.

Οι πρωταθλητές ήταν αυτοί που κέρδισαν τις εντυπώσεις παρουσιάζοντας υποδειγματική λειτουργία σε επίθεση και άμυνα. Κι αν το πρώτο ήταν αναμενόμενο, το δεύτερο ξάφνιασε πολλούς. Ο Φιλ Τζάκσον όμως γνωρίζει περισσότερο από καθέναν πως η επίθεση κερδίζει φίλους, αλλά η άμυνα τίτλους. Κι εκείνος έχει ήδη δέκα στη συλλογή του… Οι «λιμνάνθρωποι» είχαν έναν Κόμπι Μπράιαντ πιο ώριμο από ποτέ, να αφήνει στην άκρη τους ηρωισμούς και να λειτουργεί όχι ως σταρ αλλά ως αληθινός ηγέτης της ομάδας. Έναν «σκληρό» Πάου Γκασόλ, να απαντά σε όσους τον έχουν χαρακτηρίσει «Ga-soft» και να πλαισιώνεται ιδανικά από Όντομ και Μπάινουμ. Έναν Ρον Αρτέστ να επιβεβαιώνει τη φήμη του αμυντικού εξολοθρευτή, να αποδεικνύει με κρίσιμα καλάθια πως δεν είναι ένας συνηθισμένος χαμάλης, αλλά και να συγκρατεί τους συμπαίκτες του όταν διαμαρτύρονταν πέραν του δέοντος (με τον σχολιαστή του «ESPN» να λέει πως «… όταν ο Αρτέστ είναι η φωνή της λογικής, κάτι δεν πάει καλά»). Και όλους τους υπόλοιπους μαζί να έχουν πάθος και δύναμη, αλλά ταυτόχρονα συγκέντρωση και προσήλωση στο ρόλο τους, μικρό ή μεγάλο.

Το αγωνιστικό πλάνο του Ντοκ Ρίβερς δεν πέτυχε για τους Σέλτικς. Οι προσαρμογές στην άμυνα πάνω σε Κόμπε και Γκασόλ δεν είχαν αποτέλεσμα, αφού η υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας από τους Λέικερς και η ανάδειξη εναλλακτικών πηγών σκοραρίσματος αποδιοργάνωσε τους φιλοξενούμενους. Όσο η ομάδα της Βοστώνης είχε να αντιμετωπίσει έναν Λεμπρόν Τζέιμς (άντε κι έναν Μο Ουίλιαμς ή έναν Αντόν Τζέιμισον) κι έναν Ντουάιτ Χάουαρντ (άντε κι έναν Ματ Μπαρνς ή έναν Βινς Κάρτερ), μπορούσε να επικεντρώσει εκεί την αμυντική της δύναμη. Όμως οι Λέικερς διαθέτουν μεγαλύτερο πλουραλισμό-έστω και με το περιορισμένο rotation που κάνουν-και περισσότερους παίκτες που γνωρίζουν τα κατατόπια των μεγάλων αγώνων πολύ καλύτερα από όσους αντιμετώπισαν στους προηγούμενους γύρους οι Σέλτικς. Κι από τη στιγμή που ο Ραζόν Ρόντο έμεινε στα ρηχά και δεν εξέθεσε την αδυναμία των Λέικερς στον «άσο», αλλά και οι Σέλτικς ήταν άστοχοι από την περιφέρεια, η ήττα ήταν αναπόφευκτη.

Ο δεύτερος αγώνας της σειράς, που θα γίνει ξημερώματα Δευτέρας, είναι ίσως ο κρισιμότερος όλων. Κι αυτό γιατί αν Λέικερς επικρατήσουν και πάλι, φαντάζει αδύνατο να χάσουν στη συνέχεια τρία συνεχή παιχνίδια στη Βοστώνη. Όσο αποδυναμωμένοι κι αν εμφανίζονται οι πρωταθλητές μακριά από το Λος Άντζελες στα φετινά play-offs…

Aπορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com