Από μικρό κι από τρελό

«Η χώρα ζει δραματικές στιγμές. Ποιος να ασχοληθεί τώρα με το μπάσκετ;», θα πουν πολλοί και δεν θα έχουν πολύ άδικο. Ο αθλητισμός, άλλωστε, είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας και αυτές τις ώρες που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, με τους Έλληνες να ζουν στον πανικό και την αμφιβολία για το αν αύριο θα έχουν τα στοιχειώδη για να ζήσουν, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πολύ μικρά και ανούσια.

Η Εθνική Εφήβων, που κάνει τη δική της προσπάθεια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U19 του Ηρακλείου, προσφέρει στο ελληνικό κοινό κάτι παραπάνω από δύο ώρες καλού μπάσκετ κι απομάκρυνσης από τον καταιγισμό δυσοίωνων ειδήσεων για το παρόν και το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Λειτουργεί παράλληλα κι ως υπενθύμιση πως οι Έλληνες έχουν αξία, τεράστιες δυνατότητες κι ακόμη μεγαλύτερες προοπτικές, με τη σημαντική προϋπόθεση να δουλεύουν σκληρά, ενωμένοι και χωρίς μικρότητες για έναν κοινό και ουχί ιδιοτελή σκοπό.

Η ελληνική ομάδα έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία, χωρίς τα «κουσούρια» που κουβαλάμε σαν λαός ως παθογένειες πολλών ετών, που δυστυχώς έχουν κληροδοτηθεί και σε πολλά μέλη της νέας γενιάς. Από ταλέντο… άλλο τίποτα, όπως και για προοπτικές εξέλιξης. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως αν δεν ανήκουν ήδη σε μεγάλες ομάδες ή σε κολέγια των ΗΠΑ, οι Έλληνες διεθνείς έχουν ήδη μπει στο μπλοκάκι πολλών κατασκόπων. Για την εργατικότητα και σοβαρότητα (χωρίς όμως να λείπει και η καλώς εννοούμενη νεανική τρέλα) των παικτών, επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία. Όσο για το άριστο κλίμα, η ομαδική μεταφορά του λαβωμένου Χαραλαμπόπουλου στον πάγκο, η αναμονή όλης της ομάδας στο λόμπι του ξενοδοχείου μέχρι να επιστρέψει από το νοσοκομείο μετά τον τραυματισμό του, αλλά και η αποθέωσή του όταν εισήλθε για… δύο δευτερόλεπτα στο τέλος του αγώνα με τη Δομινικανή Δημοκρατία μιλούν από μόνα τους. Τέλος, μια ματιά σε έναν αγώνα μαρτυρά πως ουδείς αγωνίζεται για να προβάλει τον εαυτό του και να ανεβάσει τους αριθμούς του, αλλά όλοι προσπαθούν να διακριθούν μέσα από την επιτυχία όλης της ομάδας.

Τα παιδιά αυτά δείχνουν το δρόμο σε όλους μας. Αν λειτουργούσαν/με έτσι και οι «μεγάλοι», ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τη χώρα μας και να μη φτάναμε εδώ. Από μικρό κι από τρελό, που λένε… Αυτή η τράπεζα ταλέντου που λέγεται Ελλάδα δεν θα στερέψει ποτέ από «ρευστό».

Follow @ChristosRobolis