Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις

«Μη μοιράζεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να τηρήσεις», αναφέρει μία σοφή λαϊκή ρήση, που θα ήταν χρήσιμη όχι μόνο για τους πολιτικούς ηγέτες του τόπου, αλλά και για τους... προπονητές.

Επίσημη παρουσίαση Χενκ Τεν Κάτε (25 Ιουνίου 2008): «Θέλουμε να παίζουμε ελκυστικό ποδόσφαιρο που την ποιότητά του θα αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοι. Ένας από τους στόχους επίσης είναι να αυξήσουμε και την παραγωγικότητα της ομάδας. Πιστεύω στο επιθετικό ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός θα γίνει μία ομάδα που θα παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά και ποδόσφαιρο που θα φέρει νίκες και κόσμο στο στάδιο».

Επίσημη παρουσίαση Γιώργου Δώνη (15 Μαΐου 2008): «Ήρθα στην ΑΕΚ με στόχο να δουλέψουμε σε βάθος, να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο και να κατακτήσουμε τίτλους. Να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, που θα το ευχαριστιόμαστε όλοι και ο κόσμος και το αποτέλεσμα αυτού θα είναι η κατάκτηση τίτλων».

Κι όμως πρόκειται για δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Στην πρώτη έχουμε έναν προπονητή που μπορεί και δεν θέλει και στη δεύτερη έναν προπονητή που θέλει και δεν μπορεί. Ο Χενκ Τεν Κάτε έχει ένα γεμάτο οπλοστάσιο, ειδικά από τη μέση και μπροστά, κι όμως με το κοουτσάρισμα και τις επιλογές του μέχρι τώρα δεν το αξιοποιεί σωστά. Το δείχνουν τα αποτελέσματα, αλλά πάνω από όλα η εικόνα του Παναθηναϊκού στην πλειονότητα των αγώνων του. Κουραστικός με λίγες εκλάμψεις που προέρχονται από την ποιότητα των παικτών του και όχι από σχέδιο δουλεμένο στην προπόνηση.

Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε έναν προπονητή, τον Γιώργο Δώνη, που θυμίζει τις νοικοκυρές που στο τέλος του μήνα κάνουν αλχημείες για να μαγειρέψουν με ό,τι τους έχει απομείνει στο ψυγείο ένα φαγητό της προκοπής. Μία ματιά στον πάγκο της ΑΕΚ, αλλά και σε κάποιες θέσεις της ενδεκάδας φέρνει θλίψη. Και ασφαλώς ο κόουτς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού πρόκειται για δικές του επιλογές ή αποφάσεις της διοίκησης που ο ίδιος προσυπέγραψε. Καλός ο δυναμισμός, καλό το φιλότιμο και το πάθος των παικτών, αλλά η ποιότητα κάνει τη διαφορά στις μεγάλες ομάδες και αυτή απουσιάζει από την ΑΕΚ.

Κοινώς παρονομαστής και στις δύο περιπτώσεις; Οι υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες και οι οποίες είναι η βασική αιτία που ο κόσμος έχει αρχίσει ήδη να αμφισβητεί τους προπονητές. Μήπως θα ήταν φρονιμότερο να απέφευγαν τα μεγάλα λόγια στην αρχή της περιόδου; Είναι βέβαιο πως οι αγνοί φίλαθλοι εκτιμούν πιο πολύ την ειλικρίνεια. Άλλωστε από υποσχέσεις και ελπίδες που αποδεικνύονται στο τέλος φρούδες έχουν χορτάσει και οι μεν και οι δε τόσα χρόνια... Η τίμια στάση του ΠΑΟΚ είναι προτιμότερη. Ο Φερνάντο Σάντος και ο Θοδωρής Ζαγοράκης απέφυγαν εξ αρχής τα μεγάλα λόγια, έθεσαν χαμηλά τον πήχη (έξοδος στο UEFA) για τα δεδομένα του υλικού της ομάδας και κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο πως η επιστροφή στις ένδοξες ημέρες μάλλον θα αργήσει, ενώ αν έρθει γρηγορότερα κανείς δεν θα έχει παράπονο. Μία αλήθεια, ακόμη και αν είναι πικρή, είναι πάντα προτιμότερη από ένα καλοφτιαγμένο ψέμα.