Αφήστε τα μίση. Τόσα μας έχουν χαρίσει!

Η συγκλονιστικότερη σειρά τελικών στην ιστορία των «αιωνίων» (και ίσως όχι μόνο) δεν θα μπορούσε να μην έχει ένα ασορτί φινάλε. Θαρρείς και οι δύο μύθοι που ηγούνταν των δύο ομάδων συνεννοήθηκαν για να μας προσφέρουν σε ένα ματς τόσες μαζεμένες συγκινήσεις. Σαν να ήθελαν να δείξουν ο μεν Διαμαντίδης για πολλοστή φορά πόσο θα λείψει από τον Παναθηναϊκό, ο δε Σπανούλης πόσο αναγκαίος είναι ΚΑΙ για το μέλλον του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός είναι δίκαιος πρωταθλητής. Δεν ήταν καταφανώς καλύτερος του αντιπάλου του σε αυτή τη σειρά, αλλά εκεί που οι «πράσινοι» επέδειξαν τάσεις αυτοχειρίας, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν δολοφονικό ένστικτο, ΚΑΙ στα τρία τελευταία ματς της σειράς. Εκεί που οι γηπεδούχοι είχαν νευρικότητα και θολούρα, οι φιλοξενούμενοι είχαν στιβαρά χέρια και εκμεταλλεύτηκαν όλα τα «δώρα». Εκεί που το ρόστερ του Παναθηναϊκού φάνταζε «κοντό», ο Ολυμπιακός έμοιαζε Λερναία Ύδρα βρίσκοντας λύσεις στις απουσίες του Πρίντεζη και του Λοτζέσκι. Κι εκεί που ο Φελντέιν θέλησε να γίνει ήρωας, ο Σπανούλης τού έδειξε πώς λειτουργούν αυτοί.

Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ψυχολογικά καταβεβλημένος από το κοκτέιλ συναισθημάτων που δημιουργεί το άγχος του do or die και του αντίο του Διαμαντίδη. Ο Ολυμπιακός επιτίθετο πιο συντεταγμένα, με καλύτερη στόχευση και κατάφερε να καμουφλάρει το τεράστιο κενό του Πρίντεζη με Παπανικολάου και Αγραβάνη να βγαίνουν περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι φέτος μπροστά. Η επιστροφή του «τριφυλλιού» δύο φορές στο ματς από το -11 δεν ήταν αποτέλεσμα δομημένων επιθέσεων και σκεπτόμενου μπάσκετ, αλλά περισσότερο της ενέργειας που έβγαλε (όσο υπήρχαν ακόμη αποθέματα) η άμυνα και των προσωπικών προσπαθειών του Παππά, του Καλάθη, του Διαμαντίδη και του Γκιστ. Έστω και με ανορθόδοξο τρόπο οι «πράσινοι» βρέθηκαν καβάλα στο άλογο, αλλά έπεσαν μόνοι τους. Ή μάλλον τους έριξε ο Σπανούλης, που τιμώρησε κάθε αδράνεια της άμυνας στο κορυφαίο (συνολικά) παιχνίδι της καριέρας του. Μέχρι το επόμενο.

Η κατάκτηση του τίτλου για τον Ολυμπιακό πιστώνεται ΚΑΙ στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Διδάχτηκε από τα λάθη του πρώτου αγώνα, έκανε τις κατάλληλες προσαρμογές και αποδείχτηκε ιδιαίτερα ευέλικτος στο πλάνο του αντιμετωπίζοντας ιδανικά τις απουσίες δύο μεγάλων επιθετικών όπλων. Ο Αργύρης Πεδουλάκης πάλεψε όχι με όλα τα διαθέσιμα όπλα, αλλά με αυτά που ανταποκρίνονταν στις δικές του αρχές ή είχαν έστω τη διάθεση να τις ακολουθήσουν. Όποιος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε, δεν είχε θέση στο δικό του «τάγμα». Η πολύ πιο πειστική εικόνα ομάδας του Παναθηναϊκού στους τελικούς σε σχέση με το μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν αποτελεί προϊόν του δικού του συμμαζέματος και ίσως-ελλείψει σίγουρης (που συνεπάγεται και το «ακριβής») λύσης για την επόμενη μέρα στον πάγκο, θα άξιζε να του δοθεί ο χρόνος και το μπάτζετ για να χτίσει την ομάδα στη μετα-Διαμαντίδη εποχή, που ξημέρωσε ήδη και είναι πολύ δύσκολη.

Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού στην τελευταία του εμφάνιση έκανε μία ακόμη προσφορά στο ελληνικό μπάσκετ. Μια που δεν μετριέται σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ, τάπες και κλεψίματα. Το μεγαλείο του στάθηκε ικανό να καταλαγιάσει τα πάθη. Όχι τόσο γιατί όσοι είχαν άγριες διαθέσεις μετά το τρίποντο-μαχαιριά του Σπανούλη σταμάτησαν από σεβασμό προς το farewell αυτό, αλλά και γιατί η προσωπικότητά του έφερε κοντά τις «αντιμαχόμενες» πλευρές. Τα συγχαρητήρια του Αγγελόπουλου σε αυτόν, η επίσκεψη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού για να υποκλιθεί στους πρωταθλητές, ο εγκάρδιος διάλογος Σπανούλη και Θανάση Γιαννακόπουλου και όχι μόνον, έμοιαζαν σαν να προέρχονταν επειδή η απώλεια του Διαμαντίδη «μαλάκωσε» τις ψυχές όλων που τελικά διαπίστωσαν πως δεν έχουν να χωρίσουν πολλά, αλλά απεναντίας τους ενώνουν πολλά περισσότερα. Περίμενε κανείς τόσο πολιτισμό μετά από ένα ντέρμπι που θα κρινόταν με τρίποντο του Σπανούλη μέσα στο ΟΑΚΑ; Κι όμως, συνέβη!

Ας είναι η αρχή για να θάψουμε μια για πάντα το τσεκούρι. Πώς το είπε ο Σπανούλης; «Η ίντριγκα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι πρωτοφανής. Εμείς το προϊόν πρέπει να το διαφημίζουμε, όχι να το μειώνουμε».