Αδυναμία που δεν σβήνεται, αλλά… κρύβεται

Τα φιλικά στο Ουλμ ήταν πλήρως διαφωτιστικά για την Εθνική. Κι ευτυχώς που χάσαμε… Μια ήττα πάντα αποκαλύπτει καλύτερα τα προβλήματα που πολλές φορές μπορεί να κρύβονται πίσω από ένα θετικό αποτέλεσμα. Αν, δε, είναι και σε φιλικό επίπεδο-έστω κι από τους… Σκοπιανούς-η ζημιά περιορίζεται στις εντυπώσεις.

Αν είχαμε κερδίσει ΠΓΔΜ και Βοσνία, όπως θα μπορούσαμε κάλλιστα να είχαμε κάνει βάσει της εξέλιξης των αγώνων, θα ψάχναμε διθυραμβικούς τίτλους, θα μνημονεύαμε τον ελληνικό χαρακτήρα που βγαίνει μπροστά στα δύσκολα, θα βαφτίζαμε ήρωες της τελευταίας στιγμής και θα εθελοτυφλούσαμε. Μια ήττα, πόσω μάλλον από αντιπάλους δεδομένα χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης, σε υποχρεώνει να δεις την αλήθεια κατάματα, να ψάξεις να βρεις τι φταίει και να προσπαθήσεις να το διορθώσεις βγάζοντας από την εξίσωση τη χαλαρότητα του «έλα μωρέ, αφού κερδίσαμε κι έτσι, γιατί να αλλάξουμε;».

Το πρόβλημα της Εθνικής έχει όνομα και λέγεται «άμυνα». Και πρόκειται για εγγενή αδυναμία, υπό την έννοια ότι δεν οφείλεται σε πιθανή ελλιπή δουλειά στο συγκεκριμένο κομμάτι από το τεχνικό τιμ ή ενδεχόμενη έλλειψη προσπάθειας και διάθεσης από τους παίκτες. Αποδίδεται στο DNA του συγκεκριμένου ρόστερ, που μπορεί μεν να ξεχειλίζει από ποιότητα και ταλέντο, αλλά είναι αντιστρόφως ανάλογα τα δεδομένα στην άλλη πλευρά του παρκέ. Αλήθεια, πόσοι από τους 14 παίκτες που είχε μαζί του στο Ουλμ ο Αντρέα Τρινκιέρι θα υποχρέωναν έναν σκάουτερ να τους χαρακτηρίσει στην έκθεσή του όχι εξολοθρευτές, μήτε παίκτες ειδικών αποστολών αλλά απλώς καλούς αμυντικούς; Όχι περισσότεροι από 4-5. Στους περισσότερους, μάλιστα, αν έπρεπε να εντοπίσουμε ένα «κουσούρι», αυτό θα είχε να κάνει με την ανταπόκριση στα αμυντικά τους καθήκοντα.

Κι επειδή ως επί το πλείστον το δυναμικό της Εθνικής αποτελείται από παίκτες φτασμένους και μπασκετικά σχηματισμένους, τα περιθώρια ατομικής βελτίωσης είναι ελάχιστα. Τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει ο Αντρέα Τρινκιέρι με το τιμ του; Να καλύψει αυτή την αδυναμία με ομαδική προσπάθεια και να βρει σχήματα με παίκτες που ο ένας θα καμουφλάρει τις αμυντικές ελλείψεις του άλλου. Και να πείσει τους παίκτες του πως όσα φοβερά και τρομερά είναι ικανοί να κάνουν στην επίθεση, δεν θα αρκούν όταν επιτρέπουν στους αντιπάλους να κάνουν τα ίδια και… χειρότερα στην άμυνα.

Η Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι το διπλό «καμπανάκι» στο τουρνουά του Ουλμ, κινδύνευε να πέσει ξανά, όπως και πέρσι, στην παγίδα κάθε ομάδας που διαθέτει πολύ ταλέντο: να επαναπαυτεί στην αλαζονική πεποίθηση πως όσους πόντους κι αν δεχτεί, θα βάλει πολλούς ή έστω και… έναν περισσότερο από τους αντιπάλους για να κερδίσει. Έρχονται όμως βραδιές, σαν αυτή με τη Νιγηρία, που εσύ μοιάζεις να ψάχνεις την τρύπα της βελόνας και ο αντίπαλος να πετά βότσαλα στη θάλασσα. Κι όταν χρειαστεί να ανατρέξεις στη σταθερά της άμυνας για να κρατηθείς στο παιχνίδι και να νικήσεις, αυτή-όπως κάθε γνήσιο… θηλυκό-σε εκδικείται που τόσο καιρό την αμελούσες. Αντιθέτως, αν της δώσεις τη δέουσα προσοχή κι ασχοληθείς μαζί της, θα σου το ανταποδώσει όταν θα την έχεις ανάγκη.

Follow @ChristosRobolis