To… Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός του ΝΒΑ δεν κουράζει!

Πολύς κόσμος ξενέρωσε βλέποντας το ζευγάρι στους τελικούς του ΝΒΑ να είναι για πολλοστή φορά Γουόριορς-Καβαλίερς θυμίζοντας κάτι από την ελληνική ρουτίνα του Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός που από το 2006 είναι… αχώριστοι στο φινάλε της σεζόν. Είτε γιατί αρκετοί φίλοι του ΝΒΑ κουράστηκαν να βλέπουν το ίδιο δίδυμο να διεκδικεί τον τίτλο, είτε γιατί πίστεψαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως φέτος το «δίπολο» θα έσπαγε βλέποντας Ρόκετς και Σέλτικς να προηγούνται με 3-2 στους τελικούς των Περιφερειών.

Δεν είναι λάθος να κρίνει κανείς άδικη την απουσία Ρόκετς και Σέλτικς από τους τελικούς, αφού η ατυχία έπαιξε τον δικό της καθοριστικό ρόλο γι’ αυτό. Για το μεν Χιούστον ο τραυματισμός του Κρις Πολ εκτροχίασε μια ομάδα που έδειχνε απόλυτα ικανή να εκθρονίσει τους πρωταθλητές. Το «τετράγωνο» μυαλό και η προσωπικότητά του έλειψαν πολύ στα δύο τελευταία ματς και ξεγυμνώθηκαν όλες οι αδυναμίες του υπερταλαντούχου μεν αλλά υπερφίαλου Τζέιμς Χάρντεν. Πέραν όμως της απουσίας του πραγματικού εγκεφάλου της ομάδας και του ανθρώπου που μεταμόρφωσε τους Ρόκετς σε ομάδα πρωταθλητισμού, στοίχισε η τρίποντη εμμονή που πάντα θα είναι δίκοπο μαχαίρι, αλλά και η παρουσία σημείου αναφοράς στη ρακέτα. Για τους δε Σέλτικς η ιστορία πιθανότατα θα είχε γραφτεί διαφορετικά αν δίπλα στην… επτάδα με την οποία ξέμεινε ο Μπραντ Στίβενς υπήρχαν Ίρβινγκ ή Χέιγουορντ ή αν δεν εγκατέλειπαν τις αρχές τους στο Game 7 και επιδίδονταν σε ένα hero-ball στο οποίο ήταν αδύνατο να κερδίσουν τον σούπερ ήρωα Λεμπρόν. Σε κάθε περίπτωση, Ρόκετς και Σέλτικς μοιάζει βέβαιο πως θα έχουν ξανά την ευκαιρία τους να φτάσουν ψηλά στο εγγύς μέλλον.

Γουόριορς-Καβαλίερς, λοιπόν, για τέταρτη συνεχή σεζόν… Μια συνήθεια που δεν έχει γίνει τοξική ρουτίνα, αλλά λατρεία. Δίχως τεράστια διαφοροποίηση των δεδομένων που δημιουργήθηκαν πέρσι, αλλά σίγουρα με σταθερό και αμείωτο ενδιαφέρον. Οι Γουόριορς δείχνουν να έχουν τεράστιο πλεονέκτημα. Έδρας, συνολικής ποιότητας, βάθους, ομαδικής λειτουργίας, καθοδήγησης, ακόμη και προϊστορίας. Όμως η αλήθεια είναι πως φέτος δεν μοιάζουν όσο ανίκητοι πέρσι. Στεφ Κάρι και Κλέι Τόμπσον δεν είναι σταθερά πολύ καλοί, όπως ο Κέβιν Ντουράντ, ο Ντρέιμοντ Γκριν είναι η πληθωρική σταθερά που κάνει τη μηχανή να ρολάρει κάνοντας τη «βρωμοδουλειά», αλλά ζητείται ο πέμπτος σταθερός πόλος που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Αντρέ Ιγκουοντάλα αν δεν ήταν τραυματίας. Και, πιστέψτε μας, ο Στιβ Κερ θα χρειαστεί κάθε κορμί που θα έχει διαθέσιμο για να ρίξει πάνω στον Λεμπρόν Τζέιμς.

Τι να πουν όμως και οι Καβαλίερς; Αν οι Γουόριορς ψάχνουν τον πέμπτο για να πλαισιώσει το καρέ, στο Κλίβελαντ αναζητούν τον δεύτερο. Ο Κέβιν Λοβ ακόμη και υγιής δεν έχει πείσει πως μπορεί να αποτελέσει τον Ρόμπιν στο πλευρό του Μπάτμαν, οι δε έκτακτες καλές εμφανίσεις ενίοτε από Τζεφ Γκριν, Τζορτζ Χιλ, Τζέι Αρ Σμιθ ή Κάιλ Κόρβερ, δεν αρκούν. Ο «βασιλιάς» δείχνει μόνος κι αν αυτό έφτανε για να οδηγήσει την ομάδα του ως τους τελικούς, σίγουρα δεν αρκεί για να τους πάει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ακόμη κι αν κόντρα σε κάθε λογική συνεχίσει να διευρύνει τον μύθο του αψηφώντας ηλικία, κόπωση, τραυματισμούς και διανύοντας πλέον τριψήφιο αριθμό συμμετοχών φέτος, δίχως επαρκή και συνεπή υποστήριξη από το «φτωχό» supporting cast (που και με δική του ευθύνη έχει απομείνει να τον περιβάλλει) είναι αδύνατο να βγει ξανά νικητής. Γιατί οι Γουόριορς δεν υστερούν σε αυτοματισμούς από τους Σέλτικς, αλλά υπερτερούν σε προσωπικότητες, ταλέντο, εμπειρία και λύσεις.

Η ψυχρή λογική λέει πως οι Γουόριορς είναι αδύνατο να μην κερδίσουν και αυτό το πρωτάθλημα. Και πολύ πιο πιθανό να το χάσουν μοιάζει το ενδεχόμενο να το κατακτήσουν «σκουπίζοντας» ή κάνοντας το πολύ μία ήττα. Όμως οι νόμοι της λογικής έχουν καταστρατηγηθεί πολλές φορές, ακόμη και στην ίδια σειρά. Ποιος ξεχνά την προπέρσινη ανατροπή των Καβαλίερς από το 1-3; Έστω κι αν για να κατακτηθεί το φετινό πρωτάθλημα θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερη υπέρβαση κι από εκείνη απέναντι στους Γουόριορς.

Follow @ChristosRobolis