Run Ελλάδα, run!

Στην ταινία Forrest Gump ο… μικρός Τομ Χανκς δεν χρειαζόταν να το σκεφτεί πολύ. Έτρεχε, έτρεχε σαν τον άνεμο, αρχικά όταν τον κυνηγούσαν τα «κακά» παιδιά και στη συνέχεια-σαν από συνήθεια και επειδή ήταν καταπιεσμένος τα προηγούμενα χρόνια-έτρεχε παντού.

Κάτι αντίστοιχο πάει να γίνει η νέα Εθνική. Το τρέξιμο, που σε αντίθεση με τον ήρωα της ταινίας προσπαθεί να κάνει με περισσότερη διαύγεια και για ουσιαστικούς λόγους, μοιάζει να είναι η λύση στα επιθετικά προβλήματά της, αλλά ταυτόχρονα και κάτι που για να συμβεί προϋποθέτει την επίλυση των αμυντικών της θεμάτων.

Ο Φώτης Κατσικάρης έχοντας εργαστεί και ζήσει στην Ισπανία δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από το εγχώριο μοντέλο. Αλλά ταυτόχρονα δεν θα μπορούσε να βάλει χαλινάρι σε ένα ρόστερ με παίκτες που είναι «καθαρόαιμα». Ο Νικ Καλάθης-χωρίς να υστερεί στο σετ παιχνίδι-όταν πατά το τούρμπο εξαφανίζεται, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δίνει την εντύπωση πως μπορεί με δυο δρασκελιές να διανύσει όλο το παρκέ, ο Κώστας Παπανικολάου ήταν ρουκέτα πριν πάει στους Ρόκετς, ενώ λίγες ομάδες διαθέτουν αέρινους ψηλούς, όπως οι Πρίντεζης και Μπουρούσης.

Το να απαγορεύεις σε αυτή την ομάδα να τρέξει, θα ήταν σαν να κλείνεις το στόμα στη Γουίτνεϊ Χιούστον. Πρόκειται, λοιπόν, για… φυσική επιλογή. Και τρέχοντας η Εθνική, που φάνηκε να αγκομαχά επιθετικά στα πρώτα της φιλικά, δείχνει πως μπορεί να πάρει εύκολους πόντους, να απαλλαγεί από τις δυσκολίες που συναντά κάποιες φορές σε «στημένες» άμυνες και να κερδίζει όχι δεχόμενη λιγότερους πόντους, αλλά βάζοντας περισσότερους, δηλαδή από την επίθεση κι όχι την άμυνά της.

Φυσικά για να τρέξεις, πρέπει να παίξεις και άμυνα. Να κλέψεις και σαν τον… κλέφτη να αρχίσεις να τρέχεις για να μη σε πιάσουν ή να μη δεχτείς καλάθι (γιατί αιφνιδιασμό από καλάθι δέχονται οι άμυνες μόνο σε σχολικά και πρωταθλήματα Τύπου) και να πάρεις το ριμπάουντ. Αυτό είναι ένα, ίσως και το βασικότερο, σημείο προσοχής για την ελληνική ομάδα. Αν ελέγξει την εναέρια κυκλοφορία, όχι απλώς δεν θα δώσει δεύτερες ευκαιρίες στον αντίπαλο να την πλήξει, αλλά θα έχει εκείνη τη δυνατότητα να καλπάσει στο ανοιχτό γήπεδο κι εκεί η νέα Εθνική δεν κόβεται ούτε με κλήση.

Το πρόβλημα των ριμπάουντ ΔΕΝ γίνεται να λυθεί ριζικά με το συγκεκριμένο ρόστερ, γιατί οι σέντερ του είναι εδάφους-εδάφους και αρκετών αντιπάλων αέρος-αέρος. Μπορεί όμως να περιοριστεί, να «καμουφλαριστεί» και να μην του επιτραπεί να καταστρέψει την Εθνική. Και είναι λάθος να δυσφορούμε για τα βαριά πόδια του Βουγιούκα και του Γλυνιαδάκη, γιατί δεν έχουμε δα ως έθνος και κανέναν Λάσμε ή Ντάνστον και δεν τους καλέσαμε ή δεν τους «ελληνοποιήσαμε». Έναν Κουφό είχαμε κι αυτός δεν… άκουσε το κάλεσμα. Ή μάλλον το άκουσε κι έκανε τον κουφό. Αυτούς (που γουστάρουν να είναι στην Εθνική) έχουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε και με αυτούς πορευόμαστε. Ίσως αν ο κόουτς γνώριζε νωρίτερα ότι θα τον «έστηνε» ο Κουφός, να είχε καλέσει τον Φώτση, που είναι «μανούλα» στο να συμπληρώνει ψηλούς με αδυναμία στο ριμπάουντ, αλλά θα ήταν τουλάχιστον άκομψο να προβάλει το σήμα του Μπάτμαν στον ουρανό της Αθήνας καλώντας έναν παίκτη με τέτοια θητεία και καμία «προδοσία» ως λύση ανάγκης…

Μετά τα ριμπάουντ, η δεύτερη «παγίδα» για την ταχύτητα της Εθνικής έχει να κάνει με τον αντίπαλο. Δεν θα είναι εύκολο να τρέξεις όσο θες με ομάδες και παίκτες που τρέχουν πριν… μπουσουλήσουν, όπως η Ισπανία, η Λιθουανία ή οι ΗΠΑ. Γι’ αυτό και απαιτείται αφενός μεν σύνεση και φρένο όταν πρέπει (γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι που έλεγε και η διαφήμιση), αφετέρου εναλλακτικά πλάνα δράσης και αποτελεσματικότητα σε οργανωμένες άμυνες. Φυσικά και όλα τα παραπάνω τα γνωρίζει το τεχνικό επιτελείο και γι’ αυτά εργάζονται σκληρά με τους παίκτες εδώ κι ένα μήνα. Ας ελπίσουμε το αποτέλεσμα να τους/μας δικαιώσει…

ΥΓ: Η επιλογή Γλυνιαδάκη αντί Γιάνκοβιτς είναι λογική. Η Εθνική χρειαζόταν μια «καβάντζα» στους ψηλούς, πίσω από Μπουρούση και Βουγιούκα, περισσότερο από τη θέση «3», όπου υπάρχουν Παπανικολάου κι Αντετοκούνμπο, μπορεί να «κατέβει» εν ανάγκη ο Καϊμακόγλου ή να ανέβει κάποιος γκαρντ.

Follow @ChristosRobolis