«Έτσι έζησα το έπος»: Οι δημοσιογράφοι του sportfm.gr για την ιστορική στιγμή του Ολυμπιακού!

Η 29η του Μάη θα μείνει χαραγμένη για πάντα στην ιστορία του Ολυμπιακού! Η ημέρα που ο σύλλογος έπαιξε τον πρώτο του ευρωπαϊκό τελικό στο ποδόσφαιρο και σήκωσε το Europa Conference League, γράφοντας μια μοναδική και ξεχωριστή σελίδα στην τεράστια ιστορία του.

Η 30ή του Μάη θα περάσει επίσης στην… αιωνιότητα ως η ημέρα που η Ελλάδα δεν κοιμήθηκε!

Πώς όμως το… έζησαν -εκείνες τις ώρες του τελικού- οι συντάκτες του sportfm.gr; Ιδού η απάντηση και καλή απόλαυση.

Γιώργος Τσανάκας: «Αυτή η φάση είναι ο Ολυμπιακός, θα το βάλουμε, σήκω»

Είχα την τύχη να βρεθώ στης Φιλαδέλφειας τα μέρη. Παρέα με τον Ηρακλή Αντύπα, είχαμε πει πως θα το ζήσουμε από νωρίς. Κατά τις 3 το μεσημέρι παρκάρουμε στα 300 μέτρα από το γήπεδο, πάμε τρώμε το… ιταλικό μας (τυχαίο; δεν νομίζω…) και κατά τις 5 μπαίνουμε μέσα. Η σέντρα ήταν σε πέντε ώρες, οπαδός δεν υπήρχε ακόμα ούτε κατά… διάνοια. Καφές, άραγμα και να κοιτάμε το γήπεδο. Έλα που η ώρα δεν περνούσε. Κουβέντα στην κουβέντα, ακούμε τα πρώτα συνθήματα και οι πρώτοι έρχονται. Η ώρα περνά, αλλά η σέντρα αργεί. Το γήπεδο γεμίζει με ερυθρόλευκα, αλλά και… βιόλα, η αλεπού από τη Βασκονία πατάει χορτάρι και αποθεώνεται.

Το στομάχι έχει ένα κόμπο από το άγχος. Όχι σε εμένα μόνο, το βλέπεις στα πρόσωπα όλων. Ένα μείγμα χαράς, ανυπομονησίας αλλά και άγχους. Το σφύριγμα μας βρίσκει να βλέπουμε το ματς, αλλά επί της ουσίας να αντιλαμβανόμαστε μετά το φινάλε του πως έχουμε κενά μνήμης. Φάσεις που έγιναν, είναι σβησμένες.

Η παράταση έρχεται, αλλά μέσα μου το νιώθω πως δεν θα χρειαστούν πέναλτι. Γιατί βλέπω τον Ιταλιάνο να βάζει τον Μπελτράν εξτρέμ! Να σαι καλά ρε κόουτς, σε γουστάρω φουλ σαν προπονητή αλλά τι… εξτρέμ ρε αθεόφοβε! Τα λεπτά περνούν και η μια φάση θα έρθει δεν γίνεται. Μέχρι που ο Κίνι κάνει αυτή την εκπληκτική παρέμβαση και ο Ολυμπιακός φεύγει στην κόντρα. Εκεί, πετάγεται ο Ηρακλής και λέει χαρακτηριστικά: «Αυτή η φάση είναι ο Ολυμπιακός, θα το βάλουμε, σήκω».

Όπερ και εγένετο, μιας και αυτό το θαυματουργό παιδί ο Έσε κάνει την πιο γλυκιά σέντρα στην ιστορία του ποδοσφαίρου και ο γίγαντας από το Μαρόκο παστελώνει με… κάτι σαν ανάποδη κεφαλιά-ψαράκι. ΧΑΜΟΣ! Ένα γήπεδο να σείεται, να το νιώθεις να τρέμει, να αγκαλιάζεσαι με Ηρακλή και Νικόλα Σταματέλο και ο δεύτερος να πανηγυρίζει σαν λατινοαμερικανός σπίκερ, φωνάζοντας για καμιά 15αρια φορές συνεχόμενες ένα μακρόσυρτο γκολ. Αυτό ήταν, το πήραμε! Αν και ο χρόνος πάγωσε στη σωτήρια παρέμβαση του Κάρμο, το τελευταίο σφύριγμα ήταν λυτρωτικό.

Αγκαλιές, φιλιά, κλάματα και εκατοντάδες άνθρωποι να κοιτούν αποσβολωμένοι, βλέμματα στο κενό, κόσμος να μην μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς έχει γίνει. Τι έγινε; Έλα ντε, ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει!



Δημήτρης Παπαδήμας: «Το πιο δυνατό γκολ που έχω φωνάξει εδώ και χρόνια»

Η ιστορική βραδιά του Ολυμπιακού με βρήκε στα γραφεία του sport-fm.gr, έχοντας βάρδια 6-2. Περιέργως, μέχρι και μερικές ώρες πριν την έναρξη του μεγάλου τελικού δεν είχα το παραμικρό άγχος, όμως όσο πλησίαζε η ώρα για τη σέντρα του μεγάλου τελικού, το στομάχι άρχισε να… δένεται κόμπο.

Με τον αρχισυντάκτη να μου έχει αναθέσει να γράψω το σπουδαίο ματς, όφειλα να αφήσω στην άκρη το συναίσθημα, έτσι ώστε να το παρακολουθήσω όσο το δυνατόν πιο… επαγγελματικά. Καρφωμένος στην τηλεόραση που βρισκόταν μπροστά μου, έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει τους τυχερούς που βρισκόντουσαν μέσα στην OPAP Arena και ζούσαν από κοντά κάτι που μέχρι πριν από λίγο μόνο καιρό έμοιαζε τρελό όνειρο, ενώ παράλληλα κρατούσα τις απαραίτητες σημειώσεις από τα όσα συνέβαιναν εντός αγωνιστικού χώρου.

Όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο περισσότερο μεγάλωνε και η αγωνία, μέχρι που ο τελικός οδηγήθηκε στην παράταση. Το μόνο που θυμάμαι από εκεί και έπειτα, η σκέψη του πόσο κρίμα θα ήταν αν το τρόπαιο δεν κατέληγε σε «ερυθρόλευκα» χέρια, μετά από τόση υπερπροσπάθεια. Όλα αυτά, μέχρι να έρθει το 116ο λεπτό και το «χρυσό» γκολ του Ελ Κααμπί, χάρη στο οποίο ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης.

Αφού φώναξα το πιο δυνατό «ΓΚΟΟΛ» που έχω φωνάξει εδώ και χρόνια, έχασα και μερικά χρόνια από τη ζωή μου περιμένοντας να επικυρωθεί το τέρμα από τους VAR, ενώ προσπαθούσα να παραμείνω όσο πιο ψύχραιμος μπορούσα, έτσι ώστε να καταφέρω ανεβάσω σύντομα τον «ερυθρόλευκο» θρίαμβο στο sport-fm.gr.

«Το όνειρο έγινε αληθινό, ο Θρύλος σήκωσε το ευρωπαϊκό» ο τίτλος του κειμένου, με εμένα να προσπαθώ ακόμα, μέρες αργότερα, για να συνειδητοποιήσω τι ζήσαμε.




Αναστασία Βοσνάκη: «Από το κλάμα δεν είχα καταλάβει ότι το γκολ τσεκάρεται στο VAR»

Αρκετές ημέρες πριν είχα ζητήσει ρεπό εκείνη την ημέρα, καθώς δεν γνώριζα αν θα πάω ή όχι και με τον πανικό που γινόταν με τα εισιτήρια, αλλά δυστυχώς αυτή η «μάχη» δεν κερδήθηκε και έτσι είδα το παιχνίδι από το σπίτι μου μόνη μου.

Δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ αυτό που έρχεται, δεν ήξερα πώς να νιώσω για ένα τέτοιο ματς. Άγχος όπως είναι λογικό στο φουλ, αγωνία, χαρά… Το πρώτο ημίχρονο ήταν κάπως νωθρό, πέρασε φωνάζοντας απλά στις χαμένες ευκαιρίες και έχοντας στο μυαλό μου οκ το έχουμε, στο δεύτερο θα μπούμε πιο καλά και θα το πάρουμε.

Ως κλασική προληπτική άλλαξα θέση και προσπαθούσα να βρω τι άλλο μπορώ να κάνω για να αλλάξει το γούρι. Περνάει και το δεύτερο ημίχρονο, άκρως σιωπηλή. Ούτε φωνές, ούτε διαμαρτυρίες, τίποτα. Ίσως τότε να ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα την σοβαρότητα της κατάστασης.

Έρχεται η παράταση, τίποτα, έρχεται το δεύτερο ημίχρονο της παράτασης. «Μην πάμε στα πέναλτι Θεέ μου», έλεγα. Τα πέναλτι δεν τα θέλω όπως ο διάολος το λιβάνι… Και κάπου εκεί ήρθε ο λυτρωτής Αγιούμπ Ελ Κααμπί! Χωρίς πολλά-πολλά έφυγε ένα δυνατό γκοοοολ και έπεσα κάτω κλαίγοντας. Εντάξει καθόλου περίεργο για εμένα, αλλά έκλαιγα τόσο πολύ που δεν είχα ακούσει, δεν είχα δει ότι το γκολ τσεκάρεται στο VAR.

Τελικά μέτρησε και τα κλάματα φυσικά δεν σταμάτησαν. Έκλαιγα και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που γίνεται, αυτό που έγινε, αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός! Και μετά αναρωτήθηκα μόνη μου… Τώρα τι θα λέμε όμως για το γνωστό σύνθημα; Αφού έγινε και αυτό!




Γιάννης Πολιάς: «Ρε σεις, στο γκολ τι έκανα»

Αρχικά πρέπει να καταγραφεί ότι επιλέχτηκε για τη θέαση του τελικού κοντομάνικη μπλούζα χρώματος μαύρου, αμερικανικού πανκ συγκροτήματος του ’80, η οποία είχε φορεθεί για πρώτη φορά στο 3-2 με τη Φενέρμπαχτσε, κρίθηκε γουρλίδικη και το επιβεβαίωσε εκ νέου στη ρεβάνς, ενώ επέστρεψε μετά από μικρό διάλειμμα στο δεύτερο ματς με την Άστον Βίλα. Νομοτελειακά λοιπόν δεν γινόταν να φορεθεί άλλο T-shirt την ημέρα του τελικού.

Από εκεί και πέρα, προφανώς δεν είχαμε ελπίδα το ματς να κριθεί στα 90’, εννοείται ότι το σασπένς θα χτυπούσε κόκκινο – ή πιο σωστά, ασπροκόκκινο. «Θα πεθάνουμε ρε» ψέλλισε ο γράφων σε ανύποπτο χρόνο προς την πλευρά του αρχισυντάκτη. Στη δε φάση του γκολ, υπάρχει πλήρες κενό μνήμης. Αργότερα έγινε η ερώτηση προς τους διπλανούς «ρε σεις, στο γκολ τι έκανα». Κανείς δεν θυμόταν...

Φυσικά δεν θα τη γλιτώναμε τόσο εύκολα, υπήρξε ένα τρίλεπτο τσεκ στο VAR μέχρι να πανηγυριστεί για δεύτερη φορά το γκολ του Ελ Κααμπί. Ο Κάρμο έβαλε το ποδαράκι του εκεί που έπρεπε για να αποφευχθεί το έμφραγμα στις καθυστερήσεις, με την μπάλα στον αέρα ο κυρ-Αρτούρ σφύριξε τρις και κάπου εκεί ήρθε η αγκαλιά στον Λουκά Χατζή, που μπορεί να επιβεβαιώσει.

Και ακολούθως, άντε να γράψεις οριακά βουρκωμένος και με δάχτυλα να τρέμουν τους πιθανούς αντιπάλους στη league phase του Europa League της νέας σεζόν...