«Τον Καρέλη μου κοιτάζω και θυμώνω…»

«Μια εφτάμιση YAMAΗΑ ζαχαρώνω», έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι με τον Γιάννη Κούτρα. Δεν μιλούσε βέβαια για τον επιθετικό του Παναθηναϊκού, αλλά για την CARELLI, μια μικρή μοτοσυκλέτα της εποχής…

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Χρίστος Αραβίδης και ο Δημήτρης Κολοβός είναι YAMAHA 750 κυβικών, αλλά σίγουρα είναι μια κλάση πάνω από τον Καρέλη και τον Ντίνα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως αποτυπώθηκε στο γρασίδι της Νέας Σμύρνης. Όσο και να δουλέψει σκληρά και με ευρηματικότητα ο Γιάννης Αναστασίου δεν μπορεί να προσθέσει… ιπποδύναμη στους παίκτες του. Ούτε θα μπορέσει να κάνει τον Ζέκα «δεκάρι» ικανό να μοιράζει ασίστ στους επιθετικούς. Άλλες δουλειές ξέρει να κάνει καλύτερα. Ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε είναι μια φιλότιμη ομάδα με σχεδιασμό στο παιχνίδι της και μπόλικο τρέξιμο. Η αδυναμία για παιχνίδι «ένας εναντίον ενός» δεν ξεπερνιέται γιατί αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει. Παίκτες με την ποιότητα του Μπεργκ λείπουν.
Με τα λεφτά από τη μεταγραφή του Μαυρία χρειάζεται να αποκτηθούν ένας ικανός πλέι μέικερ και ένας ανατροπέας επιθετικός.

Αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν, τότε ο Νίκος Παντελής θα μπλοκάρει τον Μέντες με τον Παναγιωτούδη και θα περιμένει πότε ο Κολοβός με τον Αραβίδη θα κάνουν κορόιδο τον Κουτρουμπή με τον Μαρινάκη.

Την λύση του προβλήματος νομίζω ότι ξεπερνά τον Αναστασίου και τον Νταμπίζα. Αν δεν μπορεί να γίνει κάτι, τότε θα χρειαστούν καθαρές εξηγήσεις στον κόσμο του Παναθηναϊκού.