Προσγείωση και αναστοχασμός…

Όταν μια ομάδα «κρεμάσει» στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Προφανώς και ψυχολογίας. Όταν δημιουργεί περίπου δέκα κλασικές ευκαιρίες κι αδυνατεί να κάνει ένα-έστω ένα-γκολ τότε εκτός από ατυχία έχει και πρόβλημα στα «τελειώματα», δηλαδή πρόβλημα ποιότητας.

Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται φιλοσοφία σχετικά με τα αίτια του αποκλεισμού που σκόρπισε μεγάλη απογοήτευση στους φίλους του Ολυμπιακού και μεγάλη χαρά σχεδόν σε όλους τους άλλους.

Η κακή ψυχολογία προκύπτει και από τα παιδαριώδη λάθη που στοίχισαν τα δύο γκολ της Άντερλεχτ. Λάθος πάσες και ακατανόητο κράτημα της μπάλας μέσα στην περιοχή του Ρομπέρτο. Τέτοια λάθη έγιναν πολλά και θα μπορούσαν να έχουν φέρει τον αποκλεισμό νωρίτερα.

Η εικόνα του Ολυμπιακού στον αγώνα ήταν από μέτρια ως αποκαρδιωτική με εξαίρεση το πρώτο εικοσάλεπτο. Το μόνο ουσιαστικό λάθος του Σίλβα στη διαχείριση του παιχνιδιού ήταν η ακατανόητη παραμονή του αρνητικότατου Ιντέγε στο γήπεδο. Προτιμότερη θα ήταν η τοποθέτηση του κινητικού Πουλίδο στην κορυφή της επίθεσης.

Ωστόσο όλα αυτά παραμερίζουν το βασικό πρόβλημα που είναι η τρομερή αναντιστοιχία ανάμεσα στην παραγωγή φάσεων και την αδυναμία αξιοποίησής τους. Πρόβλημα, ωστόσο, φάνηκε και στη φυσική κατάσταση. Αν έτσι συμβαίνει, αυτό βαραίνει απόλυτα τον προπονητή του Ολυμπιακού.

Αυτός, ο Σίλβα, έχει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του κι όχι με τις υπερβολές που του φόρτωσαν ορισμένα media. Θέλει ακόμη χρόνο για να συγκριθεί με τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Όπως επίσης θέλει χρόνο και αποδείξεις για να ισχυριστεί κανείς σοβαρά ότι αυτή η ομάδα είναι η καλύτερη της εικοσαετίας.

Ο αποκλεισμός από την Άντερλεχτ πρέπει να λειτουργήσει ως ευκαιρία για αναστοχασμό σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας και την ποιότητα ορισμένων από τους ποδοσφαιριστές της. Δεν είναι ώρα για ισοπέδωση και αποκεφαλισμούς. Για προσγείωση όμως είναι.

ΥΓ (1): Ο διαιτητής με τις αποφάσεις του στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού έδωσε το φιλί της ζωής στον Ολυμπιακό. Στην παράταση αγνόησε πέναλτι υπέρ του. Από πού προκύπτει ότι δεν ήταν κακός, αλλά στημένος όπως αφήνει να εννοηθεί η γνωστή επικοινωνιακή καταιγίδα;

ΥΓ (2): Σε ανθρωποφαγίες συναδέλφων αρνούμαι να συμμετάσχω. Ο Γιώργος Θαναηλάκης δεν είναι θύτης, αλλά θύμα. Λίγη προσοχή δεν βλάπτει.