Τι θέλαμε δηλαδή; Να περάσουμε «μπάι»;

Μια λύση θα ήταν να περνούσαμε στην επόμενη φάση χωρίς αγώνες. Αφού κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρούμε το ποτήρι είτε μισογεμάτο, είτε μισοάδειο.

Έχω τη δυνατότητα να σας παρουσιάσω τις τρεις αντιπάλους ως ανερχόμενες δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Να πιαστώ από συγκεκριμένους παίκτες και αποτελέσματα και να σας «τρομοκρατήσω» για τις ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις που θα βρούμε μπροστά μας τον Ιούνιο.

Προφανώς και οι τρεις έχουν τη δυνατότητα να μας νικήσουν και να μας πετάξουν έξω. Καμία όμως δεν είναι σε θέση να μας τρομάξει. Όλες παίζονται και όλες μπορούν να χάσουν από την Εθνική Ελλάδας. Ομάδα που είναι παρούσα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις από το 2008 και μετά δεν δικαιούται να τρομάζει από την κλήρωση. Και αλίμονο, δεν τρομάζει…

Τι νόημα έχει λοιπόν να υπερτονίζονται τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων μας λες και η τροπαιοθήκη τους είναι γεμάτη κούπες; Η ομάδα που το «σήκωσε» το 2004 είναι από τις πρώτες στην πόλη (Ευρώπη) κι όχι απλά πρώτη στα χωριά τους, όπως είναι η Ιαπωνία, η Κολομβία και η Ακτή Ελεφαντοστού.

Όταν έχεις πετύχει τόσα, όσα η Εθνική ομάδα, τότε παίρνεις φόρα και πας να πάρεις την πρόκριση στην επόμενη φάση. Έχεις έξι μήνες να προετοιμαστείς καλά, να μελετήσεις τους αντιπάλους. Εύχεσαι να είναι όλοι οι διεθνείς υγιείς και πας να πετύχεις ό,τι δεν πέτυχες στα προηγούμενα δυο Μουντιάλ που πήρες μέρος.

Ή είσαι μεγάλη ομάδα και βάζεις καθαρά και ξάστερα τον στόχο σου ή δεν έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθός σου και κλαίγεσαι γιατί δεν σου «κάθισαν» η Γκάνα και η Ονδούρα. Κατά τη γνώμη μου, ισχύει το πρώτο…