Ποιους πειράζει που γίναμε Αγγλία;

Να το διακόψουμε το ρημάδι. Να μην παίζεται ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μέχρι να τελεσιδικήσουν όλες οι δικαστικές υποθέσεις. Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση μέχρι το 2017. Είναι κι αυτή μια κάποια λύση για όσους επιδίδονται στην μονοκαλλιέργεια για τις υπαρκτές παθογένειες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η παραίτηση της διοίκησης της ΕΠΟ μετά τα όσα της καταμαρτυρούνται είναι μια διέξοδος. Διέξοδο μπορεί επίσης να αποτελέσει να σταματήσουν να ορίζονται οι διαιτητές και να γίνεται κλήρωση ώστε-ύστερα από δέσμευση όλων-να πέσουν οι τόνοι.

Άλλο όμως αυτό κι άλλο να πυροβολούμε τα πόδια μας. Έχουν έρθει έτσι τα πράγματα που παρακολουθούμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Μιλάμε για τον ανταγωνισμό σε κορυφή και ουρά. Όχι για το θέαμα, που και αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εξαιρετικό.

Έχουμε συνεχείς ανατροπής, μεγάλο ανταγωνισμό από πολλές ομάδες. Πράγματα, δηλαδή, που δεν συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια. Τόσο καιρό λέγαμε ότι όλα ήταν γνωστά εκ των προτέρων στο ελληνικό ποδόσφαιρο και γι’ αυτό δεν άξιζε να ασχολούμαστε. Τώρα που όλα είναι ρευστά και κάθε αγωνιστική αλλάζουν τα δεδομένα, ας το παραδεχτούμε κι ας το περιφρουρήσουμε.

Η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της όσο πιο σύντομα και αξιόπιστα μπορεί. Από εκεί και πέρα υπάρχει η μπάλα που όλους μας ενώνει κι όλους μας δονεί. Να θαυμάσουμε, να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, να μας ξεφύγει και καμιά κουβέντα παραπάνω, αλλά να ευχαριστηθούμε κιόλας αυτό που βλέπουμε. Γιατί αυτό που βλέπουμε-μέχρι στιγμής-έχει ενδιαφέρον.

Αντιλαμβάνομαι ότι για ορισμένους θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν εξαφανιζόταν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη ο… Ολυμπιακός. Υποθέτω όμως ότι οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πως το πραγματικό ενδιαφέρον είναι όταν μέσα στο γήπεδο-όπως συμβαίνει τώρα, αμφισβητείται η κυριαρχία του Ολυμπιακού.