Όπως και να το δει κανείς η ουσία δεν αλλάζει. Ο Ολυμπιακός μέσα σε ενάμιση μήνα καθάρισε τις πρωταθλήτριες Ισπανίας και Ιταλίας. Πολλοί θα πουν ότι πρόκειται για ποδοσφαιρικό άθλο που μπορεί να συμβεί μια στο τόσο. Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι αλλιώς.
Τα τελευταία χρόνια οι ερυθρόλευκοι έρχονται από αξιοσημείωτες επιτυχίες στην Ευρώπη. Κι άλλες μεγάλες ομάδες έχουν υποκλιθεί στο Φάληρο. Ο Ολυμπιακός δεν είναι στο status των πέντε-δέκα κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Βαδίζει όμως προς τα εκεί. Σταθεροποιεί την πορεία του. Πετυχαίνει νίκες και προκρίσεις. Αναδεικνύει και πουλάει παίκτες σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Καλείται και συμμετέχει σε τουρνουά με ομάδες όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μίλαν. Όλα αυτά δεν έχουν ξανασυμβεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Δεν ξέρω αν η ποδοσφαιρική Ευρώπη κοιμάται και ξυπνάει συζητώντας για τον Ολυμπιακό. Το σίγουρο είναι ότι τον σέβεται, τον υπολογίζει και τον αντιμετωπίζει σαν αυτό που είναι. Μια δυνατή και υγιής ευρωπαϊκή ομάδα. Το δυνατή προκύπτει από τα αποτελέσματα. Το υγιής από την ικανότητά της να ισοσκελίζει έξοδα και έσοδα. Να αυτοχρηματοδοτείται.
Με τη διοικητική αλλαγή απαλλάχτηκε από τα χρέη της, επένδυσε σε παίκτες, αναδιοργάνωσε τις ακαδημίες, δημιούργησε μηχανισμό για να παρακολουθεί και να αγοράζει εξελίξιμους παίκτες από το εξωτερικό… Σύγκριση με τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες δεν μπορεί να γίνει. Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για διαφήμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πρέπει στο δρόμο του Ολυμπιακού να βαδίσουν κι άλλες ομάδες. Επί του παρόντος, ο Ολυμπιακός βαδίζει σε έναν μοναχικό δρόμο ευρωπαϊκής καταξίωσης.
Δεν του λείπουν τα προβλήματα, ανάμεσα σε αυτά και τα αγωνιστικά. Έχει όμως σωστό προσανατολισμό, σταθερή πορεία και κόσμο που στηρίζει όπως φάνηκε την Τετάρτη στο γήπεδο. Η δικαιολογημένη κριτική που γίνεται πολλές φορές για πλευρές του βίου και της πολιτείας του δεν μπορεί να λειτουργεί ως επικοινωνιακό καταπραϋντικό για όσους δεν μπορούν (ακόμα) να ακολουθήσουν το βηματισμό του.