Ντροπή και να το λέμε lockout

Η παιδική αντίδραση της επ’ αόριστον αναβολής της Α1 «βαπτίστηκε» lockout από τα ελληνικά ΜΜΕ, που δανείστηκαν τον όρο από το ΝΒΑ. Πόσα, όμως, έτη φωτός χωρίζουν τους δύο κόσμους και τις δύο καταστάσεις…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Από τη μια πλευρά είχαμε την απεργία των παικτών του ΝΒΑ που θέλοντας να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους εργασίας αποφάσισαν αποχή. Το διαπραγματευτικό ατού που είχαν στα χέρια τους… πανίσχυρο. Όσο η μπάλα δεν έσκαγε στις αρένες της χώρας, πέρα από τους ίδιους, πλήγμα (ίσως και μεγαλύτερο) εκτός από το ίδιο το άθλημα δεχόταν μία επιχείρηση εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω τους προσφέροντας θέαμα στους φιλάθλους και πολλά εκατομμύρια σε αυτούς που φροντίζουν-από διάφορες θέσεις-γι’ αυτό.

Από την άλλη έρχεται το ελληνικό «λουκέτο» στην Α1. Μια σειρά ομάδων, που έκαναν προγραμματισμό δίχως εξασφαλισμένα έσοδα από την τηλεόραση και ποντάροντας στη φιλευσπλαχνία της ΕΡΤ, οι οποίες αποφάσισαν να αρνηθούν να παίξουν μπάσκετ αν δεν πέσει «χαρτί» στο δίσκο που πρόταξαν. Σαν πλανόδιοι μουσικοί, που γυρίζουν από τραπέζι σε τραπέζι σε μια ταβέρνα και απειλούν να διακόψουν το (συνήθως κακής ποιότητας) πρόγραμμά τους αν δεν τους ελεήσεις. Μια απειλή που μάλλον δεν συγκινεί κανέναν…

Όσο οι αγελάδες ήταν παχιές και η κρατική τηλεόραση σκορπούσε αλόγιστα εκατομμύρια ευρώ, ξέμενε και κανένα ποσό για το-όπως το κατάντησαν-μπασκετάκι. Τώρα που έσφιξαν τα ζωνάρια, οι φιλανθρωπίες περιορίζονται. Οι μεν υπεύθυνοι της ΕΡΤ ψάχνουν να δικαιολογήσουν γιατί πλήρωσαν υπεραξία για το Champions League και «ρίχνουν» το μπάσκετ, οι δε ομάδες μην έχοντας ένα ισχυρό προϊόν να «πουλήσουν» προσπαθούν να τη ρίξουν στο φιλότιμο επικαλούμενες τον κοινωνικό ρόλο της ελεύθερης τηλεόρασης, τις υψηλές τηλεθεάσεις (με τα συνεπακόλουθα έσοδα) που έχει προσφέρει στο παρελθόν το άθλημα και βάζοντας πολιτικά «μέσα» για να πάρουν κατιτίς παραπάνω.

Ντροπή, λοιπόν, και μόνο να το λέμε lockout! Λουκέτο και πολύ μας είναι…

Follow @ChristosRobolis