Γιόκιτς έξω. Μίτσιτς έξω. Κάλινιτς έξω. Νέντοβιτς έξω. Ποκουσέφσκι έξω. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολλή ώρα να αριθμούμε τις απουσίες της Σερβίας, οι οποίες στην αρχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου την έβγαζαν για πολλούς εκτός των φαβορί της διοργάνωσης.
Παρόλα αυτά, ακόμη και πριν ανακοινωθούν όλες αυτές οι απουσίες, η εθνική ομάδα της βαλκανικής χώρας δεν απολάμβανε μεγάλης εμπιστοσύνης. Μετά το πρόσφατο «φιάσκο» στο περσινό Ευρωμπάσκετ, όταν κατέβηκαν σχεδόν... όλοι αλλά η ομάδα έμεινε εκτός οκτάδας από την Ιταλία, πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Σβέτισλαβ Πέσιτς πως έχει μείνει πίσω, ότι δηλαδή η εξέλιξη του μπάσκετ τον ξεπέρασε.
Πλέον, η Σερβία βρίσκεται και πάλι σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, έχοντας πετάξει εκτός τη φορμαρισμένη Λιθουανία και τον... πολύ Καναδά, ο οποίος παρουσιαζόταν μέχρι και ως φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι «πλάβι» έχουν τη δεύτερη καλύτερη επίθεση του τουρνουά με 97,7 πόντους κατά μέσο όρο.
Ο Πέσιτς, επομένως, απέδειξε πως μπορεί το μπάσκετ να εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, ωστόσο οι πραγματικοί γνώστες του έχουν τα απαραίτητα εφόδια για να προσαρμόζονται διαρκώς. Το sport-fm.gr σας παρουσιάζει τη γεμάτη τίτλους καριέρα του.
Tα γεμάτα τίτλους πρώτα βήματα
H πρώτη δουλειά του Σβέτισλαβ Πέσιτς στην πλούσια προπονητική του καριέρα ήταν στην Mπόσνα, ομάδα από το Σαράγεβο, το οποίο τότε, το 1980, αποτελούσε μέρος της Γιουγκοσλαβίας. Επρόκειτο για τον σύλλογο στον οποίο ανδρώθηκε μπασκετικά, αφού έπαιξε μαζί του πολλά χρόνια, κατακτώντας το 1979 και το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη φανέλα του.
O πρώτος του συλλογικός τίτλος από την άκρη του πάγκου ήρθε με μεγάλη περιπέτεια. Στους τελικούς του πρωταθλήματος Γιουγκοσλαβίας του 1982-83, η Μπόσνα αντιμετώπισε τη Σιμπένκα, ομάδα στην οποία αγωνιζόταν ο ανερχόμενος τότε Ντράζεν Πέτροβιτς. Με τη σειρά στο 1-1, η Σιμπένκα κέρδισε το τρίτο και τελευταίο παιχνίδι, χάρη σε 2 βολές που κέρδισε ο «Μότσαρτ» στην εκπνοή του αγώνα. Παρόλα αυτά, μετά το ματς, υπήρξε εξέταση της φάσης, και συνειδητοποιήθηκε ότι το φάουλ ήταν εκπρόθεσμο. Το αποτέλεσμα ακυρώθηκε και ορίστηκε νέο παιχνίδι σε ουδέτερη έδρα, όμως η ομάδα του Ντράζεν αρνήθηκε να αγωνιστεί σε αυτό μποϊκοτάροντας την απόφαση, με τον τίτλο να πηγαίνει στην Μπόσνα.
Το εξαιρετικό του έργο στην ομάδα της Βοσνίας οδήγησε την ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας να τον φέρει στον πάγκο της εθνικής Κ19, η οποία είχε μια απίθανη φουρνιά που μερικά χρόνια αργότερα θα κυριαρχούσε στο παγκόσμιο μπάσκετ. Τόνι Κούκοτς, Βλάντε Ντίβατς, Νεμπόισα Ιλιτς, Εμίλιο Κόβατσιτς και Σλάβιτσα Κοπρίβιτσα ήταν μόνο μερικά από τα ονόματα που κατέκτησαν το Ευρωμπάσκετ U19 του 1985 με τον Πέσιτς οδηγό. Δύο χρόνια αργότερα, κι ενώ στο ρόστερ είχαν προστεθεί οι Ντίνο Ράτζα, Σάσα Τζόρτζεβιτς, Λούκα Παβίτσεβιτς και Τεο Αλιμπέγκοβιτς, η ομάδα έφτασε και στην κορυφή του κόσμου, στο Παγκόσμιο U19, νικώντας την πανίσχυρη Αμερική των Γκάρι Πέιτον και Λάρι Τζόνσον, μεταξύ άλλων. Είχε έρθει η ώρα του Σβέτισλαβ να κάνει το βήμα παραπάνω.
Η καταξίωση με τη Γερμανία
Μετά την τρομερή του δουλειά στα νεανικά κλιμάκια της Γιουγκοσλαβίας, ο Πέσιτς πίστευε ότι είχε έρθει η ώρα του να κληθεί να αναλάβει την Ανδρών. Παρόλα αυτά, η πρόταση αυτή δεν ήρθε ακόμα. Αντίθετα, επικοινώνησε μαζί του η ομοσπονδία της Γερμανίας, που τον κάλεσε να καθοδηγήσει την άσημη μέχρι τότε εθνική ομάδα της χώρας. Ο ίδιος, αν και ήθελε να περιμένει τους «πλάβι», τελικά δέχθηκε και πήρε τα «κλειδιά» των Γερμανών το 1987.
6 χρόνια μετά, ο σπουδαίος τεχνικός καθοδήγησε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ. Στη διοργάνωση του 1993, η Γερμανία, που μέχρι τότε δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα μετάλλιο πουθενά, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη (και τελευταία έκτοτε) φορά!
Τα «πάντσερ» δεν έκαναν ιδιαίτερα καλή πορεία στους πρώτους δύο γύρους και κόντεψαν να αποκλειστούν, όμως στα νοκ άουτ πέταξαν έκτος αρχικά την Ισπανία των Ερέρος, Βιγιακάμπα, Σαν Επιφάνιο, στη συνέχεια απέκλεισαν την Ελλάδα των Χριστοδούλου, Φασούλα, Γιαννάκη, Σιγάλα, Οικονόμου στα ημιτελικά και νίκησαν 71-70 τη Ρωσία στον τελικό με νικητήριο καλάθι και φάουλ του συγχωρεμένου Κρίστιαν Βελπ!
H επιτυχία του Πέσιτς με τη Γερμανία τον έκανε διάσημο στη χώρα, με αποτέλεσμα να υπογράψει στην Άλμπα. Την ομάδα του Βερολίνου την έχουμε στο μυαλό μας ως... φτωχό συγγενη της Ευρωλίγκας, όμως με τον Σέρβο στον πάγκο της κατέκτησε τον μόνο μέχρι στιγμής ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της, το Κύπελλο Κόρατς του 1995, μαζί με 4 πρωταθλήματα συνεχόμενα από το 1997 ως το 2000. Η ώρα για το μεγάλο του όνειρο είχε φτάσει.
Η μεγάλη των «πλάβι» σχολή
To 2001, o Πέσιτς επέστρεψε από τη μεγάλη καριέρα του στη Γερμανία και ανέλαβε επιτέλους την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Πολλά είχαν μεσολαβήσει, αφού μετά από εκτενείς πολέμους η Γιουγκοσλαβία ήταν ουσιαστικά πλέον η Ένωση Κρατών Σερβίας και Μαυροβουνίου.
Γρήγορα, ο 52χρονος τότε Πέσιτς δικαίωσε τις προσδοκίες. Αμέσως, κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ του 2001, έχοντας ένα εξαιρετικό ρόστερ με τεράστιες προσωπικότητες όπως ο Μποντιρόγκα, ο Στογιάκοβιτς, ο Τομάσεβιτς, ο Γιάριτς και άλλοι πολλοί.
Η μεγάλη διάκριση ήρθε ωστόσο την επόμενη χρονιά, στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις. Η ομάδα του Πέσιτς έκανε «πάταγο» στα προημιτελικά, όταν απέκλεισε τις ΗΠΑ των Ρέτζι Μίλερ, Πολ Πιρς, Έλτον Μπραντ, Ζερμέιν Ο' Νιλ, Μπάρον Ντέιβις μέσα στο «σπίτι» τους, ενώ στη συνέχεια πέρασε από Νέα Ζηλανδία και Αργεντινή, κατακτώντας τον τίτλο. Αυτός ήταν και ο τελευταίος στην ιστορία της Γιουγκοσλαβίας.
Η υπόλοιπη καριέρα του
Οι σπουδαίες διακρίσεις συνεχίστηκαν άμεσα για τον Πέσιτς. Ο μόνος μεγάλος τίτλος που έλειπε από το εντυπωσιακό παλμαρέ του Σέρβου ήταν η Ευρωλίγκα, όπως είχε ονομαστεί πλέον το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το 2003, βρισκόταν στον πάγκο της «καταραμένης» Μπαρτσελόνα, που μετρούσε 5 χαμένους τελικούς στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, την οποία ακόμα δεν είχε κατακτήσει.
Εκείνη τη σεζόν, ο Πέσιτς ολοκλήρωσε με εντυπωσιακό τρόπο την πλούσια τροπαιοθήκη του. Η Μπαρτσελόνα με παικταράδες όπως ο Σάρας, ο Μποντιρόγκα και ο Φούτσκα έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης νικώντας στον τελικό την Μπένετον Τρεβίζο, ενώ κατέκτησε και τους δύο εγχώριους τίτλους, φτάνοντας στο πρώτο (και μοναδικό προς ώρας) Triple Crown της ιστορίας της!
Από εκεί και πέρα, η αλήθεια είναι ότι η υπόλοιπη καριέρα του Πέσιτς δεν ήταν εξίσου λαμπερή. Ο Σέρβος έμεινε μακριά από πολύ μεγάλους τίτλους, ενώ είχε και σημαντικές αποτυχίες, με πιο σεσημασμένη αυτή στον πάγκο της Σερβίας πέρυσι, όταν οι «πλάβι» έμειναν εκτός οκτάδας παρά το γεγονός ότι είχαν τον MVP του ΝΒΑ, Νίκολα Γιόκιτς, και μια ντουζίνα παικταράδες γύρω του.
Παρόλα αυτά, το να λοιδορείται ως παρωχημένος ένας προπονητής με πάνω από 20 τίτλους και τέτοια εμπειρία από τον πάγκο εθνικών ομάδων, είναι τουλάχιστον αστείο. Ο Πέσιτς, έχοντας την παλιά γνωστή συνταγή του, με έμφαση στην άμυνα αλλά και ελευθερία των παικτών στην επίθεση, κατόρθωσε να οδηγήσει το σύνολο «καμικάζι» της Σερβίας στον τελικό, δείχνοντας πως όχι μόνο γνωρίζει καλά το σύγχρονο μπάσκετ, αλλά πως μπορεί να προσαρμόσει σε αυτό τη δική του λογική και να το βελτιώσει.
Η Σερβία είναι σίγουρα η ομάδα στο Παγκόσμιο με τη μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ άμυνας και επίθεσης, κάτι που είναι κατάκτηση του προπονητή της, και της ικανότητάς του να διαβάζει τον αντίπαλο και να προσαρμόζεται στο παιχνίδι του. Ας δει κάποιος έναν αγώνα της ομάδας, και θα καταλάβει πως παίζει μπασκετάρα και στις δύο πλευρές του παρκέ, με ηγέτες τους Μπογκντάνοβιτς και Μιλουτίνοβ. Ο Πέσιτς έβγαλε, επίσης, από το «καπέλο» τον «λαγό» Αβράμοβιτς, εκμεταλλεύτηκε τη συσπείρωση που προέκυψε από το τραγικό γεγονός του τραυματισμού του Σίμανιτς, και οδήγησε την ομάδα στον τελικό, από εκεί που ήταν ξεγραμμένη.
Θα κατακτήσει τη διοργάνωση; Κανείς δεν ξέρει, καθώς η Γερμανία, άλλου τύπου ομάδα, είναι πολύ δυνατή. Όπως και να 'χει, όμως, ο Σβέτισλαβ Πέσιτς, στα 74 του και 40 (!) χρόνια μετά τον πρώτο του τίτλο ως προπονητής, αποδεικνύει ότι το μπάσκετ δεν ξεχνιέται ποτέ. Mια βαθιά υπόκλιση, επομένως, ό,τι και να συμβεί στη Μανίλα...
_081454_190323.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
_003740.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
_181246.jpg?w=880&f=bicubic){kind=link}