Το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ το 1994 δεν ήταν από άποψη θεάματος κάτι το ιδιαίτερο. Προφανώς και το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο, όπως σε κάθε διοργάνωση τέτοιου μεγέθους, αλλά ο κόσμος δεν αποζημιώθηκε για όσα είδε στα -άχαρα μάλιστα- αμερικανικά γήπεδα.
Ο τελικός, δε, που έμεινε στην ιστορία για το χαμένο πέναλτι του Μπάτζο... ευτυχώς που είχε και αυτό, διότι τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο δεν συνέβη στο κάκιστο παιχνίδι ανάμεσα σε Ιταλία και Βραζιλία.
Είναι πολύ λογικό, λοιπόν, να έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη σκηνικά, που δεν έχουν και μεγάλη σχέση με το αγωνιστικό κομμάτι. Καμία σχέση για την ακρίβεια. Ένα τέτοιο σκηνικό ήταν η αγκωνιά σαν σε... οκτάγωνο του ΜΜΑ που έριξε ο Μάουρο Τασότι στον Λουίς Ενρίκε.
Το ματωμένο πρόσωπο του Ισπανού έμεινε στην ιστορία. Όπως και το γεγονός ότι ο Ιταλός έμεινε ατιμώρητος, οι «ατζούρι» συνέχισαν με 11 και δεν καταλογίστηκε εις βάρος τους πέναλτι. Τώρα, 27 χρόνια μετά (ναι, πέρασαν τόσα), ο Λουίς Ενρίκε έχει την ευκαιρία να πάρει την εκδίκησή του. Και ας είναι περασμένα ξεχασμένα.
Γράφει ο Νίκος Ράλλης
Πριν το 2008, όταν και ξεκινούσε η παντοκρατορία τους, οι Ισπανοί ήταν καταραμένοι να αποκλείονται στα προημιτελικά. Τόσο σε Euro (το 1996 και το 2000) όσο, κυρίως, και σε Παγκόσμια Κύπελλα (1986, 1994, 2002, αλλά και το πολύ μακρινό 1934).
Είτε επειδή είχαν τη στόφα του loser -με τον κόσμο, για χρόνια, σε κάθε διοργάνωση, να στοιχηματίζει για το ποια ομάδα θα τους πετάξει έξω τώρα- είτε επειδή έπεφταν πάνω σε διαιτητές-καρμανιόλες, σαν τον ανεκδιήγητο Μπάιρον Μορένο, τον ρέφερι από το Εκουαδόρ, που τους «έσφαξε» το 2002 με τη Νότια Κορέα, οι Ισπανοί τα μάζευαν γρήγορα και γύριζαν σπίτι. Το 1994, ωστόσο, η ομάδα του Χαβιέρ Κλεμέντε έδειχνε πανέτοιμη να σπάσει την κακοδαιμονία. Και ας ξεκίνησαν όλα στραβά και ανάποδα.
Στον 3ο όμιλο, οι Ισπανοί ήταν μαζί με τους Γερμανούς τα μεγάλα φαβορί για να πάνε παρακάτω, καθώς στο γκρουπ υπήρχαν ακόμη η Νότια Κορέα και η Βολιβία. Στην πρεμιέρα, ωστόσο, οι «φούριας ρόχας»... κατάφεραν να «φάνε» δύο γκολ από τους Νοτιοκορεάτες στο 85' και στο 90', ξεκινώντας πάλι με κατραπακιά (2-2) και γκρίνια την πορεία τους.
Συσπειρώθηκαν, πάντως, και στο επόμενο παιχνίδι, στο ντέρμπι με τη Γερμανία, είχαν σαφώς καλύτερη εικόνα, με τον Γκοϊκοετσέα να βάζει εκείνη την γκολάρα στον Mπόντο Ίλγκνερ για το 1-0 στο 14'. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ωστόσο, ο Κλίνσμαν έφερε το ματς στα ίσα και η Ισπανία παρέμεινε χωρίς νίκη -και με μπόλικο άγχος για την πρόκριση.
Την τελευταία αγωνιστική απέναντι στη Βολιβία του συμπατριώτη τους, Χαβιέρ Αθκαργκόρτα, οι Ισπανοί ήθελαν μόνο νίκη, η οποία και ήρθε (1-3) με το πέναλτι του Γκουαρδιόλα και τα δύο τέρματα του Χοσέ Λουίς Καμινέρο.
Η Ισπανία είχε ανεβάσει ρυθμό, έχοντας ξεπεράσει το σοκ της πρεμιέρας με τη Νότια Κορέα, και έδειχνε ικανή για κάτι καλό. Η αγωνιστική της άνοδος ήταν ξεκάθαρη και η ομάδα έπαιζε με την αυτοπεποίθηση που της δημιουργούσε το γεγονός ότι είχε στις τάξεις της μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής: Τον Σέρτζι, τον Ιέρο, τον Γκουαρδιόλα, τον Αμπελάρδο και τον Λουίς Ενρίκε μεταξύ άλλων, που πλαισιώνονταν από τους πιο μπαρουτοκαπνισμένους Γκοϊκοετσέα, Μινάμπρες και Σαλίνας. Με μέσο όρο ηλικίας μόλις τα 25,5 χρόνια, άλλωστε, τον δεύτερο χαμηλότερο μέσο όρο στη διοργάνωση μετά τη Σαουδική Αραβία με 24,6, η «φούρια ρόχα» είχε και πολύ ενθουσιασμό.
Στη φάση των «16» αυτός ο ενθουσιασμός βγήκε στο γήπεδο με τρόπο εμφατικό. Με τα γκολ των Ιέρο, Λουίς Ενρίκε και Τσίκι Μπεγκιριστάιν, η Ισπανία «καθάρισε» την Ελβετία (3-0) και για πρώτη φορά στο τουρνουά... τρόμαξε! Και τρόμαξε καταρχήν την Ιταλία, που προκρίθηκε ως συνήθως με τα χίλια ζόρια, στην παράταση, κόντρα στη Νιγηρία, με το εύστοχο πέναλτι του Μπάτζο.
Ισπανία και Ιταλία δεν είχαν συναντηθεί πριν τη μεταξύ τους αναμέτρηση στα προημιτελικά του Μουντιάλ της Αμερικής από το Euro του 1988, με τους «ατζούρι», τότε, να επικρατούν 1-0 στη φάση των ομίλων και να αφήνουν εκτός συνέχεις τους «φούριας ρόχας». Η δίψα των Ισπανών το 1994 για κάτι παραπάνω από τους «8» ήταν δεδομένη. Μην ξεχνάμε, η Ισπανία μέχρι το 2010, όταν και κατέκτησε, επιτέλους, την κορυφή του κόσμου, είχε μια 4η θέση σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στη διοργάνωση της Βραζιλίας, το 1950.
Ένας από τους παίκτες, λοιπόν, που ανέκαθεν... διψούσε όταν έπαιζε με την εθνική ομάδα της πατρίδας του, ήταν και ο νυν τεχνικός της, Λουίς Ενρίκε. Σε εκείνον, δε, τον επεισοδιακό προημιτελικό με τους Ιταλούς, κυριολεκτικά μάτωσε τη φανέλα!
Ο αγώνας ξεκίνησε με τον Ντίνο Μπάτζο να ανοίγει το σκορ για την ομάδα του Αρίγκο Σάκι στο 25' με ένα καταπληκτικό σουτ. Η «φούρια ρόχα», ωστόσο, δεν πτοήθηκε. Οι παίκτες της κατέθεσαν και την ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο του σταδίου ''Foxboro'', ξέροντας πως είναι η γενιά εκείνη των ποδοσφαιριστών, που μπορεί να βγάλει τους Ισπανούς στους δρόμους.
Λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, στο 58', Λουίς Ενρίκε και Σέρτζι... έκρυψαν την μπάλα και ο Καρμινέρο, με τη βοήθεια και του Μαλντίνι, ισοφάρισε. Ακολούθησε πανδαιμόνιο, μια έκρηξη χαράς και αισιοδοξίας ότι η Ισπανία μπορούσε να πετύχει την απόλυτη ανατροπή, τόσο του σκορ όσο και των προγνωστικών.
Οκτώ λεπτά πριν το τέλος, ο Ναδάλ έβγαλε τον Σαλίνας τετ-α-τετ με τον Παλιούκα, αλλά ο γκολκίπερ της Σαμπντόρια -που εκείνο το καλοκαίρι θα έκανε τη μεταγραφή-ρεκόρ για τερματοφύλακα στην Ίντερ- βροντοφώναξε «όχι». Η Ισπανία είχε χάσει την ευκαιρία του αγώνα για το 2-1 και την πρόκριση. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δεν το βάζεις, το τρως...
Ο Ρομπέρτο Μπάτζο στο δικό του τετ-α-τετ δεν αστόχησε και η Ιταλία ξαναπήρε το προβάδισμα δύο λεπτά πριν τη συμπλήρωση των 90'. Παρ' όλα αυτά, και πάλι η ομάδα του Κλεμέντε δεν τα παράτησε. Έπαιξε με όλη της την καρδιά στα τελευταία λεπτά, για να έρθει η φάση που για χρόνια έβγαζε από τα ρούχα τους, τους Ισπανούς και τον Λουίς Ενρίκε.
Στις τελευταίες στιγμές του αγώνα και ενώ οι Ισπανοί είχαν βγει όλοι μπροστά για το γκολ της ισοφάρισης, ο Μάουρο Τασότι έριξε μια μεγαλοπρεπέστατη αγκωνιά στη μούρη του Λουίς Ενρίκε. Μέσα στη μεγάλη περιοχή! Ο παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης -ακόμη τότε- μάτωσε, αργότερα αποδείχθηκε πως είχε σπάσει η μύτη του, αλλά όταν πλησίασε τον Ούγγρο ρέφερι Σάντορ Πουλ με τα αίματα στο πρόσωπο για να διαμαρτυρηθεί, εκείνος ήταν ανένδοτος ότι δεν υπάρχει τίποτα, διότι, προφανώς, δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι και αποβολή ήταν και πέναλτι! Όσο για τον Τασότι, έκανε, φυσικά, το παγώνι.
Ο Λουίς Ενρίκε, έξαλλος, κλαίγοντας από τον πόνο και τα νεύρα, βγήκε εκτός, μην μπορώντας να συνεχίσει τον αγώνα με τα αίματα στο πρόσωπό του. Ένα πρόσωπο, βέβαια, που αντικατόπτριζε ολόκληρη την Ισπανία, η οποία δεν μπορούσε να χωνέψει ότι βίωνε, αλλά με τον πιο άδικο τρόπο, έναν ακόμη αποκλεισμό σε προημιτελικό. Και φυσικά η τιμωρία της FIFA στον Πουλ, να μη σφυρίξει για οκτώ ματς, δεν απάλυνε τον πόνο, ούτε κάλμαρε την οργή.
Τα λόγια του φυσιοθεραπευτή των Ισπανών λίγο καιρό μετά στo πρακτορείο ειδήσεων EFE ήταν χαρακτηριστικά: «Ο Λουίς Ενρίκε ήθελε να σκοτώσει τον διαιτητή και τον Τασότι. Ένιωθα περίπου το ίδιο, αλλά έβαλα τα χέρια μου και τον σταμάτησα από το να ξεφύγει εντελώς, με αποτέλεσμα να πέσουμε και οι δύο κάτω. Δεν ήταν ο εαυτός του. Ήταν τρομερά δυνατός και χρειάστηκα όλη μου τη δύναμη για να τον κοντρολάρω».
Τα χρόνια πέρασαν, ωστόσο και οι δύο άνδρες σύναψαν, τελικά, ειρήνη. Για την ακρίβεια, ο Λουίς Ενρίκε συγχώρησε τον Τασότι. Το 2011, με τη «φούρια ρόχα» πια Ευρωπαία και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, όταν ο Ισπανός τεχνικός καθόταν στον πάγκο της Ρόμα και ο Ιταλός ήταν βοηθός στη Μίλαν, ο Τασότι είχε κάνει την εξής εκπληκτική δήλωση: «Έκανα κάτι ηλίθιο. Τρομερά ηλίθιο, το οποίο και μετάνιωσα το αμέσως επόμενο λεπτό. Θέλω να τα βρούμε και του ζητώ να με συγχωρέσει. Θα το καταλάβω, όμως, αν αρνηθεί να μου σφίξει το χέρι».
Ο Λουίς Ενρίκε αποδείχθηκε μάγκας. «Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε, άρα αυτό σημαίνει πως είμαστε 17 χρόνια μεγαλύτεροι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί του. Περασμένα ξεχασμένα. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στο γήπεδο και μένουν εκεί», ήταν η απάντησή του, και οι δυο τους έσφιξαν τα χέρια. Συναντήθηκαν ξανά, μάλιστα, τον περασμένο Οκτώβρη, όταν η Ουκρανία υποδέχθηκε την Ισπανία στο Nations League, με τον Τασότι να είναι βοηθός του Σεβτσένκο από το 2016.
Το εκπληκτικό είναι ότι από εκείνο το παιχνίδι του 1994, ο Λουίς Ενρίκε δεν αντιμετώπισε ποτέ ξανά τους Ιταλούς, είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής! Και παρότι είναι περασμένα ξεχασμένα πια όσα συνέβησαν πριν από 27 -πλέον- χρόνια, μέσα του ο Ισπανός τεχνικός θα θέλει να πάρει την εκδίκησή του στον ημιτελικό της Τρίτης (06/07, 22:00)...
_223215.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
