Για τους Θοδωρήδες...

Το φθινόπωρο του 2000 θυμάμαι να τρέχω (κυριολεκτικά) στο σπίτι από το σχολείο, προκειμένου να προλάβω να δω όλα τα αγωνίσματα στο Σίδνεϋ. Όλα. Ήταν οι «πρώτοι» μου Ολυμπιακοί Αγώνες, σε μια περίοδο, δε, όπου ενόψει του «Αθήνα 2004» ο Πέτρος Ευθυμίου είχε βάλει μάθημα Ολυμπιακή Παιδεία. Το λάτρευα, ακόμη έχω εκείνον τον τεράστιο φάκελο με τις σημειώσεις μου και ό,τι μάζευα από περιοδικά, εφημερίδες κτλ., και θυμάμαι να μετράω τα χρόνια, μάλιστα, για να δω αν θα μπορώ να πάω εθελοντής τέσσερα χρόνια μετά. Ας όψονται οι Πανελλαδικές.

Εκείνο, λοιπόν, που πάντα με ανατριχιάζει περισσότερο στους Αγώνες, και ενώ έφτασα πια να βλέπω τους 6ους της ζωής μου, είναι η άρση βαρών. Ανεξαρτήτως ελληνικής παρουσίας. Στεκόμουν μπροστά στην τηλεόραση όρθιος και έκανα και εγώ τις κινήσεις στον αέρα, πανηγυρίζοντας, φυσικά, σαν παλαβός κάθε φορά που ένας Έλληνας αθλητής καθόταν κάτω από την μπάρα. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο ο Πύρρος Δήμας πήρε το χρυσό το 2000, ενώ κόντεψε να ακυρωθεί, ούτε τις προσπάθειες του γίγαντα Κάχι.

Τα χρόνια πέρασαν, και το άθλημα που μας έκανε να στεκόμαστε πιτσιρικάδες όρθιοι μπροστά στην τηλεόραση και να το παίζουμε Βαλέριοι Λεωνίδες, πληγώθηκε όσο κανένα, για όλους τους γνωστούς λόγους. Και ενώ από το 2008 προσπαθεί να ξεπεράσει -θεωρητικά- μια ντροπή, εμφανίζεται 13 χρόνια μετά ένας αθλητής, περιγράφοντας μια άλλη ντροπή. Την ίδια ντροπή, που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία ανθρώπων, οι οποίοι στερούνται τα πάντα, για να γίνονται θέμα και να τους θυμούνται οι πανηγυρτζήδες και οι πολιτικοί μας (συνώνυμα ενίοτε) μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, όταν τους υποδέχονται στεφανωμένους στα αεροδρόμια, για να τους κλέψουν λίγη από τη δόξα τους και να βγάλουν τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Η εικόνα του Θοδωρή Ιακωβίδη να ξεσπάει, λέγοντας, ουσιαστικά, ότι δεν έχει τα προς το ζην (ούτε άδειες ΠΡΟΠΟ, ούτε διορισμό σε κάποιο σώμα ασφαλείας), είναι συγκλονιστική. Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας νέος άνθρωπος. Ο Ιακωβίδης δεν ζητιανεύει για πάρτη του, μιλάει εξ ονόματος όλων όσοι περνούν τα ίδια και χειρότερα. Ο Ντούσκος τα ίδια, ο Πετρούνιας, η Κορακάκη και η Στεφανίδη κάποτε τα ίδια, ο καθένας μας τα ίδια.

Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, και για όλους εμάς τους... συγκλονισμένους, σε μερικές ημέρες ο Ιακωβίδης δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα βίντεο στο YouTube, που θα το βλέπουμε και θα λέμε κάποτε «θυμάσαι;». Και σε τρία χρόνια, στο Παρίσι, όταν ένας άλλος αθλητής βγει και πει τα ίδια πράγματα, πάλι δεν θα καταλάβουμε τίποτα. Όπως από το 2004 -ίσως και πιο πριν- μέχρι σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι διοικούν τον αθλητισμό, ο ίδιος παραγοντισμός κυριαρχεί, το ίδιο σύστημα ζει και βασιλεύει, έτσι και εμείς είμαστε ευαισθητοποιημένοι και συγκλονισμένοι όσο είναι viral, trend -ή όπως λέγεται- κάτι στα social media. Στο χέρι μας είναι πια να αλλάξει αυτό. Για τους Θοδωρήδες.