Βραδιά καλοκαιριού 2014

Εννέα χρόνια και κάτι ψιλά. Και όμως. Τόσα πέρασαν από την τελευταία φορά, που ζήσαμε τέτοια βραδιά για πάρτη της Εθνικής. Που φωνάξαμε, που πεταχτήκαμε από τους καναπέδες και τις καρέκλες μας, που το πιστέψαμε, που είδαμε στην τελική ένα γήπεδο να σηκώνεται όρθιο στο τέλος, φωνάζοντας ασταμάτητα. Στο μεσοδιάστημα είχαμε κάμποσες σφαλιάρες από τον κάθε -με όλο το συμπάθιο στους ψαράδες των Νήσων Φερόες- απίθανο της Ευρώπης, αλλά και ορισμένες αναλαμπές τώρα τελευταία. Καμία, ωστόσο, δεν συγκρίνεται με την αποψινή.

Για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία σχεδόν, βιώσαμε… στο πετσί μας, επιτέλους, ένα ματς Εθνικής, και μάλιστα απέναντι σε κοτζάμ Ολλανδία, όπου «παιζόταν» κάτι πραγματικά μεγάλο! Και «παιζόταν» μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Όπως είχε συμβεί και σε εκείνο το αλησμόνητο Ελλάδα-Κόστα Ρίκα στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας το καλοκαίρι του 2014. Και ας χάθηκε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να βρεθούμε στους «8» του κόσμου. Και ας σιχτιρίσαμε τον Κέιλορ Νάβας, που έβγαζε τα πάντα. Θρίλερ σαν εκείνο σε παιχνίδι της Ελλάδας, με σασπένς, άγχος, φωνές και… μπινελίκια, μας είχε λείψει. Πολύ.

Θα συζητούσαμε, σίγουρα, κάτι άλλο αν το ματς εξελισσόταν όπως εκείνο στο Αϊντχόφεν, με το σκορ στο ημίχρονο στο 3-0. Εδώ, όμως, το πράγμα κύλησε τελείως διαφορετικά, άσχετα αν και πάλι η ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ θα μπορούσε στο πρώτο ημίχρονο να χάνει, και άνετα, αν δεν είχε σε ΤΕΡΑΣΤΙΑ βραδιά τον Βλαχοδήμο. Ναι, είχε θέματα στη δημιουργία, στην κυκλοφορία, στην κατοχή μπάλας, δεν μπορούσε να κάνει τελική -και δεν έκανε, τελικά, καθαρή σε όλο το παιχνίδι- περιμένοντας κλεισμένη στο καβούκι της. Μπορεί να υποστηρίξει, μάλιστα, κανείς ακόμη και ότι σεβάστηκε-φοβήθηκε υπερβολικά την Ολλανδία.

Από την άλλη, βέβαια, μιλάμε… για την Ολλανδία, που, κάλλιστα, αν ξανοιγόμασταν, μπορούσε να μας διαλύσει. Για να μην πετάμε στα σύννεφα και να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Και βρισκόμασταν, πληρώνοντας την κατρακύλα στο ranking, σε όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία, φτάνοντας να παίξουμε την πρόκριση στο Euro της Γερμανίας κόντρα στην ομάδα, η οποία αποκλείστηκε με τα χίλια ζόρια, στα πέναλτι, από τη μετέπειτα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή.

Η Εθνική το «καθήκον» της το έκανε σε αυτόν τον όμιλο με το «τέσσερα στα τέσσερα» απέναντι σε Ιρλανδία και Γιβραλτάρ. Απόψε, όμως, μπορούμε να διανθίσουμε το κλισέ: Η Εθνική έκανε το καθήκον της και κάτι παραπάνω! Το δεύτερο ημίχρονο και κυρίως το τελευταίο 20άλεπτο, όπου στον αγωνιστικό χώρο της OPAP Arena οι παίκτες κατέθεσαν πραγματικά την ψυχή τους, ξεσηκώνοντας όλους τους Έλληνες φιλάθλους, είτε στο γήπεδο είτε μπροστά από τις τηλεοράσεις τους, είναι το τεράστιο κέρδος αυτής της πορείας, που θα τελειώσει και τυπικά στις 21 Νοεμβρίου, στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Γαλλία.

Μετά; Μετά έχουμε τη μεγάλη δεύτερη ευκαιρία. Η εικόνα της ομάδας, οι προσδοκίες, που η ίδια έχει γεννήσει, η πίστη των παικτών ότι μπορούν, όχι υποδεέστερους ή ισάξιους, αλλά μεγαλύτερους αντιπάλους να κοιτάξουν στα μάτια, μας κάνει από τώρα να πούμε ότι θα είναι πραγματικά κρίμα να μην τα εξαργυρώσει όλα αυτά η «γαλανόλευκη» με το «εισιτήριο» για τα γήπεδα της Γερμανίας τον ερχόμενο Ιούνιο. Στο χέρι της Εθνικής του Πογέτ είναι. Ξεκάθαρα.

Υ.Γ.: Έλεγα το απόγευμα στην εκπομπή στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6 ότι αυτή η αστειότητα με τα λέιζερ πρέπει να σταματήσει. Και δεν περιμένω, προφανώς, να καταλάβουν και να το σταματήσουν οι ίδιοι, 5-10-15, πόσοι είναι, που θεωρούν ότι κάνουν κάτι πάρα πολύ έξυπνο, σημαδεύοντας τα πρόσωπα των παικτών. Απόψε είχαμε πάλι τα ίδια, συν βροχή από μπουκάλια και αντικείμενα στο γκολ των Ολλανδών. Στα γήπεδα, πλέον, υπάρχουν κάμερες. Εντοπίζεις, λοιπόν, τον ψευτόμαγκα, τον τσιμπάς επιτόπου και τον βγάζεις έξω. Τόσο απλό -θα έπρεπε να- είναι.