Μερικές από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες στα σπορ πολλές φορές συμβαίνουν εκτός αγωνιστικού χώρου και διδάσκουν πως το ένστικτο της επιβίωσης και η τύχη σώζουν και… αναγνωρίζουν ανθρώπους!
Παρακάτω θα δούμε δύο χαρακτηριστικές ιστορίες του φαινομένου αυτού.
Η τραγωδία των Άνδεων
Η τραγωδία των Άνδεων αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπινης θέλησης και τύχης. Κάποιοι το αποκάλεσαν θαύμα, ενώ για άλλους είναι το κομβικό σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι ένα παράδειγμα, που δείχνει τα όρια του είδους μας και πως μπορεί κάποιος να τα ξεπεράσει για να επιβιώσει. Επίσης, δείχνει την αναγκαιότητα της τύχης που όλοι χρειάζονται. Η τραγωδία των Άνδεων δεν είναι μία ακόμα αθλητική ιστορία, παρά μία πάλη λίγων ανθρώπων να κρατηθούν στην ζωή.
Η αρχή της τραγωδίας
Στις 12 Οκτωβρίου 1972, ένα δικινητήριο ελικοφόρο αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης, με πενταμελές πλήρωμα και 40 επιβαίνοντες, απογειώθηκε από το Μοντεβιδέο με προορισμό το Σαντιάγο της Χιλής. Μετέφερε την ομάδα ράγκμπι Όλντ Κρίστιανς Κλαμπ, που θα έδινε φιλικό αγώνα στην πρωτεύουσα της Χιλής.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης, ο καιρός επιδεινώθηκε και έτσι ο έμπειρος κυβερνήτης του αεροπλάνου, σμήναρχος Χούλιο Σέζαρ Φεράδας, επέλεξε να προσγειωθεί στην πόλη της Αργεντινής Μεντόσα, στους πρόποδες των Άνδεων, όπου οι επιβάτες και το πλήρωμα διανυκτέρευσαν. Την επομένη, οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν βελτιωθεί, αλλά ο πιλότος ενέδωσε στις πιέσεις των επιβατών και αποφάσισε να απογειωθεί για το Σαντιάγο, αφού πήρε το πράσινο φως από τον πύργο ελέγχου.
Ωστόσο, πάνω από τη Χιλή το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα, έχασε ύψος και προσέκρουσε σε μία κορυφή των Άνδεων. Σαν αποτέλεσμα, έχασε τμήμα της ουράς του και συνετρίβη στο χιόνι. Δώδεκα από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν ακαριαία, ενώ πέντε ακόμα υπέκυψαν στα τραύματά τους την πρώτη νύχτα.
Κανιβαλισμός προς όφελος της ύπαρξης
Οι 28 διασωθέντες, καταπονημένοι και τραυματισμένοι κάποιοι από αυτούς, άρχισαν να δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης μέσα στις άγριες πολικές συνθήκες των Άνδεων. Βρίσκονταν σε υψόμετρο 3.600 μ., χωρίς τροφή, με περιορισμένο οξυγόνο και χωρίς νέα για την τύχη τους. Τα σωστικά συνεργεία είχαν χάσει τα ίχνη τους.
Η τροφή τους από εδώ και στο εξής θα ήταν τα πτώματα των συνεπιβατών τους. Στις 21 Οκτωβρίου ένας από τους διασωθέντες πέθανε και στις 29 Οκτωβρίου μία χιονοστιβάδα αποτελείωσε άλλους οκτώ. Μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου ακόμη τρεις είχαν χάσει τη ζωή τους.
Στις 12 Δεκεμβρίου, δύο από τους επιζώντες, ο Νάντο Παράδο και ο Ρομπέρτο Κανέσα, αποφάσισαν να ξεκινήσουν μία απέλπιδα πορεία προς το άγνωστο. Μετά από δεκαήμερη πεζοπορία, για καλή τους τύχη βρέθηκε στο δρόμο τους ένας ορεσίβιος μεταφορέας από την Χιλή. Ο Σέρχιο Καταλάν τους περιέθαλψε και ειδοποίησε τις αρχές, οι οποίες είχαν διακόψει τις έρευνες. Μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου του 1972 και οι υπόλοιποι 14 διασωθέντες του αεροπορικού δυστυχήματος είχαν μεταφερθεί σώοι και ασφαλείς στην Ουρουγουάη.
Η αεροπορική τραγωδία των Άνδεων και η οδύσσεια των διασωθέντων ενέπνευσε τη συγγραφή βιβλίων, ταινιών μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ όπως και μιούζικαλ.
Η εξαφάνιση του Σίζο Κανακούρι
Ο Σίζο Κανακούρι γεννήθηκε το 1891 στην Ταμάνα της Ιαπωνίας και θεωρείται από τους πατριώτες του, ο «πατέρας του μαραθώνιου». Το 1911 κατά την διάρκεια των προκριματικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σουηδίας, ο Κανακούρι πήρε το πολυπόθητο εισιτήριο για να εκπροσωπήσει την χώρα του. Μάλιστα, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, τερματίζοντας σε 2 ώρες και 32 λεπτά.
Το ταξίδι για τη Σουηδία
Το 1912 ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι για τη Σουηδία. Του πήρε 18 σκληρές μέρες για να φτάσει, πρώτα με πλοίο και μετά με τρένο διασχίζοντας όλο τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Η άφιξη του τον βρήκε τόσο ταλαιπωρημένο και όταν έφτασε στη Σολεντούνα, χρειάστηκε πέντε μέρες για να ξεκουραστεί. Ο καιρός για τα δεδομένα της Σκανδιναβικής χώρας ήταν τόσο περίεργος που η θερμοκρασία άγγιζε τους 25 βαθμούς. Στην πραγματικότητα, αρκετοί δρομείς υπέφεραν από υποθερμία.
Η εξαφάνιση των 50 χρόνων
Όταν ξεκίνησε ο αγώνας, ο Σίζο Κανακούρι ήταν τόσο εξασθενημένος από το ταξίδι και από την διαφορετικότητα του φαγητού, έχασε τις αισθήσεις του. Ήταν αρκετά τυχερός μιας και τον βρήκε και τον περιποιήθηκε μια οικογένεια χωρικών. Σαφώς «ντροπιασμένος» έφυγε για την Ιαπωνία χωρίς, όμως, να ενημερώσει τη διοργανώτρια αρχή. Οι σουηδικές αρχές τον θεωρούσαν για 50 χρόνια εξαφανισμένο, πριν ανακαλύψουν ότι ζούσε στην Ιαπωνία και πως είχε αγωνιστεί και σε άλλους Ολυμπιακούς μαραθώνιους.
Επιτέλους… τερματισμός!
Το 1967 η σουηδική τηλεόραση επικοινώνησε μαζί του προσφέροντας του την ευκαιρία να ολοκληρώσει τον αγώνα που ποτέ δεν κατάφερε. Ο Σίζο Κανακούρι δέχθηκε και επιτέλους ολοκλήρωσε τον μαραθώνιο σε 54 χρόνια και 8 μήνες. Όπως δήλωσε ο ίδιος «ήταν ένα μεγάλο ταξίδι. Κατά την διάρκεια του παντρεύτηκα, έκανα έξι παιδιά και δέκα δισέγγονα…». Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 χρόνων, το 1983 στην πόλη που γεννήθηκε και έζησε μια ζωή, την Ταμάνα…
Επιμέλεια: Βασίλης Λαζάρου ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_003740.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
