30 Μαρτίου 1966… Η ΑΕΚ αντιμετωπίζει στο Παλαλίντο του Μιλάνου την Σλάβια Πράγας στον ημιτελικό του Final Four του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Λίγες μέρες πριν η αποστολή έχει πετάξει για την Ιταλία, αλλά χωρίς τον Γιώργο Μόσχο, ο οποίος σύμφωνα με όσα είχαν μεταφερθεί στους συμπαίκτες του «… θα έρθει μόνος του αργότερα, γιατί έχει μια προσωπική δουλειά». Οι Τσεχοσλοβάκοι αποδεικνύονται ανυπέρβλητο εμπόδιο για την «Ένωση», που χάνει 103-73. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που απασχολεί την ομάδα…
Πράγματι, ο Γιώργος Μόσχος έφτασε εγκαίρως για να αγωνιστεί στο παιχνίδι. Έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο, αλλά απείχε πολύ από τον καλό εαυτό του. Όταν στην ανάπαυλα τού έγινε παρατήρηση από κάποια μέλη της ομάδας για την απόδοσή του, ήρθε η σοκαριστική αποκάλυψη: ο 29χρονος πλέι μέικερ σήκωσε τη φανέλα του και έδειξε στους συμπαίκτες του το σημαδεμένο από τις πληγές, τις ενέσεις και αποστεωμένο κορμί του!
Ο καρκίνος στον πνεύμονα είχε τσακίσει τον αλύγιστο άσο που δεν δείλιαζε ούτε απέναντι στους πιο μεγαλόσωμους αντιπάλους. Και φυσικά η «δουλειά» που δεν του επέτρεψε να ταξιδέψει με την υπόλοιπη ομάδα από την πρώτη μέρα στην Ιταλία ήταν η θεραπεία που ακολουθούσε στο Λονδίνο για να επιβιώσει. Μόνο τρεις άνθρωποι γνώριζαν το μυστικό του, ο προπονητής της ΑΕΚ Μίσσας Πανταζόπουλος, ο πρόεδρος του συλλόγου Βασίλης Χατζηγιάννης και ο γιατρός Μίμης Γιαννακόπουλος.
«Και μόνο που στέκομαι όρθιος είναι θαύμα. Κοίτα πώς έγινα μωρέ!», είπε με σπασμένη φωνή στους συμπαίκτες του. Εκείνοι σοκαρισμένοι τον αγκάλιασαν, του ζήτησαν συγγνώμη που δεν ήξεραν τίποτα και ξέσπασαν όλοι μαζί σε λυγμούς.
Η σκηνή των αποδυτηρίων αποτυπώθηκε με εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό τρόπο στην ταινία «1968»:
Πού μυαλό για το δεύτερο ημίχρονο και τον μικρό τελικό; Ο Γιώργος Μόσχος υπέφερε, χρειάστηκε ισχυρά παυσίπονα για να κοιμηθεί και επέστρεψε από την τελευταία του αποστολή με την ΑΕΚ, αφού πλέον ούτε η ατσάλινη θέλησή του αρκούσε για να αγωνιστεί ξανά.
Το διάστημα που ακολούθησε πήγε ξανά στο Λονδίνο για απανωτές θεραπείες που τον κατέβαλαν και το βασανισμένο του σώμα δεν άντεξε πολύ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1966 απεβίωσε και στην κηδεία του χιλιάδες κόσμου έδωσαν το «παρών», μαζί φυσικά και όλοι οι συμπαίκτες του που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά για την απώλεια αυτού του μικρόσωμου γίγαντα.
Περίπου δύο χρόνια μετά τον τελευταίο του αγώνα, η ΑΕΚ έπαιρνε τη δική της ρεβάνς απέναντι στη Σλάβια Πράγας, στον τελικό του Κυπελλούχων στο Καλλιμάρμαρο. Και φυσικά κανείς δεν ξέχασε, ούτε και πρόκειται να ξεχάσει ποτέ αυτόν τον ήρωα της κιτρινόμαυρης ιστορίας.
_003740.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
