Η Γιουβέντους δεν σέβεται τα «παιδιά» της μπροστά στο φάσμα της επιτυχίας!

«Στη Γιουβέντους όταν το σκορ είναι 1-0 και έχεις τη μπάλα στις καθυστερήσεις, την κρατάς, δεν ψάχνεις το 2-0. Στη Γιούβε, τη Μίλαν, την Ίντερ η μπάλα ζυγίζει διαφορετικά. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να κερδίσεις», είχε αναφέρει ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι για την Γιουβέντους και τη νοοτροπία νικητή που χαρακτηρίζει την ομάδα. 

Γιουβέντους σημαίνει νίκη! Το όνομά της είναι συνυφασμένο με την επιτυχία, με τους τίτλους. Μπρος στους τίτλους δεν υπάρχει κανένας συναισθηματισμός. Όλα πάνε στην άκρη. Υπάρχει η Γιουβέντους που πρέπει να κερδίζει, που πρέπει να πετυχαίνει όπου αγωνίζεται και τίποτα άλλο! Σε βαθμό... υστερίας, φτάνοντας ακόμη και στα άκρα πολλές φορές. Ποια είναι αυτά τα άκρα; Να δείχνει ασέβεια σε ορισμένους ποδοσφαιριστές που αποδεδειγμένα αξίζουν πολλά περισσότερα από το να τους... πετάξεις σαν κάτι παίκτες της σειράς.

Κανείς δεν διαφωνεί στο ότι η Γιουβέντους είναι πάνω από όλους. Πάνω από παίκτες, από προπονητές, από διοικήσεις. Ίσως και από τους οπαδούς! Ακόμη και από την οικογένεια Ανιέλι που συντηρεί εδώ και δεκαετίες τη Μεγάλη Κυρία. Ούτε διαφωνεί κανείς πως στις «δουλειές» δεν πρέπει να υπάρχει συναισθηματισμός. Εάν υπάρχει, τότε το ποσοστό επιτυχίας σαφώς και μειώνεται. Ωστόσο, για όλες, σχεδόν, τις καταστάσεις υπάρχει ο τρόπος. Πάντα θα υπάρξει κάποια λύση, ένα... παραθυράκι ώστε να διαχειριστείς καλύτερα μια κατάσταση.

Πόσω μάλλον για ορισμένους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είναι «δικά σου παιδιά». Μπορεί να μην προήλθαν καθαρά από τα σπλάχνα σου, αλλά ήταν, είναι και θα είναι δηλωμένοι οπαδοί σου. Είναι ποδοσφαιριστές που σε πήραν στις πλάτες τους στα δύσκολα. Που δεν μάσησαν από «πέτρινα χρόνια», από αποτυχίες και υποβιβασμούς. Ήταν εκεί για την ομάδα που αγαπάνε, για να την βοηθήσουν να σηκωθεί ξανά και να πατήσει στην κορυφή.

Η Γιουβέντους δεν φέρθηκε καλά στον Ρομπέρτο Μπάτζο. Ούτε στον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο στη συνέχεια. Όπως και στον Τζίτζι Μπουφόν τελευταία. Τρεις σημαίες, τρεις δηλωμένοι οπαδοί της Γιουβέντους. Τρία τοτέμ που προσέφεραν τόσα πολλά στην Μεγάλη Κυρία, που ήταν εκεί στα δύσκολα. Έδωσαν τα πάντα και στο φινάλε πήραν... λίγα! Πάνω από όλα πήραν... πίκρα και ασέβεια!

Ο Μπάτζο πηγαίνει στη Γιουβέντους το 1990. Με την ομάδα να έχει 4 χρόνια μακριά από τους τίτλους, ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» παίρνει το ρίσκο και αφήνει την Φιορεντίνα για τους «μπιανκονέρι». Τα χρόνια περνάνε, η Μεγάλη Κυρία δεν παίρνει τίτλο, παρότι ο Μπάτζο παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του στο Τορίνο, αλλά το 1994 ο Ουμπέρτο Ανιέλι δημιουργεί μια φωνική τριπλέτα στην επίθεση έχοντας πίσω από τον Μπάτζο τους Βιάλι, Ραβανιέλι. Ωστόσο, ένας τραυματισμός στο γόνατο τον αφήνει εκτός. Παρόλα αυτά η Γιουβέντους δεν... μασάει. Μαθαίνει στη ζωή χωρίς τον Μπάτζο και φτάνει ως την κατάκτηση του τίτλου με τον πιτσιρικά Ντελ Πιέρο να ρίχνεται στη μάχη και να διαπρέπει. Ο Ανιέλι εκμεταλλεύεται τις κακές σχέσεις του Μπάτζο με τον Λίπι, τον τραυματισμό που είχε, το βαρύ του συμβόλαιο και το γεγονός πως ένας νέος ανερχόμενος διαπρέπει και τον... διώχνει στο τέλος της σεζόν σαν να είναι κάποιος παίκτης της σειράς.

Ο... διάδοχος Ντελ Πιέρο παίρνει τη σκυτάλη και σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται ο νέος ήρωας στο Τορίνο. Φτάνει να συμπληρώσει σχεδόν μια εικοσαετία στη Γιουβέντουτς με πάνω από 500 εμφανίσεις και πάνω από 200 γκολ, με τίτλους και δεκάδες στιγμές χαράς αλλά και μαγείας με τα μπιανκονέρι. Όταν φτάνει το 2012, όμως, ο Αντρέα Ανιέλι χειρίζεται την περίπτωσή του με παιδαριώδη τρόπο. Πολύ πριν τελειώσει η σεζόν ενημερώνει με ανακοίνωση πως ο Ντελ Πιέρο θα αποχωρήσει απο την Γιουβέντους στο φινάλε της. Ο «Μέγας Αλέξανδρος» δεν ήθελε να φύγει. Ήθελε άλλον ένα χρόνο ποδοσφαίρου στη μεγάλη του αγάπη για να αποσυρθεί με το «10» στην πλάτη, αλλά δεν του έδωσαν την ευκαιρία. Μέχρι και ο Μότζι βγήκε και «έκραξε» δημόσια τον Ανιέλι, λέγοντας πως δεν φέρεσαι έτσι σε έναν παίκτη που έχει προσφέρει τόσα στην ομαδα.

Για να φτάσουμε στον μεγάλο Τζίτζι Μπουφόν. Ο άνθρωπος που μαζί με τον Ντελ Πιέρο και λίγους ακόμη παίκτες, «έπεσαν» μαζί με τη Γιουβέντους στη Serie B. Την ακολούθησαν στα χαμηλά και τη βοήθησαν να επιστρέψει όχι απλά στην πρώτη κατηγορία, αλλά και στην κορυφή. Ο Μπουφόν ήταν πάντα απαιτητικός με τον εαυτό του. Ήθελε να παίζει, ανεξαρτήτως κατάστασης και ηλικίας. 

«Θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στην Γιούβε, κερδίζοντας κάτι σπουδαίο», είχε δηλώσει το 2012 και ενώ είχε 12 χρόνια στην ομάδα. Που να ήξερε... Πρώτα, θα αποχωρήσει πριν από τρία χρόνια αφού η Γιουβέντους δεν του προσέφερε νέο συμβόλαιο. Αναγκάστηκε να αλλάξει φανέλα μετά από σχεδόν μια εικοσαετία και να πάει στη νεόπλουτη Παρί Σεν Ζερμέν. Ο Ανιέλι φάνηκε να καταλαβαίνει το λάθος του και τον έφερε πίσω ένα χρόνο αργότερα. Για να τον... στείλει ξανά τώρα! Ο Τζίτζι προφανώς και δεν μπορούσε να χωνέψει ότι θα έμενε στον πάγκο διαρκώς. Ήθελε μια διαχείριση και να παίρνει ματς στα πόδια του, ακόμη και ως δεύτερος. Παρόλα αυτά, κανείς δεν του το εγγυήθηκε. Θα βγάλει για δεύτερη φορά τη μπιανκονέρι φανέλα από πάνω του... Πικραμένος, στεναχωρημένος, νιώθοντας αδικημένος. Γιατί πόσο να παίξει ακόμη και αυτός; Έναν τελευταίο χρόνο στην ομάδα που έγινε άνδρας, που αγαπήθηκε όσο λίγοι ζήτησε. Όπως ακριβώς είχε ζητήσει ο Ντελ Πιέρο πριν από μια δεκαετία...