«Καλησπέρα σε όλους, θέλω να πω μερικά λόγια για την απόφαση μου να αποσυρθώ από την ενεργό δράση. Ήρθε και για μένα το πλήρωμα του χρόνου. Με την αγάπη σας και την στήριξη σας πραγματοποίησα το όνειρο μου και είμαι ευγνώμων σε όλους σας, το λέω από τα βάθη της καρδιάς μου.
Δεν έχω άλλη λύση όμως. Τους τελευταίους τρεις μήνες ταλαιπωρούμε υπερβολικά και ο πόνος στον αστράγαλο μου γίνεται όλο και πιο έντονος. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά όμως, είμαι επαγγελματίας και ξέρω πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποχωρήσω. Και αυτή η στιγμή ήρθε…
Είναι το τέλος ενός φανταστικού κεφαλαίου της ζωής μου! Σας ευχαριστώ πραγματικά όλους σας. Τέλειωσα την καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής, αλλά… θα συνεχίσω να είστε σίγουροι. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί κατά την διάρκεια της καριέρας μου. Ανοίγω ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου».
Ήταν γνωστό εδώ και ημέρες ότι ο σπουδαίος Φρανκ Ριμπερί θα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ωστόσο ο Γάλλος σήμερα (21/10) το έκανε πράξη. Ένας ποδοσφαιριστής τεχνίτης, ο οποίος από τα 2 του χρόνια δεχόταν τα περίεργα βλέμματα του κόσμου για τις ουλές στο πρόσωπό του και δούλεψε πάνω σε αυτό που αγάπησε, το ποδόσφαιρο και έγινε ένας από τους καλύτερους στο είδος του! Δημιούργησε ένα από τα καλύτερα δίδυμα στα εξτρέμ, όντας αυτός από τη μία και ο Άριεν Ρόμπεν από την άλλη. Με την Μπάγερν Μονάχου να... τρομάζει και να μην ξέρεις από πού να την μαρκάρεις, με τα φτερά της να «πετάνε».
Το… παραμύθι της ζωής του Φρανκ Ριμπερί δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά η συνέχεια τον αντάμειψε. Μόλις στα δυο του χρόνια είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα με τον πατέρα του, με τους γιατρούς να κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν στη ζωή. Χρειάστηκε να κάνει εκατό ράμματα το κεφάλι του και όπως είναι λογικό αυτές οι ουλές τον συντρόφευσαν σε όλη του την ζωή.
Τον φώναζαν Kουασιμόδο και εκείνος προσπαθούσε να διαχειριστεί όλα τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου, τα οποία μια παιδική ψυχή δεν μπορεί να αντέξει. Κι όμως εκείνος βρήκε από μικρός αυτό που αγαπάει, στράφηκε εκεί και απέδειξε σε όλους ότι μερικά ράμματα δεν σε καθορίζουν στη ζωή σου.
«Το ατύχημα που είχα μικρός διαμόρφωσε το χαρακτήρα μου και μου έδωσε τη δύναμη που έχω. Όπου κι αν πήγαινα, ο κόσμος με κοιτούσε. Όχι γιατί με έλεγαν Φρανκ ή επειδή ήμουν καλός στη μπάλα αλλά γιατί είχα ένα σημάδι. Αυτό ήταν σκληρό. Όταν είσαι μικρός υποφέρεις κάθε φορά που σπάνε πλάκα μαζί σου. Ούτε μια φορά όμως δεν πήγα στη γωνία να κλάψω. Ποτέ».
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Λιλ, ωστόσο μετά από τρία χρόνια τον απέρριψαν καθώς τον θεωρούσαν μικροκαμωμένο και δεν μπορούσε εύκολα να συγκρατήσει τα νεύρα του. Δοκίμασε στην τοπική Ολιμπίκ, αλλά πάλι κάτι… έφταιγε.
Το σημαντικό βήμα στην καριέρα του ο Ριμπερί θα το έκανε το 2004, όταν υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στη Μετς. Έξι μήνες μετά έγινε κάτοικος της Τουρκίας για λογαριασμό της Γαλατασαράι όπου κατέκτησε και το Κύπελλο.
«Όλος αυτός ο θυμός, συσσωρεύτηκε στο παιχνίδι μου και με έκανε πολύ καλύτερο».
Το 2005 ξαναγύρισε στη Γαλλία για τη Μαρσέιγ, όπου αγωνίστηκε για δυο χρόνια. Εκεί βοήθησε σημαντικά την ομάδα να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας και όπως είναι λογικό τράβηξε περαιτέρω τα βλέμματα. Όχι εκείνα τα βλέμματα του οίκτου και της απέχθειας που δεχόταν σε όλη του τη ζωή, αλλά εκείνα του θαυμασμού! Και ο Φρανκ Ριμπερί αν μη τι άλλο το άξιζε.
Σειρά είχε η Μπάγερν Μονάχου, όπου αγωνίστηκε από το 2007 μέχρι το 2019! Με τους Βαυαρούς κατέκτησε το νταμπλ στη Γερμανία δύο φορές: τις σεζόν 2007–08 και 2009–10. Το 2010, ο Ριμπερί βοήθησε επίσης σημαντικά την ομάδα να φτάσει στον τελικό του Champions League το 2010. Όταν το 2019 η Μπάγερν δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο, ο 36χρονος τότε δεν σκέφτηκε στιγμή να αφήσει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο.
Αντίθετα άνοιξε μια νέα πόρτα στην καριέρα του και πήγε να αγωνιστεί στην Serie A για λογαριασμό της Φιορεντίνα. Εκεί έμεινε για δυο χρόνια και στην συνέχεια αγωνίστηκε μια τελευταία χρονιά με την φανέλα της Σαλερνιτάνα.
Ο σημαδεμένος Φρανκ Ριμπερί είπε σήμερα αντίο σε μια σπουδαία καριέρα! Αλλά όπως ανέφερε, το ποδόσφαιρο μπορεί να τελείωσε, αλλά όλα τα συναισθήματα θα μείνουν για πάντα μέσα του… Ο Γάλλος τα κατάφερε! Κι αν κοιτάξει τώρα πίσω στα 39 του χρόνια, θα μπορέσει να πει στον δίχρονο εαυτό του με περηφάνεια, ότι όλα αυτά τα βλέμματα περιφρόνησης που δέχεται, θα φύγουν όταν θα μπει στο χορτάρι και θα κάνει τα κόλπα του!
