Έτσι γίνεται στις ευρωπαϊκές ομάδες. Τις μεγάλες!

Αυτά τα περί πάθους, ψυχής και άλλα τέτοια επικολυρικά, ας τα αφήσουμε στην άκρη. Ισχύουν όταν σπάσει ο διάβολος το πόδι του να προηγηθείς και μετά ταμπουρώνεσαι γύρω από τον τερματοφύλακα μπας και το κρατήσεις.
Όταν βάζεις τρία γκολ στην Άρσεναλ και κάθε φορά που σε ισοφαρίζει της «καρφώνεις» το επόμενο, ε, τότε δεν είναι θέμα ψυχής, θέμα κλάσης είναι, ας το παραδεχτούμε. Ας το παραδεχτούν κυρίως, αυτοί που βλέπουν παντού "στημένους" διαιτητές και κοντεύουν να πιστέψουν πως τα γήπεδα είναι ανακριτικά γραφεία.

Εδώ δεν μιλάμε για κλεμμένη νίκη, όποια έννοια και δίνει κανείς στην λέξη «κλεμμένη». Μιλάμε για νίκη ως αποτέλεσμα ποιότητας και κλάσης. Γιατί πώς να το κάνουμε; Ο Καμπιάσο ακόμα και στα 35 είναι μια κλάση πάνω από τον Κοκλέν. Ο Ρομπέρτο – δεν συζητιέται- είναι καλύτερος του Οσπίνα, κι όπως πήγαινε το παιχνίδι, ο Μποτία φαντάζει ανώτερος του Γκάμπριελ!

Ωστόσο ο παίκτης στον οποίο αξίζει βαθιά υπόκλιση είναι ο Παϊτίμ Κασάμι. Το δεύτερο ημίχρονο του Ελβετού είναι περίφημο. Απειλεί με σουτ στην επίθεση, κλέβει μπάλες στην μεσαία γραμμή και καθαρίζει με κεφαλιές μέσα στην περιοχή του Ρομπέρτο! Μεγαλύτερος απ’ αυτόν ήταν μόνο ένας! Ο Μάρκο Σίλβα. Να του αναγνωριστεί του Πορτογάλου κόουτς. Όλα τα μελέτησε κι όλα του βγήκαν. Άψογος τακτικά ο Σεμπά, σμπαράλιασε την δεξιά αμυντική πλευρά του Βενγκέρ στην φάση που προηγήθηκε του τρίτου γκολ. Θυμίζω ότι η φάση ολοκληρώθηκε με το μαγικό άγγιγμα του Φινμπόγκασον. Σωτήρια η σκέψη του, να βάλει τον απολαυστικό Σαλίνο αριστερό μπακ.

Μαγκιά του η επιλογή του 4-2-3-1 για να χτυπήσει την ευάλωτη άμυνα της Άρσεναλ. Διορατικός όταν έβαλε τον Βούρο, γιατί οι γηπεδούχοι το είχαν γυρίσει στις βαθιές σέντρες μη βρίσκοντας άλλους τρόπους, να γίνουν απειλητικοί.
Ό,τι και να γραφτεί για την μεγάλη νίκη που έσπασε την αρνητική δωδεκάχρονη παράδοση, είναι λίγο. Μια παρατήρηση μόνο: Ο Ολυμπιακός αλλάζει παίκτες κάθε χρόνο, αλλά το ευρωπαϊκό μέταλλο παραμένει. Έτσι γίνεται στις ευρωπαϊκές ομάδες. Τις μεγάλες!