Η αναμέτρηση το μεσημέρι της Τρίτης με την Ισπανία (12:00) δεν μοιάζει με τελικό για την Εθνική μπάσκετ, αλλά… είναι. Με νίκη η πρόκριση στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων δύσκολα θα χαθεί, καθώς ακόμη και σε περίπτωση ελληνικής ήττας την Παρασκευή από την Αυστραλία, μοιάζει αδύνατο Βραζιλία ΚΑΙ Νότιο Σουδάν να έχουν αμφότερες καλύτερο συνολικό goal average στα άλλα δύο γκρουπ έχοντας τόσο ισχυρούς αντιπάλους που θα προκριθούν στις δύο πρώτες θέσεις (Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ, Σερβία αντίστοιχα). Αντίθετα, μια ακόμη ήττα θα καταστήσει πολύ δύσκολη ως αδύνατη την πρόκριση, ακόμη κι αν συνδυαστεί με επικράτηση την Παρασκευή.
Η Εθνική ομάδα, λοιπόν, παίζει πρακτικά το μέλλον της στους Ολυμπιακούς Αγώνες καταμεσήμερο. Όπως καταμεσήμερο, πριν από 18 χρόνια, εκείνο τον Σεπτέμβριο του 2006, άρχιζε να… κοκκινίζει ο σβέρκος μας από τις διαδοχικές καρπαζιές των Ισπανών που ακολούθησαν. Πόσα περισσότερα ή πιο λαμπερά μετάλλια στερήθηκε η χρυσή γενιά της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας, αλλά και οι αρκετά καλές ομάδες που ακολούθησαν, επειδή έπεσαν πάνω στους Ίβηρες… Πότε με την απαράμιλλη κλάση παικτών όπως οι Γκασόλ ή ο Ναβάρο, πότε με θεατρικά ή φαλτσοσφυρίγματα, η «φούρια ρόχα» πάντα είχε τον τρόπο της απέναντι στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ε, καιρός αυτά τα «γραμμάτια» του παρελθόντος να ξεπληρωθούν!
Ισπανία που δεν τρομάζει, αλλά με καλύτερο ρόστερ από αυτό που πήρε το Ευρωμπάσκετ!
Αυτή η βερσιόν της Ισπανίας απέχει παρασάγγας εκείνων που έγιναν εφιάλτης επί σειρά ετών για το ελληνικό μπάσκετ. Όμως με αυτούς τους τύπους δεν μπορείς ποτέ να έχεις αίσθημα υπεροχής, πόσω μάλλον από τη στιγμή που το ρόστερ που είναι στη Λιλ είναι… καλύτερο από αυτό που πήρε το Ευρωμπάσκετ το 2022. Προτού βιαστείτε να διαφωνήσετε, να σημειωθεί πως αντί των Ζοέλ Πάρα, Σέμπα Σάιθ και Χάιμε Φερνάντεθ της ομάδας που κατέκτησε την Ευρώπη κόντρα σε όλα τα προγνωστικά προ δύο ετών, φέτος υπάρχουν οι Σάντι Αλντάμα, Σέρχιο Γιουλ και Άλεξ Αμπρίνες. Ξεκάθαρη αναβάθμιση, λοιπόν, αφού οι υπόλοιποι εννιά είναι ίδιοι, έστω και κατά δύο καλοκαίρια μεγαλύτεροι.
Προσοχή σε Μπράουν και Αλντάμα
Δεν χρειάζεται να είσαι-δα-και κανένας «πανεπιστήμονας του μπάσκετ» (που έλεγε και ο αείμνηστος Ίβκοβιτς) για να αντιληφθείς πως τα σημεία αναφοράς αυτής της Ισπανίας είναι ο Λορέντζο Μπράουν και ο Σάντι Αλντάμα. Ο νέος πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού είναι αυτός που «τρέχει» όλη την επίθεση της ομάδας του και πόσο σημαντικός είναι φάνηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, όπου επέλεξε να ξεκουραστεί και η επίθεση της ομάδας του Σέρτζιο Σκαριόλο έμοιαζε με συγκρουόμενα. Είναι δεδομένο πως ο Τόμας Γουόκαπ ως πρώτη επιλογή και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης σε κάποια σημεία του αγώνα θα κάνουν βάρδιες στο μαρκάρισμά του, όπου έχουν αριστεύσει στην Ευρωλίγκα. Ο περιορισμός της δράσης του Αμερικανού θα είναι θεμέλιο νίκης και η… Αυστραλία έδειξε τον δρόμο, καθώς με την πίεση πάνω του τον οδήγησε σε επτά λάθη στην πρεμιέρα και στο -18 στο διάστημα που ήταν στο παρκέ. Αντίθετα, αν ο «στρατηγός» του Σκαριόλο βρει ρυθμό, θα «ταΐσει» τον Γουίλι (ή Μπίλι όπως θέλει να λέγεται ο ίδιος) Ερνανγκόμεθ και θα βάλει τα υπόλοιπα πιόνια στις θέσεις τους δίνοντας ρυθμό σε όλη την επίθεση. '
Όσον αφορά στον Αλντάμα, που είναι σχετικά άγνωστος γιατί δεν έπαιξε στην Ευρώπη και ουσιαστικά εμφανίστηκε πέρσι στην εθνική Ισπανίας, είναι το άλλο βαρόμετρο της ομάδας. Ένα παιδί στα 2,13μ., που παίζει αυστηρά στο «4», είναι εξαιρετικός κυρίως με πρόσωπο στο καλάθι (αλλά όχι μόνο) και έκανε άλματα προόδου φέτος επωφελούμενος από την καταστροφική σεζόν των Μέμφις Γκρίζλις. Παίκτης με 26,5 λεπτά και διψήφιο αριθμό πόντων μέσο όρο στο ΝΒΑ δεν είναι τυχαίος... Στην πρεμιέρα έβαλε 27 πόντους με 6/8 τρίποντα στους Αυστραλούς και αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο για την ελληνική άμυνα. Προφανώς θα έχει την ατυχία να πέσει πάνω στον Αντετοκούνμπο, αλλά είναι βέβαιο πως θα απαιτηθούν βοήθειες από Παπανικολάου, Μήτογλου ή ακόμη και Παπαγιάννη στο μαρκάρισμά του.
Οι υπόλοιποι παίκτες της Ισπανίας δεν δείχνουν ικανοί να πάρουν ένα ματς μόνοι τους. Ο Γιουλ στα 37 έχει τις στιγμές του αλλά συχνά πάει σε υπερβολές (εκτέλεσε 15 τρίποντα με την Αυστραλία), ο «Μπίλι» δεν θυμίζει τον κυρίαρχο ψηλό του τελευταίου Ευρωμπάσκετ και στην άμυνα παραμένει… κώνος, ο Χουάντσο ίσως είναι επηρεασμένος από τους τραυματισμούς που είχε τους τελευταίους μήνες και μοιάζει αποκομμένος από το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του, ο Ρούντι-κακά τα ψέματα-παίζει τιμής ένεκεν σε αυτό το τελευταίο Last Dance, ο Αμπρίνες είναι μια συνεπής απειλή από μακριά αλλά… μέχρι εκεί, ο Γκαρούμπα είναι εντελώς εκτός ρυθμού (ειδικά στην επίθεση) περνώντας μια ολόκληρη σεζόν στον πάγκο των Γουόριορς, ενώ οι υπόλοιποι (Πραντίγια, Λόπεθ-Αρόστεγκι, Ντίαθ, Μπριθουέλα) είναι-με όλο τον σεβασμό-παίκτες επιπέδου BCL και Eurocup.
Ο Γιάννης δεν έχει αντίπαλο, αλλά να μπουν τα σουτ και να «δουλέψει» το Καλάθης-Γουόκαπ
Αν ο Καναδάς δεν μπόρεσε, με τόσα κορμιά, να… κάνει καλά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, η Ισπανία δύσκολα μπορεί να έχει καλύτερη τύχη. Ο Greek Freak θα είναι και πάλι το σημείο αναφοράς της ελληνικής επίθεσης και δύσκολα θα έχει αντίπαλο, αφού ο «Μπίλι» είναι κάκιστος αμυντικός, Αλντάμα και Χουάντσο έχουν μάκρος και ελαστικότητα αλλά δεν συγκρίνονται σε δύναμη, ενώ ο Γκαρούμπα που μπορεί να τον κοντράρει σε δύναμη, είναι αρκετά τραχύς και πιο κοντός. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο δεδομένα θα επιστρατεύσει το «τείχος», που ως μέλος του σταφ των Ράπτορς είχε εφαρμόσει στους τελικούς του ΝΒΑ το 2019, αλλά ο Γιάννης έχει μάθει πλέον να αντιμετωπίζει και τέτοια οδοφράγματα, όπως φάνηκε κι απέναντι στον Καναδά.
Επειδή όμως ένας σούπερ Giannis δεν αρκεί, θα πρέπει να δουλέψουν αρκετά ακόμη πράγματα σωστά στην ελληνική επίθεση το μεσημέρι της Τρίτης. Κατ’ αρχάς, θα χρειαστεί ένα πολύ καλύτερο ποσοστό από το 28% στα τρίποντα. Όχι-απαραίτητα-να φτάσουμε στο 42,5% του Προολυμπιακού όπου καλομάθαμε, αλλά τουλάχιστον ένα 35% θα είναι καλοδεχούμενο, γιατί οι Ισπανοί θα θυσιάσουν κορμιά σε νταμπλ και τριπλ τιμ πάνω στον Αντετοκούνμπο και θα βρεθούν πολλά ανοιχτά σουτ. Σημαντικό, επίσης, είναι να λειτουργήσει καλύτερα το Γουόκαπ-Καλάθης, που απέναντι στον Καναδά ήταν το χειρότερο δίδυμο σε συντελεστή σκορ με -25 (13-38) όση ώρα έπαιξαν μαζί. Είναι ένα ντουέτο που χωρίς την ασφυκτική πίεση όπως αυτή που άσκησε ο Καναδάς και την οποία δεν μπορεί να ασκήσει η Ισπανία, μπορεί να πλησιάσει στα επίπεδα των αρχών Ιουλίου στο ΣΕΦ. Και-ασφαλώς-πολύ σπουδαία υπόθεση είναι η ελληνική ομάδα να μπορέσει να τρέξει είτε έχοντας εύκολο ριμπάουντ (οι Ισπανοί δεν είναι σπουδαίοι στο κομμάτι αυτό), είτε κλέβοντας μπάλες, όπως και να ανανεώσει επιθέσεις (η Ισπανία έχασε το 40% των διαθέσιμων ριμπάουντ στην άμυνα κόντρα στην Αυστραλία).
ΥΓ: Είναι εντυπωσιακή η αυτοπεποίθηση που αποπνέει και μεταδίδει στους παίκτες του ο Βασίλης Σπανούλης. Και-πιστέψτε μας-για μια ομάδα που είχε βαρεθεί να χάνει με όλους τους τρόπους για καμιά δεκαπενταετία, είναι πολύ σημαντικό ότι αλλάζει αυτή η νοοτροπία και πλέον κοιτάζει στα μάτια αντιπάλους που μέχρι πρότινος φοβόταν, ενίοτε και άνευ λόγου και αιτίας.
_105317.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
