Έλα μωρέ τώρα, ποιο Conference!

Η Ελλάδα, λοιπόν, κατάφερε -γιατί κατόρθωμα είναι- τη φετινή σεζόν, που ξεκίνησε τόσο στραβά με τους αποκλεισμούς ΑΕΚ και Άρη από τον Ιούλιο, και έχοντας απομείνει με δύο ομάδες στα ευρωπαϊκά Κύπελλα, να κάνει, κυρίως λόγω της εξαιρετικής πορείας του ΠΑΟΚ, το απίστευτο. Ή, τέλος πάντων, αυτό, που πέρυσι, όταν τερμάτιζε 20ή στο ranking της UEFA για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, φάνταζε απίστευτο: Να «σκαρφαλώσει» πέντε θέσεις και να κλείσει τη χρονιά στη 15η, με αποτέλεσμα το ελληνικό ποδόσφαιρο να βγάζει ξανά από την περίοδο 2023/24 και 5η ομάδα στην Ευρώπη.

Και δεν είναι απλά ότι θα βγάζει και 5ο εκπρόσωπο στα ευρωπαϊκά Κύπελλα μετά από μία τριετία (θα συμπληρωθεί του χρόνου) με τέσσερις, εκ των οποίων ο ένας πάει στο Champions League και οι τρεις στο Europa Conference League μέσα στο κατακαλόκαιρο. Αλλάζει όλος ο χάρτης του ελληνικού ποδοσφαίρου, της Super League αν θέλετε πιο σωστά! Διότι και ο δεύτερος, πλέον, θα βγαίνει στο Champions League, άρα αυξάνεται κατακόρυφα το ενδιαφέρον στα playoffs, ανοίγει θέση εκ νέου στο Europa League μέσω του Κυπέλλου Ελλάδας και θα έχουμε και δύο ομάδες σε αυτά τα... Conference, όπως επιμένουν κάποιοι, χορτάτοι από ευρωπαϊκές κούπες και πορείες, να χαρακτηρίζουν τη νέα διοργάνωση της UEFA. Εδώ θα σταθούμε.

Γράφει ο Νίκος Ράλλης

Ε, λοιπόν, στην πρώτη της κιόλας χρονιά, αυτή ακριβώς η διοργάνωση, το Europa Conference League, «έκανε» εκείνο, που φωνάζαμε από πέρυσι ότι μπορεί να κάνει: Έδωσε την ευκαιρία σε χώρες σαν τη δική μας να πάρουν ξανά τα πάνω τους και σε άλλες, όπως η Νορβηγία για παράδειγμα, μέσω της απίθανης Μπόντο/Γκλιμτ, να φτάσουν στο σημείο να συζητάνε και εκείνες για το αν προλαβαίνουν τη 15η θέση. Οι Νορβηγοί, που ήταν 29οι το 2018 και έχουν να βρεθούν στην πρώτη 20άδα από το 2009!

Είναι πολύ λογικό, ειδικά για την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, που έχει στο DNA του αυτή την ανεξήγητη μεγαλομανία και έπαρση, να θέλει ο φίλαθλος να βλέπει την ομάδα του στο Champions League. Είναι «άλλη φάση», για να το πούμε λαϊκά, να βλέπεις το σεντόνι -με τα αστέρια- να τεντώνει. Είναι άλλο αυτό, όμως και άλλο να υποτιμάς μια ευρωπαϊκή διοργάνωση της UEFA, επειδή δεν έχει τα... λούσα του Champions League! Και άντε να την κάναμε αυτή την κουβέντα με τρεις-τέσσερις ημιτελικούς, έναν-δύο τελικούς και καμιά κατάκτηση σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή διοργάνωση! Με το... τίποτα, μπαίνουμε σοβαρά τώρα στη διαδικασία να συζητήσουμε; Μπαίνουμε στη διαδικασία να χλευάσουμε και να απαξιώσουμε;

Από το 1971, όταν ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ελληνική ομάδα, που έφτασε σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, η Ελλάδα έχει τρεις παρουσίες σε ημιτελικά των ευρωπαϊκών Κυπέλλων: Με το «τριφύλλι» και πάλι, στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της σεζόν 1984-85 και στο μετέπειτα Champions League της σεζόν 1994-95, αλλά και τη μεγάλη πορεία της ΑΕΚ μέχρι τους «4» του Κυπέλλου UEFA το 1977.

Από εκεί και πέρα, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει δύο παρουσίες στα προημιτελικά του Champions League, με τον Ολυμπιακό το 1998-99 και ξανά με τον Παναθηναϊκό το 2001-02, ενώ οι «πράσινοι» έφτασαν και μέχρι τους «8» του UEFA τις σεζόν 1987-88 και 2002–03. Το 1998, δε, η ΑΕΚ είχε παίξει στους «8» του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Μετά από αυτές τις επιτυχίες στα τέλη του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου, μάλιστα, φτάσαμε τη σεζόν 2003-04 να έχουμε τρεις ομάδες στους ομίλους του Champions League! Και μετά, μας πήρε και μας σήκωσε! Κατηφόρα δίχως τέλος και ούτε το EURO 2004 στάθηκε ικανό να σταματήσει την κατρακύλα. Δεν εκμεταλλευτήκαμε ούτε στο ελάχιστο εκείνη την αδιανόητη επιτυχία, αλλά αυτό είναι μια άλλη, επίσης πονεμένη ιστορία.

Το μάθημα, ωστόσο, δεν έγινε πάθημα. Μετά από τόσες «σφαλιάρες», υποτιμούμε, το 2022, έχοντας μείνει με τέσσερις ομάδες στην Ευρώπη, που ξεκινούν Ιούνιο μήνα την προετοιμασίας τους, για να παίξουν προκριματικά τον Ιούλιο, το Europa Conference League! Ο Έλληνας φίλαθλος υποτιμάει μια ευρωπαϊκή διοργάνωση, που «παίζει» πρώτο θέμα στη L' Equipe! Μια διοργάνωση, που πάει να κερδίσει ένας... Μουρίνιο, ενώ μια πόλη, το Λέστερ, ονειρεύεται, μετά το πρόσφατο θαύμα με την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Αγγλία, και τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο! Αυτήν τη διοργάνωση χλευάζουν κάποιοι. Και όχι μόνο απλοί φίλαθλοι, αλλά και επαγγελματίες στον χώρο του ποδοσφαίρου. Το ίδιο έργο το βλέπουμε χρόνια τώρα και στο Europa League. Αλλά οι Τούρκοι το πήραν, οι Ουκρανοί το πήραν και πήγαν να πάρουν και δεύτερο, οι Ρώσοι το πήραν. Εμείς; Ούτε καν έχουμε πλησιάσει! Παρ' όλα αυτά μάς είναι «λίγο».

Αναλογιστείτε, για να επιστρέψουμε στα φετινά, το εξής: Αν μία εκ των ΑΕΚ και Άρη, πόσω μάλλον και οι δύο, έμπαιναν φέτος στους ομίλους του Conference, έφερναν βαθμούς και προχωρούσαν, γιατί όχι, στα νοκ-άουτ, αυτήν τη στιγμή ίσως ήμασταν πάνω και από την Ελβετία. Και αν δεν ήμασταν πάνω από τους Ελβετούς, θα μπορούσαμε, τουλάχιστον, να έχουμε χτίσει μία μεγαλύτερη διαφορά από τους Τσέχους, από τους οποίους τερματίσαμε 400 βαθμούς πάνω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι και του χρόνου, με δεδομένο ότι το πήραν χαμπάρι και οι Τσέχοι και οι Νορβηγοί και οι Κροάτες και όλοι οι μικρομεσαίοι -ποδοσφαιρικά- της Ευρώπης ότι έχουν μια χρυσή ευκαιρία και πορείες να κάνουν και περισσότερες ομάδες να έχουν στα ευρωπαϊκά Κύπελλα και πολλά λεφτά να βγάλουν (9 εκατ. ευρώ έβαλε στα ταμεία του ο ΠΑΟΚ), θα γίνει πάλι τεράστια μάχη.

Οι διαφορές από τη 15η θέση, όπου βρισκόμαστε εμείς τώρα, μέχρι την 20ή, που τερματίσαμε πέρυσι, είναι απειροελάχιστες! Πολύ εύκολα, αν δεν σοβαρευτούμε, επιτέλους, σαν ποδόσφαιρο, κατρακυλάμε του χρόνου πάλι 20οί και μένουμε ξανά με τέσσερις ομάδες. Για την ιστορία, 20ή φέτος τερμάτισε η Τουρκία, με την υπερδιπλάσια χρηματιστηριακή αξία από το ελληνικό πρωτάθλημα. Τεράστιο το πλήγμα για τους γείτονες, που -κρατηθείτε- ήταν 13οι πέρυσι! Δεδομένα θα... σκυλιάσουν, για να επιστρέψουν στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας. Είναι εξαιρετικό το παράδειγμα της Τουρκίας για να αντιληφθεί κανείς πόσο δύσκολα ανεβαίνεις και πόσο εύκολα πέφτεις στα τάρταρα! Διότι το να ανέβεις απαιτεί πλάνο, σκληρή δουλειά, πρόγραμμα, σοβαρότητα, χτίσιμο. Το να πέσεις, από την άλλη, χρειάζεται απλά να μην έχεις τίποτα από αυτά, παρά μόνο τη νοοτροπία του «έλα μωρέ τώρα, ποιο Conference»!

Κανείς δεν λέει προφανώς, ούτε υποχρεώνει, τον οπαδό του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και του Άρη να πανηγυρίσει για τη φετινή πορεία του ΠΑΟΚ. Αλλά δεν έχει να κάνει με τον ΠΑΟΚ το θέμα και τη φετινή του πορεία, έχει να κάνει με το πώς σκεφτόμαστε συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το τόσο τοξικό και προβληματικό, δεκαετίες τώρα! Με γεια τους με χαρά τους όσοι αντίπαλοι χειροκρότησαν τον «δικέφαλο του Βορρά», με γεια τους και χαρά τους όσοι δεν ασχολήθηκαν. Κανείς δεν λέει, επίσης, όχι στην υγιή οπαδική καζούρα. Προφανώς ούτε οι οπαδοί της Ρόζενμποργκ και της Μόλντε βγήκαν στους δρόμους, να γιορτάσουν για όσα πέτυχε η ομάδα από το μικρό Μπόντε των 40.000 κατοίκων και ουδέποτε ο οπαδός της Λίβερπουλ θα χειροκροτήσει επιτυχία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τούμπαλιν στην Ευρώπη. Αλλά από αυτό μέχρι το ανάθεμα και την απόλυτη απαξίωση, υπάρχει χάσμα.

Μερικούς μόλις μήνες μετά την πρώτη σέντρα στη νέα διοργάνωση της Ευρώπης, το Europa Conference League, η Ελλάδα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας, που ωφελήθηκε σε τρομερό βαθμό από αυτό! Σε τόσο μεγάλο βαθμό, που πρέπει... χθες να βάλει ως στόχο το ελληνικό ποδόσφαιρο, ένα κλαμπ, να το κατακτήσει ή έστω να πηγαίνει αρκετά μακριά, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, για να το κατακτήσει! Γιατί αυτό είναι στα μέτρα μας, αυτός είναι ένας ρεαλιστικός στόχος, όπως απέδειξε η φετινή πορεία του ΠΑΟΚ! Όχι το Champions League. Και τέλος πάντων, αν θέλουμε να βλέπουμε ελληνικές ομάδες στο Champions League από τον Σεπτέμβριο και μετά, θα πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να κάνουμε πορείες σε αυτά τα... Conference και Europa! Αρκεί μία ομάδα, όχι πέντε! Η Σκωτία είναι σταθερά ψηλά στο ranking μόνο με Σέλτικ και Ρέιντζερς εναλλάξ να πηγαίνουν μακριά στην Ευρώπη.

Ωστόσο, πρέπει να μην ξεχνάμε και κάτι ακόμα: Σε μερικά χρόνια, η κορυφαία διοργάνωση στην Ευρώπη γίνεται ακόμη πιο «κλειστή». Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων ποδοσφαιρικά χωρών να έχουν ομάδα στο Champions League. Και όταν αυτή η υπέροχη φέτος Σλάβια Πράγας πάρει το Conference κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν εμφανιστεί μια άλλη Μπόντο/Γκλιμτ και πάει μέχρι τον τελικό, θα λέμε «ωραίοι οι Τσέχοι, ωραίοι οι Νορβηγοί, εμείς γιατί δεν μπορούμε;». Γιατί «έλα μωρέ τώρα, ποιο Conference»!