Δύο χρόνια χωρίς τον Φίλιππο Συρίγο

Όλοι όσοι τον γνώρισαν και κυρίως γνώρισαν τη δουλειά του συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Όχι ειδικά της αθλητικής, γιατί κι όταν έγραφε για «αθλητικά», ο Φίλιππος έγραψε με πολιτικό τρόπο. Τοποθετούσε το θέμα του στο γενικότερο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο. Έγραφε για να μάθουμε και να προβληματιστούμε σε αντίθεση με όσους-και είναι τόσοι πολλοί-γράφουν για να ευχαριστηθούμε.

Ο Φίλιππος έγραφε επώδυνα. Αποκάλυπτε. Είχε λόγο καταγγελτικό κι όχι κολακευτικό. Ήταν υπέρ της επώδυνης δημοσιογραφίας, αυτής που καταγγέλλει αντί να κολακεύει. Πήγαινε κόντρα στο ρεύμα και στις κάθε λογής «ευκολίες» της εποχής. Δημιούργησε έτσι ελάχιστους φίλους και μια σειρά ορκισμένους εχθρούς. Σνόμπαρε τις «εθνικές αφηγήσεις» γι’ αυτό και στάθηκε σταθερά και επίμονα απέναντι στην ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ελλάδα το 2004. Πολέμησε με ρεπορτάζ το σκάνδαλο του ντόπινγκ στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στο στίβο και την άρση βαρών.

Μαχητικός και επίμονος-για άλλους ξεροκέφαλος-δεν υπέκυψε στη γοητεία των οργανωμένων συμφερόντων στον αθλητισμό. Δεν διάλεξε στρατόπεδο, αλλά δημιούργησε το δικό του, της επώδυνης και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας. Δεν επέλεξε να είναι αποκαλυπτικός για ένα στρατόπεδο έχοντας τις πλάτες του άλλου. Γενικά απεχθανόταν τα στρατόπεδα και τη δημοσιογραφία κατά παραγγελία. Κι επειδή δεν φοβόταν τίποτα και κανέναν είχε πάντα μέτωπο με τους «στρατευμένους» δημοσιογράφους στην υπηρεσία του εργοδότη τους.

Αν λοιπόν έχει νόημα να γίνονται δύο χρόνια μετά αναφορές στον Φίλιππο Συρίγο, πρέπει τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους, όπως τα έλεγε και τα έγραφε εκείνος.

Σήμερα που ανθεί η δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων, της απροκάλυπτης ένταξης των δημοσιογράφων στα επιχειρηματικά στρατόπεδα, καλό είναι να θυμόμαστε τον Φίλιππο Συρίγο. Να κρίνουμε, να συγκρίνουμε και να μελαγχολούμε.