Δημοψήφισμα: Ναι, υπάρχει «κίνδυνος»…

Ορισμένες φορές ο ορυμαγδός των λέξεων και η δύναμη του φόβου, πολώνουν τα πράγματα και συσκοτίζουν τις καταστάσεις.

Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα έχει τη δυνατότητα να δηλώσει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο αν συμφωνεί ή όχι με την καταληκτική πρόταση των δανειστών. Ποιος άραγε έχει να φοβηθεί από την ελεύθερη και ανόθευτη βούληση του ελληνικού λαού; Γιατί σηκώνεται τόσος θόρυβος, ώστε να μην διεξαχθεί τελικά το δημοψήφισμα; Γιατί δίνουν τόσο λυσσαλέα μάχη ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης, ώστε είτε να θεωρηθεί αντισυνταγματική η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε να ματαιωθεί;

Αφού όλοι -τουλάχιστον θεωρητικά- ομνύουν την βούληση του ελληνικού λαού ας τον αφήσουν να την εκφράσει ελεύθερα.

Επί της ουσίας όμως, δεν υπάρχουν ερωτηματικά από την στάση όσων επιχειρούν να αποτρέψουν το δημοψήφισμα. Υπάρχει φόβος για το αποτέλεσμα του. Φόβος που επεκτείνεται πέρα απ’ τα ελληνικά σύνορα.

Όταν ένας λαός βγαίνει στο προσκήνιο και αμφισβητεί τις επιλογές της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ, δίνει το «κακό» παράδειγμα και στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.

Κάποιοι βλέπουν τον κίνδυνο στις τράπεζες, στο χρηματιστήριο, στις λεγόμενες αγορές. Τον περιφέρουν πάνω από τα κεφάλια των πολιτών, όλων όσων χειμάζονται από τις πολιτικές της λιτότητας. Ναι, είναι ένας κίνδυνος αυτός. Υπάρχει κι άλλος όμως, πολύ μεγαλύτερος. Είναι ο κίνδυνος να αμφισβητηθεί μέχρι κατάρρευσης η Ευρωπαϊκή Ένωση των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης του καταχρεωμένου Νότου από τον πλεονασματικό Βορρά, των εξωθεσμικών κέντρων, της ολιγαρκείας των οικονομικά ισχυρών, της τραπεζοκρατίας.

Ένα πλειοψηφικό «όχι» στο δημοψήφισμα, υπάρχει κίνδυνος να αμφισβητήσει αυτή την Ευρώπη, που καταδυναστεύει τους πολλούς για να καλοπερνούν οι λίγοι.

Όπου εισβάλλει ορμητικά η δημοκρατία περιορίζεται ο αυταρχισμός, τα εξωθεσμικά κέντρα, οι απειλές και οι εκβιασμοί. Η δημοκρατία νικάει τον φόβο. Στην ελληνική ιστορία έχει πολλές φορές αποδειχτεί αυτό.

Λοιπόν, έχουν δίκιο να φοβούνται ορισμένοι. Ναι, υπάρχει «κίνδυνος»…