Δεν θα τη λένε μνημόνιο αλλά θα συνεχίζει τη λιτότητα

Με «τιμητική» εξαίρεση τον απελθόντα πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν έχω ακούσει κάποιον άλλο να υποστηρίζει πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο.

Πρόκειται για μια θηλιά στο λαιμό της Ελληνικής οικονομίας που αν δεν βγει θα καθηλώνει την κοινωνία με τις πολιτικές της λιτότητας. Διότι λιτότητα υπάρχει και χωρίς μνημόνια όπως είναι γνωστό στους πολίτες της... Ισπανίας και της Ιταλίας.

Το θέμα λοιπόν είναι να σπάσει ο φαύλος κύκλος των πολιτικών της λιτότητας. Μία ενδεχόμενη συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους δανειστές πρέπει πάνω απ’ όλα να προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά απαλλαγή από ένα σημαντικό κομμάτι του δημοσίου χρέους.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα δημόσια οικονομικά και ας πάρουμε για παράδειγμα τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Πως είναι δυνατό μια οικογένεια να αποπληρώσει τα χρέη της όταν κάθε χρόνο μειώνεται το εισόδημα της ενώ αυξάνει το δανεισμό της για να «αποπληρώσει» τα προηγούμενα χρέη της. Αυτό ακριβώς γίνεται πέντε χρόνια τώρα. Σε γενικές γραμμές αυτό προτείνουν οι εταίροι – δανειστές να συνεχιστεί με τη νέα συμφωνία άσχετα αν θα την βαφτίσουν νέο μνημόνιο ή με πιο εύηχο όνομα.

Στα πέντε χρόνια του μνημονίου η Ελλάδα έχει χάσει το 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Έχει αποσαθρωθεί η παραγωγική της βάση. Περίπου διακόσιες χιλιάδες νέοι σε ηλικία συμπατριώτες μας έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό προκειμένου να βρουν δουλειά.

Στην πατρίδα μας έχουμε οικονομική και κοινωνική αιμορραγία. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι συντηρούνται σήμερα από τη σύνταξη των γιαγιάδων και των παππούδων που θέλουν να τσεκουρώσουν οι «θεσμοί» προεξάρχοντος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Μια νέα συμφωνία όπως αυτή που έχουν βάλει τελεσιγραφικά στο τραπέζι οι εταίροι – δανειστές «προσφέρει» πρόσκαιρη χρηματοδότηση με αντάλλαγμα φορομπηχτικά - εισπρακτικά μέτρα και νέες περικοπές παντού. Από τους μισθούς και τις συντάξεις μέχρι τις κοινωνικές δαπάνες.

Μιλάμε δηλαδή για μέτρα που θα μεγαλώσουν την ύφεση και θα πολλαπλασιάσουν την κοινωνική δυστυχία. Επανάληψη του έργου που παίζεται εδώ και πέντε χρόνια με τα γνωστά αποτελέσματα. Αργός κοινωνικός θάνατος με την απειλή ότι θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Ποιος όμως θα βρεθεί να βάλει την υπογραφή του σε μια τέτοια συμφωνία και πόσα χέρια θα βρεθούν στη Βουλή (εξαιρούνται οι κ.κ Βορίδης, Γεωργιάδης και τινές άλλοι) να την υποστηρίξουν;…