Δεκτός ο αποκλεισμός, όχι ο διασυρμός

Κανείς δεν έχει την απαίτηση από τον Παναθηναϊκό να αποκλείσει την ΤΣΣΚΑ. Ρεαλιστικά μιλώντας, θα είναι άθλος ακόμη και η αποφυγή του «σκουπίσματος». Όμως από το σημείο αυτό μέχρι το διασυρμό, η απόσταση είναι τεράστια…

Το υπερτριπλάσιο μπάτζετ, η τεράστια διαφορά ποιότητας, εμπειρίας και λύσεων, το μειονέκτημα έδρας και τα αγωνιστικά προβλήματα δεν δικαιολογούν μια τέτοια συντριβή. Οι «πράσινοι» μπήκαν στο γήπεδο σαν πρόβατα επί σφαγή παρουσιάζοντας μόνο εκλάμψεις αντίδρασης. Βλέποντας τη μεγάλη τους αντίπαλο να μπαίνει με διάθεση να τους πιάσει από το λαιμό κι έχοντας τελείως λάθος στρατηγική, παραδόθηκαν γρήγορα στη μοίρα τους κι αυτό είναι το μόνο που δεν τους συγχωρείται…

Ένας συνδυασμός αφέλειας και απάθειας ήταν αυτός που έφερε την ΤΣΣΚΑ να έχει πετύχει 40 πόντους πριν καν συμπληρωθούν 16 αγωνιστικά λεπτά, 56 στο ημίχρονο και να φτάσει μέχρι και το +35 στα τέλη της τρίτης περιόδου. Αφέλεια γιατί ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ δυνατό να νικήσει την ΤΣΣΚΑ στο παιχνίδι της, δηλαδή ανοίγοντας το ρυθμό και πηγαίνοντας σε πολλές και γρήγορες επιθέσεις. Στο μπάσκετ ΠΟΤΕ ο λιγότερο ποιοτικός δεν κερδίζει τον ανώτερο αντίπαλό του αντιπαρατάσσοντας το δικό του ταλέντο σε αυτό του αντιπάλου. Ο άθλος της Εθνικής επί των ΗΠΑ το 2006 είναι ίσως μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτός που υπολείπεται σε ποιότητα πρέπει να σκαρφιστεί άλλους τρόπους για να νικήσει το θηρίο, όπως δίνοντας έμφαση στην άμυνα, την τακτική ή παίζοντας με την ψυχολογία του. Τα παραδείγματα πολλά, από τη Λιμόζ του Μάλκοβιτς, μέχρι την… Εθνική του Euro 2004.

Ο περσινός Παναθηναϊκός έβγαλε το λάδι στην ΤΣΣΚΑ και αποκλείστηκε σε πέντε ματς επειδή έκανε ακριβώς αυτό το πράγμα σε τρία παιχνίδια της σειράς. Όμως η φετινή ομάδα μπήκε με εντελώς λάθος σχέδιο στο παιχνίδι κι όταν αυτό αποδείχτηκε περίτρανα, επήλθε η απογοήτευση και τελικά η απάθεια. Οι περισσότεροι παίκτες του Ιβάνοβιτς κατέθεσαν νωρίς τα όπλα κι έγιναν έρμαιο στις ορέξεις των γηπεδούχων, παράτησαν το παιχνίδι και δεν πάλεψαν στο μέτρο του δυνατού για να περισώσουν την αξιοπρέπειά τους. Κακά τα ψέματα, ο περσινός και προπέρσινος Παναθηναϊκός ήταν πολύ λιγότερο ελκυστικός στο μάτι από τον φετινό, αλλά η τραχύτητά του αυτή τον έκανε πολύ σκληρότερο καρύδι για τους πιο ισχυρούς του αντιπάλους από τη φετινή πιο soft και με πολύ πιο εύθραυστη ψυχολογία ομάδα.

Και τώρα… τι; Η μόνη ελπίδα του Παναθηναϊκού είναι το… «φαινόμενο Σιένα». Η ιταλική ομάδα μετά το διασυρμό με 89-41 από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ στον πρώτο προημιτελικό του 2011 άλλαξε τσιπάκι, μεταμορφώθηκε και όχι απλώς έσπασε την έδρα των Πειραιωτών, αλλά έφτασε και στην πρόκριση στο Final Four. Να επαναληφθεί κάτι τέτοιο με τον Παναθηναϊκό σε ρόλο θύτη και την ΤΣΣΚΑ σε ρόλο θύματος φαντάζει απίθανο. Όμως αν το κάκιστο πρόσωπο του πρώτου αγώνα πεισμώσει τους παίκτες και οδηγήσει τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς σε αναθεώρηση του πλάνου του, αλλά και αν η ευκολία της επικράτησης επιφέρει εφησυχασμό στους αντιπάλους, τότε ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει σε μια τουλάχιστον πολύ πιο ανταγωνιστική εικόνα την Πέμπτη και… ό,τι ήθελε προκύψει. Ο κόσμος του δεν ονειροβατεί, ούτε απαιτεί Final Four και έβδομο αστέρι, όμως η λογική του απαίτηση είναι αν η ομάδα του πέσει, να μην το κάνει αμαχητί…

Follow @ChristosRobolis