Ο Kill Bill Vol. 2, η… υπενθύμιση του Ιωάννη και η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει

Καμία πρόκριση και καμία νίκη δεν είναι αυτονόητη. Κι όποιος διαφωνεί ας ανατρέξει στις εθνικές ομάδες που πλήρωσαν την παράνοια του διχασμού στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μένοντας θεατές στα τελευταία ραντεβού. Η Ελλάδα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο και χωρίς ποτέ να κινδυνεύσει πραγματικά να μείνει εκτός τελικής φάσης, τα καταφέρνει. Γιατί-σύμφωνοι-μπορεί σε όλους μας να λείπει το μετάλλιο, αλλά για να το διεκδικήσεις πρέπει πρωτίστως να είσαι εκεί. Και εκεί, στη Λεμεσό αρχικά και στη Ρίγα κατόπιν, θα είναι η Εθνική ομάδα προσφέροντας στον εαυτό της το δικαίωμα στο όνειρο…

Ο Βασίλης Σπανούλης είχε στείλει το μήνυμα από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας. Μίλησε για την κρισιμότητα της κατάστασης και δεν ήθελε να αφήσει τίποτα στην τύχη ή σε… ξένα χέρια. Φρόντισε να αντιληφθούν άπαντες πως η πρόκριση πρέπει να έρθει στην Τσεχία, όχι από όποιο δώρο από τους Βρετανούς στη Χάγη, μήτε σε «τελικό» με την Ολλανδία τη Δευτέρα στην Πάτρα. Όπερ και εγένετο…

Πιστή στη συνήθεια να κερδίζει παιχνίδια που δείχνουν χαμένα, από τις επικές ανατροπές του 2005, του 2006 και του 2007, μέχρι το τρίποντο του Αθηναίου στο Λέστερ, το λέι απ του Παπανικολάου στην Τιφλίδα και τώρα την «βόμβα» του Τολιόπουλου στο Παρντούμπιτσε, η Εθνική ομάδα έδειξε πως αν μη τι άλλο διαθέτει μέταλλο. Κι αυτό είναι θεμέλιο για μετάλλιο…

Ένας μικρός Kill Bill

Κακά τα ψέματα, πάντως, όλοι θα μιλούσαμε για μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία αν δεν υπήρχε ο Βασίλης Τολιόπουλος. Αυτός ο άνιωθος τύπος απέδειξε πόσο πολύ έχει μεγαλώσει μπασκετικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ξετυλίγοντας το «δώρο» του Σατοράνσκι με τις τρεις χαμένες βολές (γιατί αν ευστοχούσε και στη δεύτερη, που επαναλήφθηκε, θα μετρούσε) αλλά και της τσεχικής άμυνας που δεν τον σταμάτησε με φάουλ, πέτυχε ένα τεράστιο σουτ που όμως για τον ίδιο είναι… ρεπερτορίου. Και δεν σταμάτησε εκεί, αλλά έβαλε ακόμη δύο μεγάλα τρίποντα και δύο κρίσιμες βολές στο τέλος για να «σφραγίσει» το εισιτήριο.

Τον Ιούνιο θα κλείσει τα 29 και η δική του εκτόξευση τις δύο τελευταίες σεζόν αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να αλλάξει ένας παίκτης επίπεδο αν επενδύσει στον εαυτό του, στη δουλειά του και δεν χάσει ποτέ την πίστη στο ταλέντο του, ακόμη κι αν τα χρόνια μοιάζουν να περνούν. Ο Γιάννης Καστρίτης στον Άρη και ο Βασίλης Σπανούλης πιστώνονται ένα μερίδιο αυτής της εξέλιξης για ένα παιδί που κάποια στιγμή ορισμένοι βιάστηκαν να προσθέσουν στον τορβά με τα χαμένα ταλέντα. Πλέον είναι ο ηγέτης του Άρη, έχει από πέρσι ρόλο στην Εθνική ομάδα και έδειξε στην Τσεχία πως μπορεί να είναι και ηγέτης της.

Η «αποκάλυψη» και το παράπονο του Ιωάννη

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου υπενθύμισε σε όλους ότι μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής, ίσως για πρώτη φορά από τις εποχές του… μνημονιακού Παναθηναϊκού. Προήχθη από τη θέση θεατή ή ρολίστα που έχει πλέον στην ομάδα του σε σημείο αναφοράς και ανταποκρίθηκε περίφημα συνδυάζοντας την επιστροφή του στην Εθνική ομάδα με ένα μεγάλο παιχνίδι. Κι έδειξε πως κι αυτός μπορεί στο Ευρωμπάσκετ να αποτελέσει ένα πολύτιμο κομμάτι του κορμού.

Ο ίδιος έβγαλε παράπονο για τον περιορισμένο χρόνο του στον Παναθηναϊκό, έχει τα δίκια του, ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά για να γίνει ξανά επιδραστικός, όπως έπραξε πέρσι που ήταν καταλυτικός στο τελευταίο δίμηνο της σεζόν, στην Ευρωλίγκα και όχι μόνο. Γιατί χωρίς αυτόν, ας μην το ξεχνάμε, κανένα έβδομος δεν θα είχε πάρει η ομάδα του, γιατί απλώς δεν θα είχε περάσει καν το εμπόδιο της Μακάμπι.

Η διαφωνία του Σπανούλη για τα περί Last Dance

«Δεν υπάρχει κανένας τελευταίος χορός, η Εθνική ομάδα θα συνεχίσει να υπάρχει», απάντησε ο Βασίλης Σπανούλης ορθά-κοφτά όταν του τέθηκε το ερώτημα για τα περί τελευταίας ευκαιρίας για ένα μετάλλιο, δεδομένου ότι Σλούκας, Καλάθης και Παπανικολάου είναι 35+ και δεν υπάρχει διοργάνωση το καλοκαίρι του 2026.

Αναμφίβολα το μέλλον θα είναι δύσκολο, αλλά δεν θα είναι τόσο… ζοφερό όσο πιστεύουν πολλοί. Παιδιά όπως ο Παπαγιάννης, ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου, ο Λαρεντζάκης, ο Τολιόπουλος, ο Ρογκαβόπουλος και άλλοι θα είναι σε καλή ηλικία, ενώ έρχονται από πίσω ταλέντα όπως ο Αβδάλας και όχι μόνον. Εφόσον ο Γιάννης Αντετοκούνμπο συνεχίσει να είναι διαθέσιμος και γίνει μια καλή επιλογή νατουραλιζέ, η Εθνική ομάδα μπορεί να είναι ακόμη ανταγωνιστική, με ορίζοντα για διάκριση το Ευρωμπάσκετ του 2029 που φιλοδοξεί να φιλοξενήσει η χώρα μας.



ΥΓ1: Πολύ ώριμη εμφάνιση από τον Παπαγιάννη. Στα λεπτά που ήταν στο παρκέ ο σέντερ της Μονακό, ο Μπάλβιν δεν ήταν πρόβλημα, ενώ ο ίδιος έβαλε τα σουτ του, έκανε την τάπα στο σουτ του Τσέχου σέντερ στο φινάλε της τέταρτης περιόδου, πήρε και ένα καθοριστικό επιθετικό ριμπάουντ μετά τις 0/2 βολές του Τολιόπουλου. Η συνεργασία με τον Σπανούλη, χειμώνα-καλοκαίρι, τον έχει ευεργετήσει, παίζοντας με Σλούκα-Καλάθη θα μπορέσει να σκοράρει και κοντά στο καλάθι.

ΥΓ2: Σοφή η επιλογή του Χουγκάζ να πάει στην Ισπανία και να μην περιμένει μάταια λεπτά σε μεγάλη ομάδα της Ελλάδας. Η πρόοδός του είναι εμφανής. Μια ακόμη απόδειξη, μετά τον Τολιόπουλο, πως υπάρχουν παίκτες που η πρόωρη μεταγραφή σε έναν από τους δύο αιώνιους όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά αναχαιτίζει την καριέρα τους.