Αυτό μας άξιζε: Να μας στείλουν για ψάρεμα!

Έχει και η ξεφτίλα τα όρια της. Η Εθνική ομάδα τα άγγιξε με τον διασυρμό της, από ψαράδες, οδοποιούς, ξυλουργούς και πάει λέγοντας.

Όποιος θέλει, μπορεί να λέει ότι φταίει ο Σαρρής, ο Ρανιέρι, ο Καραγκούνης, ο Μαρκαριάν και το κακό το ριζικό μας. Όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, με γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς και σου κάνουν «κηδεία» ερασιτέχνες που το πρωί της ίδιας μέρας, ψώνιζαν πατατάκια και αναψυκτικά για το σπίτι τους και την άλλη μέρα, πηγαίνουν κανονικά στις δουλειές τους, τι νόημα έχει να ψάχνεις για δικαιολογίες;

Ούτε το πλαστικό χορτάρι, ούτε ο διαιτητής, ούτε η ατυχία έφταιγαν. Όταν σε κάνει χωνί από δεξιά, ένας κάποιος Βατνχάμαρ, και σερβίρει δύο γκολ, όλα όσα μπορείς να πεις, είναι λόγια του αέρα.

Τι να αναλύσεις τεχνικά, όταν οι ψαράδες κερδίζουν όλες τις προσωπικές μονομαχίες, ρολάρουν πάνω στην μπάλα, σαν να είναι ο Ζιντάν και ξετυλίγουν με τέσσερις πάσες τις αντεπιθέσεις τους…

Αυτή η Εθνική, έτσι όπως έπαιξε, προκάλεσε εκνευρισμό στους φίλους της. Σε ώρες εκνευρισμού, λοιπόν, λέγονται κουβέντες που τις μετανιώνει συχνά, όποιος τις ξεστομίζει.

Ψυχραιμία λοιπόν και αποδοχή του αποκλεισμού και του διασυρμού. Τα κεφάλια μέσα και ανασύνταξη, ενόψει των προκριματικών του Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία.

Μακριά από λογικές κατεδάφισης. Ας πάνε όλες στις διακοπές και μετά στις ομάδες τους. Για το υπόλοιπο της διοργάνωσης, χώρο στους νεότερους που έχουν ελάχιστη ή καθόλου συμμετοχή μέχρι τώρα. Όσους τυχόν χρειαστούν, θα τους ξαναφωνάξει η Εθνική για τα προκριματικά του Μουντιάλ.

Έχουμε ξαναμείνει έξω από τελικά μεγάλης διοργάνωσης (Μουντιάλ 2006). Αυτό που μας πείραξε στην προκειμένη περίπτωση είναι ο τρόπος.

Ας προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε ότι μας συνέβη, από το περσινό καλοκαίρι και μετά. Θα το ξεπεράσουμε, ζώντας με τις αναμνήσεις της περασμένης 12ετίας.