Αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι…

Τώρα που αφήσαμε πίσω μας το δημοψήφισμα είναι χρήσιμο να μιλήσουμε για το λεγόμενο σινάφι μας.

Το γνωστό από παλαιότερα σύνθημα, «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» ήρθε στα χείλη πολλών κατά τη σύντομη διάρκεια από την προκήρυξη μέχρι τη διενέργεια του δημοψηφίσματος.

Στη μεγάλη συγκέντρωση του Συντάγματος για το ΟΧΙ το σύνθημα ακούστηκε δυνατά και καθαρά. Όσοι παρακολούθησαν τη συμπεριφορά των media αυτή την περίοδο σε γενικές γραμμές διαπίστωσαν:

• Καταχρηστική προβολή του ΝΑΙ και υπεράριθμη εκπροσώπηση των υποστηρικτών του ΝΑΙ.

• Καταιγιστική προβολή κάθε δήλωσης ευρωπαϊκών παραγόντων που επέκριναν την κυβέρνηση και τόνιζαν ότι το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος ήταν άλλο από αυτό στο οποίο επίσημα καλούντο να τοποθετηθούν οι πολίτες.

• Απανωτά ρεπορτάζ τα οποία όχι μόνο πρόβαλαν τις ουρές στα ΑΤΜ αλλά «αναδείκνυαν» την «γενικευμένη οργή» κατά της κυβέρνησης για τις κλειστές τράπεζες.

Τα παραπάνω ανάγκασαν:

A. Το Συμβούλιο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ να ανακαλέσει στην τάξη… τους δημοσιογράφους ζητώντας αντικειμενικότητα και στην ισομερή παρουσίαση όλων των απόψεων.

B. Το ΕΣΡ να εκθέσει τα τηλεοπτικά κανάλια αποδεικνύοντας με αριθμούς ότι πρόβαλαν το συλλαλητήριο υπέρ του ΝΑΙ σε χρόνο έξι φορές περισσότερο από το συλλαλητήριο του ΟΧΙ…

Ας μείνουμε σ’ αυτά γιατί υπήρξαν εκτροπές που εξέθεσαν κανάλια και δημοσιογράφους σε μεγάλο βαθμό. Εννοείται πως τα παραπάνω ισχύουν γενικά αλλά και με διακύμανση οξύτητας από ΜΜΕ σε ΜΜΕ. Ωστόσο η γενική εικόνα είναι αυτή και παραμένει. Όπως και το γνωστό σύνθημα κατά των δημοσιογράφων.

Εδώ αξίζει να τονίσουμε πως με κάποιες σημαντικές και χτυπητές εξαιρέσεις όπου ιδιοκτήτες ΜΜΕ είναι δημοσιογράφοι, στις περισσότερες περιπτώσεις και ειδικά στα τηλεοπτικά κανάλια ιδιοκτήτες είναι μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτά καθορίζουν την πολιτική των καναλιών τους, τη γραμμή παραγωγής.

Οι δημοσιογράφοι σαν καλοί εργαζόμενοι μπαίνουν στην γραμμή παραγωγής και παράγουν το «προϊόν» που έχει αποφασίσει ο ιδιοκτήτης. Με τη διαφορά ότι ορισμένοι το παρακάνουν για να κερδίσουν την εύνοια του εργοδότη και κάποια παραπάνω ψίχουλα που θα πέσουν απ’ το τραπέζι.

Είναι πράγματι λυπηρό να βλέπεις εργαζόμενους δημοσιογράφους να γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως, χάνοντας όχι μόνο το τεκμήριο της αντικειμενικότητας, αλλά και την ίδια την αξιοπρέπειά τους. Είναι κρίμα να υπάρχουν δημοσιογράφοι που έπαιρναν μεροκάματα από το ΔΝΤ για να προπαγανδίζουν στην κοινή γνώμη τα μνημόνια και τη λιτότητα. Το να υλοποιείς τη γραμμή του εργοδότη είναι κατανοητό, όχι το να ξεφτιλίζεσαι ξεφουρνίζοντας ως δικές σου προσωπικές θέσεις αυτές που σου υπαγόρευαν.

Όλα αυτά βέβαια με την επισήμανση ότι τα περί λειτουργήματος είναι κουβέντες κενές περιεχομένου. Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα μόνο για τους ρομαντικούς και τους αιθεροβάμονες. Επάγγελμα σαν όλα τα άλλα είναι, δυστυχώς. Αν κάποιοι δημοσιογράφοι με τη συμπεριφορά τους το εξευτελίζουν, ακόμα και σαν επάγγελμα, είναι πρόβλημά τους και δεν αφορά το σύνολο του... κλάδου.

Με δεδομένο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ιδιοκτήτες ΜΜΕ και οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι ας σηκώσουν το βάρος της αλητείας και της ρουφιανιάς. Ειδικά οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι ας αναρωτηθούν μήπως οι απογοητευμένοι ιδιοκτήτες θεωρήσουν πως δεν είναι πια άξιος ο μισθός τους.