Σε περιπτώσεις ποδοσφαιρικής παρακμής ένα από τα συνηθέστερα συμπεράσματα (αν και ελαφρώς καφενειακού χαρακτήρα) είναι σαφές. Λέει για τους παίκτες του παραπαίοντος σωματείου ότι «σε άλλες εποχές όλοι αυτοί δεν θα περνούσανε ούτε απέξω».
Μπορεί να μην υπάρχει λοιπόν απευθείας πληροφόρηση για το περιεχόμενο των συζητήσεων στα καφενεία της Βαρκελώνης, αλλά πιθανότατα τέτοιου τύπου επιχειρήματα διατυπώνονται τους τελευταίους μήνες.
Από ‘κει που είχαν συνηθίσει να βλέπουν Μέσι, Ροναλντίνιο, Τσάβι, Ινιέστα και δεν συμμαζεύεται οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα έχουν αναγκαστεί να περάσουν… βίαια στην τωρινή πραγματικότητα.
Και με τις αράχνες στα ταμεία να καθιστούν απαγορευτικές τις φανταχτερές μεταγραφές (ενόσω έμοιαζε απαραίτητη η ανανέωση του ρόστερ) βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις τους τελευταίους μήνες:
Αρχηγοί γερασμένοι, παίκτες που το ταλέντο δεν είναι το… βασικό τους προσόν, πιτσιρίκια χωρίς παραστάσεις και μια ενδεκάδα γεμάτη με άγνωστες λέξεις!
Κάπως έτσι, η ενίσχυση τον Γενάρη (έστω και με αυτή τη στριμόκωλη οικονομικά κατάσταση) ήταν επιβεβλημένη. Και όντως δημιουργήθηκε μια βάσιμη αισιοδοξία με τη μεταγραφή του Φεράν Τόρες.
Παίκτης με προδιαγραφές, καλή ηλικία και αξία που θα του επέτρεπε ν’ αποκτηθεί και από μια «κανονική» Μπαρτσελόνα.
Εκεί που σκέφτεσαι όμως «καλή αρχή έκανε ο Τσάβι» και πιστεύεις ότι θα συνεχίσει το «χτίσιμο» με αντίστοιχες κινήσεις, προκύπτει (και εντέλει ολοκληρώνεται) το θέμα Ανταμά Τραορέ…
Δεν χρειάζεται να είναι εμπαθής κάποιος με τον Ισπανό εξτρέμ (δεν έχει δώσει εξάλλου και κάποια αφορμή) για ν’ αναρωτηθεί τι φαεινή ιδέα ήταν η απόκτησή του.
Πώς κατέληξαν ο Τσάβι και οι συνεργάτες του ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος για ν’ αναβαθμιστεί η ποιότητα της ενδεκάδας.
Τι ακριβώς σχέση μπορεί να έχει το στιλ τετράφυλλης ντουλάπας με το ντελικάτο και αρτίστικο ποδόσφαιρο που πρεσβεύει ο Καταλανός και ο σύλλογος…
Και να πεις ότι, παρά την εικόνα του (που θυμίζει αθλητή αμερικάνικου και όχι ευρωπαϊκού football) είναι αποτελεσματικός, θα ‘χε ένα νόημα. Αλλά ούτε αυτό μπορεί να προσμετρηθεί στα υπέρ του:
23 συμμετοχές φέτος με τη Γουλβς και… 1 μόλις γκολ.
43 συμμετοχές πέρυσι με τη Γουλβς, 3 γκολ και ισάριθμες ασίστ.
154 παρουσίες συνολικά στην Αγγλία με τη φανέλα της προηγούμενης ομάδας του με συνολικό απολογισμό 11 γκολ και 18 ασίστ.
Καλά νούμερα για να πάρεις μεταγραφή από τη Γουλβς στη Λέστερ, τη Γουέστ Χαμ, άντε και την Τότεναμ (από την οποία βρέθηκε μια ανάσα). Όχι όμως για να κερδίσεις μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα -ακόμα και την ειδικών συνθηκών Μπαρτσελόνα της εποχής….
Αντιπαρατάσσουν βέβαια πολλοί σε αυτό τη σύνδεση που ούτως ή άλλως έχει με τον σύλλογο. Το γεγονός ότι προέρχεται από τη «Μασία».
Ε και;
Θυμίζει τις εποχές που η Μπαρτσελόνα διέθετε διαστημική ομαδάρα, αλλά επειδή έπρεπε ντε και καλά να παίζει κάποιος Καταλανός είχε τερματοφύλακα τον (ποδοσφαιρικό απατεώνα) Βαλντές ή δεξί μπακ τον συμπαθή Ολεγέρ.
Αντιστοίχως τώρα ο Ανταμά Τραορέ ποιο ποδοσφαιρικό προσόν διαθέτει πού να ταιριάζει με την αγωνιστική φιλοσοφία της Μπάρτσα;
Σε τι ακριβώς ξεχωρίζει, πέρα από τη (συχνά άσκοπα χρησιμοποιούμενη) ταχύτητά του ή την υπερφυσική δύναμη που του επιτρέπει ν’ αντέχει τους τράκους;
Ντρίμπλα δεν έχει. Συνδυαστικό παιχνίδι δεν έχει. Σέντρα ακριβείας δεν διαθέτει. Εκτελεστική δεινότητα ούτε καν.
Τι κάνει σε βαθμό άνω του μέσου όρου μέσα στο γήπεδο, ώστε να πεις ότι θα βοηθήσει τους «μπλαουγκράνα» να ξανανέβουν επίπεδο;
Το μόνο που κάνει με θαυμαστή συνέπεια είναι να αλείφεται με baby oil για να ξεφεύγει σαν χέλι από τους αντιπάλους του!
Να περιφέρει άσκοπα τη γυαλιστερή και τετραγωνιζέ κορμάρα του (σαν κλαρινογαμπρός που παίζει ρακέτες στην παραλία το καλοκαίρι).
Να μετατρέπει τη δήλωση του κάποτε προπονητή του, Τιμ Σέργουντ, ότι «έχει κάτι από Κριστιάνο και Μέσι μαζί» στο καλύτερο ποδοσφαιρικό ανέκδοτο της δεκαετίας…
Και να κάνει ασφαλές το πόρισμα καφενόβιου στη Βαρκελώνη (ή μυρωδιά υπογράφοντος το παρόν πόνημα) ότι αντί να λαδώνεται, θα ‘πρεπε να «λαδώνει» για να παίζει σε τέτοια ομάδα!
_010828.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
