Θα ξεκινήσω με μία απαραίτητη διευκρίνηση (αλλά και με πρώτο ενικό). Ο Μίχαελ Σουμάχερ ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου οδηγός, ίσως και μέσα στους τρεις αγαπημένους μου αθλητές. Δυστυχώς, δεν έχω προλάβει τον Άιρτον Σένα για να μπορέσω να... ακολουθήσω τα όσα ακούω κατά καιρούς. Από αυτά που έχω δει, ο «Σούμι» για εμένα θα είναι πάντα ο κορυφαίος όλων.
Οι οδηγικές του ικανότητες δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Όποιος το κάνει, είναι τουλάχιστον αδαής ή εμπαθής. Είναι σα να μη σου αρέσει, να μη συμπαθείς, έναν εκ των Ρονάλντο ή Μέσι και να τους χαρακτηρίζεις «λίγους». Εκ των πραγμάτων, βγαίνεις... οφσάιντ όταν λες κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει σε αυτά τα ζητήματα να είσαι αντικειμενικός ή κάτι αντίστοιχο, υπάρχουν μια μέση αλήθεια, μια κοινή γνώμη. Τα υπόλοιπα τα ακούμε βερεσέ...
Αφού σας εξαπολύσαμε μια μικρή επίθεση άνευ λόγου και αιτίας, πάμε τώρα να επιστρέψουμε στο θέμα μας. Γιατί αν συνεχίσουμε τα παραπάνω, τότε θα συνεχίσουμε και την επίθεση!
Στα του Μίχαελ Σουμάχερ, λοιπόν... Ένας σπουδαίος οδηγός, ένα θρύλος του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που όμοιός του δεν θα υπάρξει. Σίγουρα, οι τίτλοι του δείχνουν το μεγαλείο του, οι νίκες του, οι πρωτιές του, τα ρεκόρ του. Πόσω μάλλον όταν τον έβλεπες live στην τηλεόραση σαν μικρό παιδάκι και ήθελες να γίνεις και εσύ οδηγός στη Formula 1. Τελικά, ακόμη δεν έχεις δίπλωμα αυτοκινήτου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Μην το ανοίξουμε και αυτό! Οι προσπεράσεις του, όταν οδηγούσε στα όρια και ορμούσε στα φρένα, ο τρόπος που... αμυνόταν σε βαθμό που θα μπορούσε ακόμη και να τρακάρει έναν αντίπαλό του για να μην τον περάσει, ήταν ορισμένες στιγμές που σε συνέπαιρναν. Πάντα στα κόκκινα, με την αδρεναλίνη στα ύψη. Στιγμές που έβλεπες από τον καναπέ του σαλονιού σου και... σηκωνόσουν λες και περίμενες να μπει γκολ. Μιλάμε για μεγάλες στιγμές, cult ίσως ορισμένες φορές.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτά που έβλεπες... Μπορεί σε μικρότερη ηλικία να μην καταλάβαινες πάντα, με τον Σουμάχερ να έχει πάνω του και τον «μανδύα» του καλού παιδιού και του κορυφαίου οδηγού, αλλά η αλήθεια διέφερε λίγο. Όχι στο θέμα, όπως προείπαμε, των τεράστιων οδηγικών ικανοτήτων που είχε, αλλά στον χαρακτήρα του κατά κάποιο τρόπο. Από τους χειρότερους teammate που θα μπορούσε κανείς να έχει στο πλάι του, ένας «δικτάτορας» που θα ήταν το νούμερο ένα και κανείς δεν θα τον «σκέπαζε». Γιατί ο Σουμάχερ είχε αρκετούς teammates που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τίτλους!
Ο πρώτος οδηγός που άρχισε να βιώνει, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό, όλα αυτά ήταν ο Μπραντλ το 1992, αλλά αυτός που ξεκάθαρα ήταν το δεύτερο βιολί και δεν τον άφηναν να... πλησιάσει ήταν ο Ιρβάιν. Μιλάμε για πολυ καλό οδηγό, υψηλού επιπέδου. Σε μια τετραετία όντας με τον Γερμανό στην Ferrari, κατάφερε να πάρει όλες και όλες τέσσερις νίκες! ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΑ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΝΙΚΕΣ! Ο Σουμάχερ από την μεριά του; 49!
Για να ακολουθήσει ο μεγάλος, Ρούμπενς Μπαρικέλο! Ο Βραζιλιάνος θα μπορούσε να κοντράρει στα ίσα τον Σουμάχερ στην εξαετία που ήταν παρέα. Τρομερά συνεπής, σταθερός και με μπόλικη τακτική πάντα στην οδήγησή του. Ένας φοβερά συγκεντρωμένος οδηγός, αλλά και... καλό παιδί. Όταν του ζητούσαν να κάνει στην άκρη, έκανε. Όταν του ζητούσαν να κλείσει με κάθε τρόπο, ακόμη και αθέμιτο, τους διώκτες του Μίχαελ το έκανε. Δεν ήταν στην μοίρα που βρισκόταν ο Ιρβάιν, σε καμία περίπτωση. Αλλά ήταν καλύτερος οδηγός από εκείνον, μπορούσε να διεκδικήσει τίτλους, ακόμα και από τον Σουμάχερ. Δεν τον έφτανε σε ποιότητα τον Γερμανό, δεν ήταν τόσο σπουδαίος, αλλά το γεγονός πως διάβαζε αντιπάλους, ήξερε πότε να «επιτεθεί» και είχε την σταθερότητα στα αποτελέσματά του τον έκανε από τους πολύ καλούς που έχουμε δει στον 20ο αιώνα. Βάλτε λίγο και τον Μάσα για έναν χρόνο και... έδεσε το γλυκό. Όλοι, στη σκιά του Σουμάχερ, υπό την ανοχή των ανθρώπων της Ferrari που δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τον Μίχαελ σε καμία περίπτωση.
Μόνο ο Ρόσμπεργκ γλίτωσε και αυτό γιατί ήταν μετά την επιστροφή του Σουμάχερ στην F1, όπου δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, αλλά και σε διαφορετική εταιρεία (Mercedes) που έβαζε σε πρώτο πλάνο τον νεαρό Γερμανό. Λογικό και ανταμείφθηκε, με τον Σουμάχερ να μην είναι σε καλή κατάσταση και τον Ρόσμπεργκ να κάνει θαύματα.
Για να δούμε τον Σουμάχερ να μένει στην... αφάνεια ή καλύτερα, να έχει κάποιος άλλος οδηγός και αυτός τα φώτα πάνω του έπρεπε να είναι αντίπαλος (και όχι προφανώς teammate). Όπως είχε κάνει ο σπουδαίος Φερνάντο Αλόνσο. Με τον Ισπανό πιλότο να μας έχει χαρίσει μία από τις πιο ιστορικές στιγμές στην Formula 1, όταν έριξε γύρο στον Σουμάχερ στο τελευταιο Γκραν Πρι της καριέρας του το 2006 (πριν επιστρέψει ξανά) στη Βραζιλία, εξασφαλίζοντας και το πρωτάθλημα. Κάτι που, βέβαια, θυμόταν και κρατούσε για αρκετά χρόνια ο «Σούμι» και του το... ανταπέδωσε, μάλιστα στην ίδια πίστα! Όχι ότι είχε κάνει κάτι κακό ο Αλόνσο, αλλά ο εγωιστής Σουμάχερ δεν θα άφηνε κανέναν έτσι. Ήταν το πρωτάθλημα του 2012, με τον Γερμανό να κάνει στην άκρη επιδεικτικά κιόλας, τον Φέτελ να τον προσπερνά και να παίρνει τελικά την 6η θέση που του έφτανε για να πάρει τον τίτλο, αφήνοντας δεύτερο και στο -3 τον Αλόνσο...
ΥΓ. Θα ήταν και καλό η οικογένειά του να μας έδινε και κάτι να γνωρίζουμε. Δεν γίνεται ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές όλων των εποχών σε οποιοδήποτε άθλημα, να περνάει αυτόν τον γολγοθά και να μην γνωρίζει κανείς τίποτα! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Άντε ρε «Σούμι», πέρνα άλλη μια καρό σημαία πρώτος... ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
