Αφού πέρασαν αρκετές μέρες και δώσαμε την απαραίτητη σημασία στους μεγάλους νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τους Γερμανούς, έχει έρθει η στιγμή και να μιλήσουμε για τους ηττημένους. Όχι για τους Σέρβους, αυτοί άλλωστε έφτασαν στο ασημένιο μετάλλιο και πήγαν πολύ πιο μακριά απ’ όσο περίμεναν οι περισσότεροι βλέποντας τις απουσίες τους στην αρχή του τουρνουά.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή που έχασε τα περισσότερα μετά το Μουντομπάσκετ του 2023 είναι η Team USA. Για οποιαδήποτε άλλη ομάδα, η τέταρτη θέση θα ήταν κάτι απολύτως αποδεκτό. Οι Λετονοί μέχρι και παρέλαση έκαναν, και τερμάτισαν πέμπτοι. Ωστόσο, κάθε βερσιόν των Ηνωμένων Πολιτειών βαυκαλίζεται πως είναι μία «ανάσταση» της Dream Team στοχεύοντας στο χρυσό και μόνο, επομένως η απουσία από τα μετάλλια είναι κολοσσιαία αποτυχία, όπως ήταν και πριν 4 χρόνια στα γήπεδα της Κίνας.
Αυτά τα δύο αλλεπάλληλα «κάζα» πρέπει να γεννήσουν προβληματισμούς στο στρατόπεδο των Αμερικανών. Προφανώς, υπάρχει και ο άλλος δρόμος, αυτός της εκδίκησης. Να κατέβει, δηλαδή, η Τeam USA στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού με όλους τους mega stars που ήδη έθεσαν εαυτόν διαθέσιμο, να σκορπίσει 5-6 30άρες και όλα καλά. Αυτό, ωστόσο, δεν θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει όταν δεν έχει αυτούς τους υπερπαίκτες, δηλαδή στα Μουντομπάσκετ, τα οποία παραδοσιακά εκείνοι «σνομπάρουν».
Η αλήθεια είναι, μάλιστα, ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο παικτικό, αλλά νοοτροπίας. Άλλωστε, ακόμα και με τα… τρίτα τους, οι ΗΠΑ υπερτερούσαν σε ρόστερ σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες του Μουντομπάσκετ. Η αδυναμία τους, όμως, να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις, πνευματικά και τακτικά, του «ευρωπαϊκού» τρόπου παιχνιδιού, ήταν η «αχίλλειος πτέρνα» τους, την οποία εκμεταλλεύτηκαν Λιθουανία και Γερμανία.
Μία φράση που ακούγεται συχνά μετά τις ήττες αυτές των ΗΠΑ, είναι ότι έχασε ματς που «παίχτηκαν με τον δικό τους τρόπο». Αυτό μπορεί να ισχύει από πλευράς του υψηλού τέμπο, όμως στην πραγματικότητα οι ήττες των Αμερικανών προήλθαν από την αδυναμία τους να προσαρμοστούν στις τακτικές του πολύ πιο «εγκεφαλικού» ευρωπαϊκού μπάσκετ. Έχασαν από ομάδες που είχαν, δηλαδή, την ικανότητα να τους ακολουθήσουν, και την πνευματική διαύγεια να εκμεταλλευτούν κάθε τους αδυναμία.
Αυτό δεν αφορά την ποιότητά του υλικού τους, αλλά κατά κύριο λόγο την διαφορετική τους νοοτροπία. Μην δουλευόμαστε, το μπάσκετ του ΝΒΑ δεν έχει καμία σχέση με το ευρωπαϊκό. Οι Αμερικανοί παίκτες του «μαγικού κόσμου» δεν διδάσκονται να διαβάζουν τα μις ματς, έχουν το μυαλό τους στο iso και όχι την κυκλοφορία, δεν κάνουν box out μετά τα χαμένα σουτ αλλά τρέχουν απευθείας στον αιφνιδιασμό, προτάσσουν τα προσόντα και όχι το διάβασμα παιχνιδιού. Το κυριότερο, δεν παίζουν άμυνα με επαφές, γιατί αυτές απαγορεύονται στα παρκέ των ΗΠΑ. Αντιμέτωποι με σύνολα που έχουν μάθει να παίζουν ομαδικά, να χτυπούν κάθε αδυναμία, να βλέπουν κάθε κενό, να βάζουν το «σώμα τους στη φωτιά» και να υπερβάλλουν εαυτόν για τη νίκη, υστέρησαν ξεκάθαρα.
Κόντρα στη Λιθουανία, έδωσαν το ένα ελεύθερο σουτ μετά το άλλο, αδυνατώντας να σταματήσουν την επίθεση των αντιπάλων τους που… δεν έκαναν και κάτι το ιδιαίτερο παρά να τιμωρούν τα ίδια αμυντικά λάθη συνεχώς. Όπως για παράδειγμα το διαρκές ποστάρισμα του αδύναμου Ριβς, με αποτέλεσμα ο Βάιντας Καρινιάουσκας να κάνει το ματς της ζωής του. Απέναντι στη Γερμανία αυτές οι αδυναμίες τους έγιναν ακόμη πιο φανερές, με τους δύο ψηλούς (Μ. Βάγκνερ, Τάις) να εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία ψηλών κορμιών και box out με συνεχείς ανανεώσεις επιθέσεων και τον Αντρέας Ομπστ να ντύνεται… Κάρι εκτελώντας συνεχώς ανενόχλητος μετά από απλά σκριν που δεν είναι δα και «γρίφος» ως προς την αντιμετώπισή τους.
Συνοψίζοντας, το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι πως θέλουν να κυριαρχήσουν στο FIBA Basketball επιστρατεύοντας παίκτες που δεν το γνωρίζουν, όχι επειδή δεν είναι ταλαντούχοι, αλλά επειδή δεν χρειάστηκε να το μάθουν ποτέ στην καριέρα τους. Φυσικά, ούτε ΛεΜπρόν, Κάρι, Ντουράντ και Σία το γνωρίζουν, αλλά αυτοί είναι απλώς τόσο καλύτεροι από τους υπόλοιπους, που κυριαρχούν όπως και να ‘χει.
Επειδή όμως οι τελευταίοι δύσκολα θα κατέβουν στα Παγκόσμια Κύπελλα, και δεδομένου του ότι οι ΗΠΑ έχουν δείξει ανίκανοι να στελεχώσουν μία σταθερή ομάδα και να τη δομήσουν σιγά σιγά, μυώντας τη στα «μυστικά» του μπάσκετ της FIBA σε παραπάνω από ένα δεκαπενθήμερο, υπάρχει μία λύση την οποία ίσως θα έπρεπε να εξετάσουν. Να επιστρατεύσουν δηλαδή, τους παίκτες που ήδη ξέρουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ απ’ έξω και ανακατωτά, επειδή αποτελούν μέρος του.
Πράγματι, πολλοί «έκπτωτοι άγγελοι» του ΝΒΑ, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν για κάποιο λόγο να βρουν μία θέση στη λίγκα, βγάζουν εδώ και χρόνια το «ψωμί» τους στην Ευρώπη. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, ανήκουν και στους κορυφαίους παίκτες της Ευρωλίγκας, έχοντας προσαρμοστεί απολύτως στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού. Μία 12άδα από τέτοιους παίκτες, ίσως θα ήταν προτιμότερη από υπερταλαντούχους αθλητές οι οποίοι όμως δεν έχουν καμία επαφή με το πώς παίζεται το άθλημα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Για να γίνει ακόμα πιο πειστικό το συγκεκριμένο unpopular opinion, έχουμε στελεχώσει και μία πιθανή δωδεκάδα με Αμερικανούς παίκτες της Ευρωλίγκας. Σε αυτή δεν προσθέσαμε, προφανώς, όσους αγωνίζονται για κάποια άλλη εθνική ομάδα ως νατουραλιζέ.
PG: Μάικ Τζέιμς, Ντάριους Τόμπσον, Σαμπάζ Νέιπιερ
SG: Κέβιν Πάντερ, Γουέιντ Μπόλντουιν, Μπίλι Μπάρον
SF: Γουίλ Κλάιμπερν, Τζέιμς Νάναλι
PF: Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις, Ζακ ΛεΝτέι
C: Τζόναθαν Μότλεϊ, Άλεξ Πόιθρες
Αν τοποθετούσαμε την παραπάνω δωδεκάδα στο περασμένο, για παράδειγμα, Παγκόσμιο Κύπελλο, θα αποτελούσε σίγουρα μία από τις πιο «γεμάτες» και ταλαντούχες, περιλαμβάνοντας όμως και παίκτες που δεν θα χρειάζονταν προσαρμογή στο FIBA Basketball, αφού αυτό το έχουν ήδη κατακτήσει με τους συλλόγους τους. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έφτανε μέχρι το χρυσό, όμως οπωσδήποτε δεν θα έπεφτε θύμα στην τακτική άγνοια που κόστισε στις ΗΠΑ το μετάλλιο.
Θα ήταν ένας ιδανικός συνδυασμός, δηλαδή, του αδιαμφισβήτητου ταλέντου των Αμερικανών παικτών, με την μπασκετική νοοτροπία που απαιτείται για τέτοια τουρνουά. Αν δεν πιστεύετε πως μπορεί να δουλέψει, σκεφτείτε τι θραύση έκαναν όσοι Ευρωλιγκάτοι Αμερικανοί έπαιξαν ως νατουραλιζέ στις πρόσφατες διοργανώσεις, από τον Λορένζο Μπράουν και τον Άντονι Ράντολφ μέχρι τον Σέιν Λάρκιν και τον Τόμας Γουόκαπ.
Προφανώς, κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν την Ευρωλίγκα σε καμία υπόληψη. Πιθανότατα ούτε καν γνωρίζουν την ύπαρξή της, γι' αυτό άλλωστε και ανακηρύσσουν τους πρωταθλητές του ΝΒΑ «World Champions». Επιπλέον, δεν λέει κανείς πως ένα ρόστερ σαν το παραπάνω θα… σάρωνε. Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Όμως, είναι μία λύση την οποία οι Αμερικάνοι δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι ομάδες μίας χρήσης, με πλήρη άγνοια για το παιχνίδι της γηραιάς ηπείρου, δεν μπορούν να το συνηθίσουν και να κυριαρχήσουν με 15 μέρες προετοιμασίας, απέναντι σε σύνολα που χτίζονται χρόνια και το «παίζουν στα δάχτυλα». Εκτός, πια, αν οι ΛεΜπρόν, Ντέιβις και Κάρι αυτού του κόσμου, αποφασίσουν να δίνουν το «παρών» και στα Παγκόσμια Κύπελλα, πέρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες….
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
