«The game is on»… Ή αλλιώς, αρχίζει το ματς στα αγγλικά, όπως λέει και η καμπάνια της Novibet για το Μουντιάλ. Και αν η παραπάνω φράση σημαίνει ότι «το παιχνίδι ξεκινά», είναι σαφές πως η ατάκα των Άγγλων όσον αφορά στην εθνική τους ομάδα είναι άλλη. Χωρίς πολλές περιστροφές... it’s coming home!
Αυτό ήταν και είναι το παράπονο των Άγγλων. Μπορεί να υπερηφανεύονται ότι το ποδόσφαιρο γεννήθηκε στη χώρα τους, όμως σε επίπεδο τίτλων, τα «τρία λιοντάρια» έχουν πολύ φτωχή συγκομιδή. Εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1966 παραμένει το μοναδικό τρόπαιο που έχει πανηγυρίσει η Αγγλία και 56 χρόνια μετά, η δίψα ολοένα και μεγαλώνει.
Άλλωστε μόλις πέρυσι ήταν που χάθηκε το Euro με τον πιο οδυνηρό τρόπο, στα πέναλτι ενάντια στην Ιταλία μέσα στο κατάμεστο “Wembley”. Τρία χρόνια πριν, είχαν φτάσει μέχρι την 4η θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ. Φέτος, έκαναν το χρέος τους στους ομίλους και τώρα έχουν μπροστά τους το εμπόδιο της Σενεγάλης στους «16». Η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ είναι ασφαλώς το φαβορί και καλείται να το επιβεβαιώσει, με το πράγμα να προβλέπεται να δυσκολέψει στη συνέχεια. Ο νικητής του Αγγλία-Σενεγάλη, θα βρει απέναντί του εκείνον του ζευγαριού Γαλλία-Πολωνία.
Πάντως τα «τρία λιοντάρια» έχουν καταφέρει αυτά τα χρόνια να ανέβουν επίπεδο. Μπορεί να παραμένουν... άτιτλοι, όμως οι πορείες τους έχουν βελτιωθεί. Τις προηγούμενες δεκαετίες τα είχαμε δει να μένουν ακόμη και εκτός Euro (2008) ή Μουντιάλ (1994), ενώ σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις θα έφταναν έστω στα ημιτελικά.
Αυτό άλλαξε με τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ στον πάγκο. Από το 2016 στον πάγκο, ο Βρετανός είναι ίσως ο πρώτος προπονητής της εθνικής που κέρδισε τον κόσμο μετά από καιρό. Κατάφερε να βάλει σε καλούπι το ταλέντο που ανέκαθεν είχε η ομάδα του. Καθιέρωσε τον Τζόρνταν Πίκφορντ κάτω από τα δοκάρια, οι Χάρι Μαγκουάιρ και Λιουκ Σο μεταμορφώνονται όταν φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος, ενώ παίκτες όπως ο Κάιλ Γουόκερ, ο Κιέραν Τρίπιερ και ο Τζον Στόουνς εξελίχθηκαν σε βασικά στελέχη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της πατρίδας τους.
Ο Τζόρνταν Χέντερσον έχει την εμπειρία, οι Μέισον Μάουντ, Τζουντ Μπέλιγχαμ, Φιλ Φόντεν και Μπουκάγιο Σάκα έρχονται με φόρα, ενώ Μάρκους Ράσφορντ και Ραχίμ Στέρλινγκ ωρίμασαν και πλαισιώνουν ιδανικά τον αρχιγκολτζή, Χάρι Κέιν.
Την... τρέλα που κουβαλούν οι Άγγλοι οπαδοί την γνωρίζουμε καλά. Η σχέση τους με το αλκοόλ βέβαια συχνά τους βάζει σε μπελάδες, ωστόσο η μπύρα αποτελεί σίγουρα τη Νο1 επιλογή για τον ποδοσφαιρόφιλο σε κάθε γωνιά της Γης – πόσω μάλλον των Βρετανών!
Συνεπώς η διεξαγωγή του εφετινού Μουντιάλ στο Κατάρ, όπου το αλκοόλ έχει απαγορευτεί στα γήπεδα, καταλαβαίνει κανείς πως έφερε προβληματισμό στους Βρετανούς που πήραν την απόφαση να ταξιδέψουν για την αραβική χώρα προκειμένου να υποστηρίξουν τα «τρία λιοντάρια».
Στο θέμα του φαγητού, αν στα ελληνικά γήπεδα κυριαρχεί το λεγόμενο βρώμικο, στην Αγγλία θα βρει κανείς... κρεατόπιτες! Από μπριζόλα μέχρι κοτόπουλο, οι Άγγλοι θα χωρέσουν οτιδήποτε μέσα σε μια πίτα που θα προμηθευτούν από την καντίνα του γηπέδου της αγαπημένης τους ομάδας.
Μάλιστα, πρόσφατο θέμα του Planet Sport αναφέρει πως εκ των ομάδων της Premier League, η Μπράιτον είναι αυτή που ξεχωρίζει για το εξαιρετικό φαγητό που παρέχει στο “Amex Stadium”, ενώ στη λίστα θα βρει κανείς και συλλόγους όπως η Μπρίστολ Ρόβερς, η Μόρκαμ, η Έξετερ και η ΜΚ Ντονς. Το δε “who ate all the pies” ηχεί στα βρετανικά γήπεδα από τον 19ο αιώνα, οπότε αντιλαμβάνεται κανείς τη σύνδεση της πίτας με την μπάλα!
Από εκεί και πέρα θα βρει κανείς κάθε είδους χοτ ντογκ και μπέργκερ, ενώ τα μαλακά μπισκότα Jaffa Cakes απέκτησαν θρυλική υπόσταση και φήμη λόγω της απαίτησης του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να τρώνε τα εν λόγω σνακ οι ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τη δεκαετία του ’90!
Ασφαλώς, όταν έχουμε να κάνουμε με τη διοργάνωση ενός ποδοσφαιρικού τουρνουά, η Αγγλία έρχεται στο μυαλό ως η πρώτη επιλογή. Κι ας έχει να αναλάβει εξ ολοκλήρου κάποιο από το 1996. Μόλις πριν από ενάμιση χρόνο είδαμε oκτώ αναμετρήσεις του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος να διεξάγονται στο θρυλικό “Wembley”, μεταξύ των οποίων τα ημιτελικά και φυσικά ο μεγάλος τελικός – που βρήκε τους οικοδεσπότες Άγγλους να κλαίνε στα σκαλιά για την κούπα που χάθηκε στα πέναλτι ενάντια στην Ιταλία.
Φυσικά, το λονδρέζικο γήπεδο δεν είναι το μοναδικό που θα μπορούσε να φιλοξενήσει αγώνες μεγάλου θεσμού. Πιάνοντας αρχικά τα νεότερα γήπεδα, βρίσκει κανείς το “Emirates” (60.260) της Άρσεναλ, το “Etihad” (53.000) της Μάντσεστερ Σίτι και το “Tottenham Hotspur” (62.850) της Τότεναμ (φωτό), καθώς και το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, που άνοιξε το 2012, χωρά 66.000 θεατές και χρησιμοποιείται ως έδρα από τη Γουέστ Χαμ.
Από εκεί και πέρα; Η ιστορία αναβλύζει ασταμάτητα από τα παλιά μεν, θρυλικά δε “Old Trafford”, “Anfield”, “Stamford Bridge” και “St James’ Park”, ενώ δεκάδες πάρκα με γιγαντοοθόνες θα ξεφύτρωναν στις αγγλικές πόλεις για όσους δεν ήταν αρκετά τυχεροί για να προμηθευτούν ένα εισιτήριο...
