Ένα υπέροχο πρωτάθλημα δέσμιο του ελληνικού ποδοσφαίρου

Σκεφτείτε το εξής απλό: Premier League, πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος, να διεξάγονται δύο ντέρμπι σαν τα χθεσινοβραδινά του ελληνικού πρωταθλήματος και ενώ ο χαμός στη βαθμολογία από την 1η έως την 4η θέση καλά κρατεί. Πάλι στην Αγγλία, δε, σκεφτείτε τρεις «στροφές» πριν το τέλος να γίνονται οι ματσάρες του Σαββάτου σε Γιάννενα και Λιβαδειά. Τι θα συζητούσαμε; Τι πρωταθληματάρα είναι αυτή, τι μπαλάρα βλέπουμε, τι παιχνιδάρες απολαμβάνουμε, τι μυθικό φινάλε περιμένουμε. Τι συζητάμε; Διαιτησία, παρασκήνιο, διαφθορά, ντου οπαδών, φωνές από εδώ, κραυγές από εκεί, μεθυσμένοι, ξεμέθυστοι, φούστες και μπλούζες.

Χωρίς καμία υπερβολή, και τα δύο χθεσινοβραδινά ντέρμπι ήταν ό,τι και όλη η χρονιά στη Σούπερ Λίγκα σε επίπεδο ποδοσφαιρικό και μόνο: Απόλαυση! Δεν καταλαβαίνω τι κουβέντα κάνουμε ακόμα: Το φετινό πρωτάθλημα είναι με διαφορά από το δεύτερο το καλύτερο όλων των εποχών στα χρόνια, τουλάχιστον, του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Και αυτό δεν αφορά, φυσικά, μόνο την κούρσα για τον τίτλο μεταξύ, πλέον, δύο ομάδων, αλλά… τα πάντα! Για να το θέσω και από μία άλλη σκοπιά, η φετινή Σούπερ Λίγκα είναι ένα ελκυστικό προϊόν και θα έπρεπε σε ένα κανονικό περιβάλλον να αποτελέσει οδηγό για τα επόμενα πρωταθλήματα, προκειμένου να αυξηθούν και τα έσοδά του, με δεδομένο, κιόλας, ότι τα χρήματα από την Ευρώπη, ειδικά από τη μεθεπόμενη σεζόν, μόνο… εξασφαλισμένα δεν θα πρέπει να θεωρούνται! Οι «σφαλιάρες» εκτός συνόρων, τα έχουμε ξαναπεί, σφυρίζουν ήδη αδιάκοπα. Χρόνια τώρα.

Φέτος, έχουμε καλούς προπονητές, μερικούς εξαιρετικούς παίκτες (τηρουμένων των οικονομικών δεδομένων τα τελευταία χρόνια για την πλειοψηφία των συλλόγων), σπουδαία παιχνίδια, σαν τα χθεσινά, όπως προαναφέραμε, σε Τούμπα και Φάληρο, τρομερό σασπένς για τα ευρωπαϊκά «εισιτήρια» και μεγάλη μάχη για την παραμονή στην κατηγορία, με τέσσερις (ίσως και πέντε) ομάδες να παλεύουν για τη σωτηρία. Όλο αυτό το υπέροχο πράγμα, όμως, για το οποίο «δουλεύουν» οι μοναδικοί, που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές στην μπάλα, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι ομάδες, κοντεύουμε να… σιχτιρίσουμε, που έχει ακόμη έναν μήνα μέχρι να τελειώσει, συνυπολογίζοντας και τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, όπου βλέπουμε μια άλλη φαρσοκωμωδία εκεί.

Από την άλλη, βέβαια, έχοντας ζήσει αρκετοί εξ ημών την παταγώδη αποτυχία της Ελλάδας να εκμεταλλευτεί το θαύμα της Πορτογαλίας μετά το 2004, δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι το φετινό πρωτάθλημα, επαναλαμβάνω το καλύτερο ή πιο ανταγωνιστικό αν θέλετε όλων των εποχών, θα μας βγει από τη μύτη! Και αυτό συμβαίνει, διότι, δυστυχώς, παραμένει δέσμιο του ελληνικού ποδοσφαίρου και της νοοτροπίας γύρω από αυτό. Από τον οπαδό μέχρι τον παράγοντα καταρχήν, ουδείς έχει μάθει να χάνει. Ένα στοιχείο της κουλτούρας μας και της έλλειψης παιδείας, που δεν υπάρχει, προφανώς, μόνο στον αθλητισμό. Δείτε τι γίνεται στην κοινωνία ή στην πολιτική ζωή του τόπου. Αλλά τι νόημα έχει η οποιαδήποτε νίκη αν δεν μάθεις πρώτα να χάνεις; Και από την άλλη, ανάθεμα αν έχει βγει ποτέ ένας, παράγοντας, προπονητής, δημοσιογράφος, οπαδός, να πει για την ομάδα του «ναι, ευνοήθηκε από τη διαιτησία». Ποτέ, κανείς. Δηλαδή, χθες, στο «Γ. Καραϊσκάκης», οι μεν είδαν μία αψεγάδιαστη διαιτησία και οι δε ότι εξαιτίας της έχασαν;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καρμπόν η ελληνική κοινωνία. Δεν είναι θέμα απαισιοδοξίας ή μοιρολατρίας. Δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα αν δεν αλλάξει πρώτα ο λαός, ο κόσμος και η νοοτροπία του. Ναι, προφανώς και έχουμε, πιθανότατα, τους χειρότερους παράγοντες, όχι της Ευρώπης, εκεί δεν μπαίνει σύγκριση, αλλά ενδεχομένως των Βαλκανίων, διότι το ίδιο το ποδόσφαιρό μας είναι έτσι δομημένο, δεκαετίες τώρα, που «αποβάλλει» οτιδήποτε άλλο, υγιές, και στρώνει κόκκινο χαλί στην τοξικότητα, τη διαφθορά και το παρασκήνιο. Και από την ανάποδη: Ποιος «τρελός» με όραμα θα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο; Όπως, αντίστοιχα, ποιος «τρελός» θα ασχοληθεί με την πολιτική; Που και να ασχοληθεί κανένας καλός άνθρωπος, πάλι τους χειρότερους θα ψηφίσουμε.

Τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι η αδιανόητα γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων, η λήψη αποφάσεων κάτω από την επιρροή αυτών, η έλλειψη υπομονής και η πεποίθησή μας ότι ξέρουμε τα πάντα και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, αφού εμείς είμαστε οι καλύτεροι και οι πιο σωστοί. Σαν τον… θείο ένα πράμα στο πασχαλινό τραπέζι! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η οργάνωσή μας να είναι σχεδόν ανύπαρκτη, κάθε σχέδιο να πηγαίνει περίπατο και να καταλήγουμε, τελικά στο… σιχτίρισμα! Ποδοσφαιρικά, το φετινό πρωτάθλημα είναι υπέροχο. Από τα λίγα στην Ευρώπη, που παραμένει «ανοικτό». Δυστυχώς, αντί να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία και να «χτίσουμε» κάτι καλό για το μέλλον, κάνουμε πάλι τα πάντα, για να δικαιολογήσουμε αφενός την UEFA, που αναφέρεται στο ποδόσφαιρό μας ως «ελληνικό πρόβλημα» και αφετέρου την 20ή θέση μας στο ranking της…