Πριν ξεκινήσουμε, ας βγάλουμε τον ελέφαντα από το δωμάτιο. Το πρώτο Joker με τον Joaquin Phoenix, αυτό του 2019, πρόκειται αν όχι για την αγαπημένη μου, για μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ στο σινεμά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι πήγα στο σινεμά έτοιμος να παρακολουθήσω μία ακόμη κλασική comic book ταινία και αυτό που είδα εν τέλει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου ήταν ένα απίστευτο character study για το πώς μπορεί ένας τραυματισμένος άνθρωπος να οδηγηθεί προς τη βία, αν απλά σπρωχτεί από την κοινωνία και τις συνθήκες ζωής του προς τα εκεί.
Υπό αυτό το πρίσμα, γίνεται κατανοητή η ανυπομονησία μου για το sequel αυτής της λατρεμένης μου ταινίας, αλλά και η μεγάλη μου έκπληξη, όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες κριτικές, οι οποίες όχι μόνο δεν αντιμετώπιζαν το Joker: Folie a Deux ως κάτι εφάμιλλο του προκατόχου του, αλλά ίσα ίσα μιλούσαν για μία ιστορική απογοήτευση. Και δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες κριτικούς, που χρησιμοποιούν τελείως άλλα κριτήρια σε σχέση με τον... απλό κόσμο. Μιλάω για ανθρώπους που είχαν λατρέψει την πρώτη ταινία όμως «μίσησαν» τη δεύτερη.
Λόγω διαφόρων υποχρεώσεων, η αλήθεια είναι πως καθυστέρησα αρκετά να πάω στο σινεμά για την ταινία, κάτι που επέδρασε πολύ αρνητικά, καθώς πρόλαβα να γίνω μάρτυρας στο ακραίο «θάψιμο» που έπεσε. Κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζονταν στα social media ειδήσεις για ανθρώπους που αποχωρούσαν νωρίς ή γελούσαν κατά τη διάρκεια της θέασης, αλλά και για την αποτυχία της ταινίας όχι μόνο να φτάσει στα οικονομικά κέρδη της πρώτης, αλλά και να καλύψει τα έξοδα της παραγωγής. Κάτι που σημαίνει πως μία μεγάλη μερίδα από τους fans του πρώτου Joker δεν πήγε καν να δει το sequel, απογοητευμένη από τα όσα ακούγονταν.
Ευτυχώς, από τη δική μου πλευρά δεν έγινε το ίδιο λάθος. Και κάπου εδώ θέλω να κάνω μία δήλωση: Το Joker 2 είναι μια αρκετά καλή ταινία! Είναι σε καμία περίπτωση εφάμιλλη του πρώτου; Φυσικά και όχι. Καταντά μερικές φορές εκνευριστική η διαρκής παρουσία τραγουδιών που διακόπτουν την πλοκή; Βεβαίως. Είναι όμως μία ταινία που αξίζει το καθολικό «κράξιμο» που έχει δεχθεί, λες και μιλάμε για το «The Room» του Tommy Wiseau; Σε καμία περίπτωση!
*Για όσους δεν έχετε δει την ταινία, από εδώ και πέρα θα υπάρξουν spoilers.
Αρχικά, το Joker 2 είναι μία εξαιρετικά όμορφη ταινία στο οπτικό κομμάτι, σε βαθμό που ίσως να ξεπερνά και την πρώτη. Η αντίθεση μεταξύ της «μαυρίλας» στη ζωή του Άρθουρ Φλεκ στο Arkham Asylum και των πολύχρωμων σκηνών που εκτυλίσσονται συνήθως στο μυαλό του από τη στιγμή που γνωρίζει την Harley Quinn της Lady Gaga είναι εντυπωσιακή. Όσον αφορά στην τελευταία, είναι μια χαρά στον ρόλο, τον οποίο η συγκεκριμένη ταινία αντιμετωπίζει με πολύ διαφορετικό τρόπο σε σχέση με προηγούμενες ενσαρκώσεις.
Ένα «παράπονο» που ανέκυπτε συχνά στις κριτικές που διάβασα είναι ότι το story αναιρεί τον χαρακτήρα του Joker όπως τον μάθαμε στην πρώτη ταινία. Πράγματι, υπάρχει ένα κομβικό σημείο στο οποίο ο αγαπημένος μας κλόουν αρνείται αυτή την ταμπέλα του «Clown Prince of Crime» και παραδέχεται πως τα εγκλήματα που έκανε ήταν απλά ένας πολύ λανθασμένος και εγωιστικός τρόπος να πάρει εκδίκηση και να κερδίσει την αποδοχή του κόσμου.
Αντιλαμβάνομαι πως είναι πολύ δύσκολο για κάποιους να δεχτούν πως ο Joker παρουσιάζεται περισσότερο ως ένας τραυματισμένος και πληγωμένος loser παρά ως criminal mastermind όπως τον έχουμε συνηθίσει στις περισσότερες εκδοχές, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Άρθουρ Φλεκ του συγκεκριμένου «σύμπαντος» ήταν από την πρώτη ταινία ακριβώς αυτό και δεν θα έβγαζε νόημα να εξελιχθεί σε κάποιον ιδιοφυή εγκληματία που βασανίζει την Γκόθαμ. Αυτό ακριβώς απεικονίζει και το τέλος της ταινίας, που υπονοεί πως ο χαρακτήρας που παρακολουθούσαμε δεν ήταν καν ο Joker που ξέρουμε, αλλά κάποιος που προκάλεσε τη «γέννηση» του τελευταίου.
Φυσικά, δεν πρόκειται για μία τέλεια ταινία. Ο ρυθμός ανακόπτεται διαρκώς από τα musical acts, τα οποία είναι περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε, και δεν συνδέονται με άρτιο τρόπο με την πλοκή. Ώρες ώρες έμοιαζε πως οι δημιουργοί αναζητούσαν απλώς ευκαιρίες ώστε να βάλουν την (τρομερά ταλαντούχα) Lady Gaga να τραγουδήσει. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο «ψεγάδι» του Joker 2, καθώς κατά τ' άλλα πρόκειται για μία ταινία που έχει κάτι να πει, αποτελεί ιδανική συνέχεια του χαρακτήρα που μάθαμε το 2019, και ολοκληρώνει με πειστικό και αρμονικό τρόπο τη συγκεκριμένη βερσιόν του Άρθουρ Φλεκ.
Για να κλείσουμε. Είναι το Joker 2 μία ταινία που θα μείνει στην ιστορία όπως ο προκάτοχός της; Πιθανότατα όχι, εκτός αν μελλοντικά αποκτήσει κάποιο cult following, κάτι που συμβαίνει συχνά με καλές ταινίες που δεν αξιολογήθηκαν σωστά στην εποχή τους. Αν όμως σας άρεσε το πρώτο, θέλετε να δείτε τον Άρθουρ Φλεκ αυτού του «σύμπαντος» να «παίρνει αυτό που του αξίζει» και μπορείτε να αντέξετε λίγη παραπάνω μουσική απ' όσο θα έπρεπε, δεν χάνετε τίποτα να κλείσετε ένα εισιτήριο και να την παρακολουθήσετε στα σινεμά.
Ζούμε δυστυχώς σε μία εποχή που είναι εύκολο να διαμορφώσουμε γνώμη για κάτι χωρίς καν να το έχουμε δει, επειδή το είπε κάποιος κριτικός, κάποιος φίλος μας ή κάποιος σχολιαστής στα social media. Επειδή όμως αυτή η «ακύρωση» συχνά γίνεται «τυφλά», βάλτε... ωτοασπίδες, μην πιστεύετε στις υπερβολές, και δείτε μία ταινία (αν σας ενδιαφέρει), ακόμη και να μην έχουν ακουστεί «διθύραμβοι» γι' αυτή.
