Ακόμη μια καταστροφή για την Αγγλία εκτός κι αν…

Για μια ακόμη φορά απογοητευτική η εθνική Αγγλίας. Κρίμα και άδικο για την χώρα με τη μεγαλύτερη ιστορία στο ποδόσφαιρο να παρουσιάζεται τόσο άχρωμη και άγευστη σε ένα ακόμη τουρνουά.

Η ισοπαλία απέναντι στη Γαλλία είναι τιμητικό αποτέλεσμα για τους Άγγλους. Η εικόνα του ματς… επέτρεπε ακόμη και ήττα για τα λιοντάρια. Την απέφυγαν επειδή το κέντρο άμυνας δούλεψε σωστά και ο Τζέραρντ, σε προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία, έπαιζε ως κλασικός αμυντικός χαφ καλύτερα από τον Πάρκερ.

Είναι κρίμα όμως, ο πιο ποιοτικός χαφ των Άγγλων, να περνά την περισσότερη ώρα του ματς αμυνόμενος μπροστά στη μεγάλη περιοχή του Χαρτ. Κάποιο λάθος κάνει στην προκειμένη περίπτωση ο γερο-Χότζον. Το 4-4-2 που προσαρμόζει δεν βγαίνει χωρίς χαφ-εξτρέμ που να βγάζουν φωτιές.

Ο Μίλνερ και ο Τσαμπερλέιν ήταν μακριά από τις φλόγες. Τους κατάπιε χωρίς κόπο ο Εβρά και ο Ντερμπισί. Ο κόουτς με το παλιομοδίτικο 4-4-2, το μόνο καταφέρνει να αφυδατώνει επιθετικά την ομάδα του, και να βγάζει τη γλώσσα του αρχηγού Τζέραρντ.

Μόνη λύση για να δούμε κάτι ελκυστικό από τους Άγγλους, είναι να απελευθερωθεί ο αρχηγός παίζοντας πιο μπροστά με δύο καθαρόαιμους αμυντικούς χαφ πίσω τους (πχ. Πάρκερ, Χέντερσον). Με σύστημα 4-3-3 ο Γιανκ θα τραβηχτεί αριστερά όπως παίζει στη Μάντσεστερ και θα παίξει δεξιά ένας εκ των Τζόνσον ή Νταουνινγκ.

Με την επιστροφή του Ρούνεϊ στην κορυφή (στο τρίτο παιχνίδι) και τους εξτρέμ να πατούν περιοχή κάτι μπορεί να γίνει. Διαφορετικά αν η Αγγλία παραμείνει έτσι, θα ξεχαστεί εύκολα, όπως έγινε σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες διοργανώσεις.