Αυτός ο «παλιοχαρακτήρας» που λέγεται...

Όχι τώρα που "γέρασε". Και στα νιάτα του τα ίδια έκανε ο Πάμπλο Γκαρσία.

Όταν το παιχνίδι "έβγαζε" πολλές προσωπικές μονομαχίες και μάχες σώμα με σώμα τόφερνε η κακιά η ώρα κι έχωνε καμιά ψιλή.

Αν δεν τον έπαιρνε χαμπάρι ο διαιτητής ή δεν φαινόταν καθαρά πάνω στη φάση είχε καλώς.

Αν όχι κι ανεξάρτητα από την σπουδαιότητα του ματς έπαιρνε το δρόμο για τα αποδυτήρια.

Στο ΟΑΚΑ ο Κωστένογλου κι ο Μπόλονι τον έφτασαν (πάλι) στο απροχώρητο. Ο τεχνικός της ΑΕΚ παραδόξως αποφάσισε να την παρατάξει με τέσσερις χαφ. Ετσι αντί για τρεις ο Πάμπλο είχε να τα βάλει με τέσσερις.

Ο τεχνικός του ΠΑΟΚ τον έβαλε να παίξει με δεύτερο αμυντικό χαφ τον επιθετικογενή Φωτάκη και μπροστά του τον αργό και απρόθυμο στο μαρκάρισμα Ίβιτς. Αρα, περισσότερο τρέξιμο και πιο πολλές προσωπικές μονομαχίες. Μεγαλύτερη κούραση και εκνευρισμός.

Κάπως έτσι ήρθε η προβολή στον Βάργκας και η δεύτερη κίτρινη. Κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και χάθηκε η πρωτιά στα πλέι οφ. Δύο ήττες στη σειρά στο ΟΑΚΑ. Και στις δύο περιπτώσεις ο ΠΑΟΚ βρέθηκε δικαιολογημένα με βάση την εμφάνιση του πίσω στο σκορ. Στην πρώτη ο διαιτητής Γιάχος δεν του δίνει καθαρό πέναλτι και δεν τον αφήνει να ξαναμπεί στο παιχνίδι ισοφαρίζοντας.

Στην δεύτερη ο Πάμπλο Γκαρσία εκνευρισμένος αποβάλλεται και ενταφιάζει τις ελπίδες του ΠΑΟΚ για ανατροπή.
Συμβαίνουν αυτά. Οταν κάποιος από σπουδαίος ποδοσφαιριστής γίνεται λαϊκός ήρωας, ξεφεύγει από τη δικαιοδοσία του προπονητή της. Ισως και της διοίκησης...