Του χρόνου, θα υπάρχει κανείς για να τον απειλήσει;

Εντάξει, το φετινό έφτασε μέχρι την 27η αγωνιστική. Ο Ολυμπιακός έμεινε δύο φορές πέντε βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό κι είδε το... πουλάκι έτοιμο να πετάξει. Και ποιος ξέρει μπορεί και να πέταγε αν ο Παναθηναϊκός δεν στερείτο για τόσο μεγάλο και τόσο κρίσιμο χρονικό διάστημα τον Λάζαρο, τον Νίνη, τον Λέτο, τον Μπουμπσόνγκ.

Να βάλουμε και τον Γκέργκελι που μας θύμισε την παρουσία του αλλά και την ικανότητα του στο σκοράρισμα τόσο καθυστερημένα. Γι' αυτές τις απουσίες έχουν δίκιο να λυπούνται στον Παναθηναϊκό και να καταριούνται. Η ψυχρή αποτίμηση των όσων είδαμε στα γήπεδα δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Το πήρε ο καλύτερος. Αυτός που έφαγε τα λιγότερα και έβαλε τα περισσότερα. Αυτός που έπαιξε την καλύτερη μπάλα. Που έμπαινε συνεχώς στην μεγάλη περιοχή των αντιπάλων. Που σκορπούσε τρόμο με την αφόρητη πίεση ψηλά. Κάτι τέτοιες στιγμές δεν χωρούν μισόλογα κι επιφυλάξεις. Ο Ολυμπιακός έφτασε στο 39ο γιατί μέσα στο γήπεδο ήταν καλύτερος από κάθε αντίπαλο του.

Φέτος είχε αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός έδειξε τα δόντια του αν και πολλοί δεν το περίμεναν στην αρχή. Του χρόνου ποιος θα απειλήσει τον φετινό πρωταθλητή. Γιατί μη γελιόμαστε. Μια διοργάνωση έχει ενδιαφέρον όταν υπάρχει ανταγωνισμός. Με βάση όσα ξέρουμε τον τελευταίο καιρό, δεν υπάρχει κάτι που να μας κάνει αισιόδοξους. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι οπαδοί των ερυθρολεύκων δεν "φτιάχνονται" στην προοπτική της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος στο οποίο όλοι οι άλλοι απλά θα συμμετέχουν. Δεν είναι όμως αυτός λόγος για να μην πανηγυρίσουν τον 39ο.