Αυτός ο Ντιόγκο, θα με κάνει να... φάω τα μολύβια μου!

Όταν ήρθε είχα τη φαεινή ιδέα να γράψω ότι θα αντικαταστήσει επάξια τον Ζιοβάνι. Οι αναγνώστες δεν με πήραν στο ψιλό γιατί η πρώτη χρονιά του ήταν παραγωγική. Και έφτιαξε και έβαλε τα γκολάκια του. Ο,τι έκανε κι ο Ζιοβάνι δηλαδή χωρίς βέβαια τη δική του φινέτσα και κλάση. Τη δεύτερη χρονιά έγραψα ότι δεν μπορεί να ντριπλάρει ούτε καρέκλα.

Τα χάλια του - θα θυμάστε - ήταν απερίγραπτα. Το μόνο που έκανε ήταν να σκοντάφτει πάνω στον αντίπαλο και στη συνέχεια να του κάνει επιθετικό φάουλ. Από τη Βραζιλία που στάλθηκε δανεικός μαθαίναμε πως συνεχίζει στο ίδιο tempo. Δηλαδή σκοντάφτει, βλέπει το τέρμα σαν δαχτυλήθρα και επιπλέον βγάζει τραυματισμούς.

Έτσι όταν τελείωσε ο δανεισμός και δεν βρέθηκε καμιά ομάδα στην πατρίδα του να τον φορτωθεί, είπα ότι ήρθε μη τυχόν και δεν συμπληρώνουν στα οικογενειακά "διπλά". Ομως αυτός ο χρυσοπληρωμένος νεαρός, στηρίχτηκε από τον Βαλβέρδε, επωφελήθηκε από τους τραυματισμούς και κάθε φορά που παίζει κερδίζει εκτίμηση και συμπάθεια.

Δεν φοβάται να μείνει στη μεγάλη περιοχή, παίρνει πάνω του τελικές προσπάθειες και βγάζει τους συμπαίκτες του σε θέση για γκολ. Χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό, παίζει λιγότερο για τον εαυτό του και περισσότερο για όλους τους άλλους. Γύρω του "όλοι" βάζουν γκολ κι αυτός εκεί υπομονετικά τρέχει μαρκάρει, "σκοτώνεται" μήπως και... Τις περισσότερες φορές δεν... Για τον Λούις Ντιόγκο μπορείς να πεις πολλά. Ένα δεν μπορείς να πεις. Οτι αδιαφορεί.

Πολλές φορές μοιάζει σαν σέντερ μπακ που ο προπονητής τον βάζει στην κορυφή της επίθεσης. Με τον Άρη έφαγε τον τόπο. Μόχθησε, κουράστηκε, πρόσφερε. Χρήσιμα στοιχεία για κάθε ποδοσφαιριστή. Για τον βασικό σέντερ φορ του Ολυμπιακού δεν επαρκούν...

Υ.Γ. Καλές είναι οι σέντρες. Ειδικά όταν είναι παράλληλες και μαρτυρούν άπλωμα του παιχνιδιού στις άκρες του γηπέδου. Όταν όμως γίνονται τόσες πολλές αλλά σπάνια βρίσκουν στόχο τότε υπάρχει θέμα...