Κόουτς, ανέβα(*)

Χρειαζόταν τον Κάστρο, για να μην ξεφτιλιστεί ο Παναθηναϊκός από την Μακάμπι; Μην τρελλαθούμε! Ούτε τον Κάστρο, ούτε τον Σισέ. Χρειαζόταν μια στοιχειώδη οργάνωση, τρεξίματα στη μεσαία γραμμή, επιθέσεις που να μην εξαντλούνται μονοσήμαντα στις προσωπικές ενέργειες του Λέτο. Επίσης, μια άμυνα που να μην κουτουλάει.

Πράγματα, δηλαδή, που είναι η πρώτη φροντίδα το πρωί και η τελευταία το βράδυ για κάθε προπονητή. Εκτός, ίσως, από τον Ζεσουάλντο Φερέιρα.

Να χάσεις. Να μην ξεφτιλιστείς όμως. Οι πράσινοι (παίκτες και προπονητής) αφέθηκαν σαν άβγαλτα σχολιαρόπαιδα στις ορέξεις της Μακάμπι. Να παίξεις με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα είναι κατανοητό. Να σου κάνει τέτοιο κάζο μια ομάδα από το Ισραήλ χωρίς ευρωπαϊκές περγαμηνές είναι προσβλητικό.

Τέτοιο εφιάλτη στο δεύτερο ημίχρονο δεν πρέπει να έχει ξαναζήσει ο Παναθηναϊκός κι επειδή Βαρδινογιάννης, Βγενόπουλος και Σία δεν παίζουν μπάλα είναι μια ωραία υπεκφυγή και τίποτα παραπάνω αν τους φορτωθεί το κάζο του Τελ Αβίβ.

Η μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού βουβάθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Η αμυντική του γραμμή κουτουλούσε. Κι έμενε ο Λέτο που είχε την εντύπωση ότι το παιχνίδι ήταν «μόνος μου και όλοι σας».

Είναι τέτοια η αγωνιστική ανυπαρξία του Παναθηναϊκού που δεν ξέρω αν ωφελεί σε τίποτα να σταθεί κανείς σε τίποτα στο γκολ του Τοτσέ που κακώς ακυρώθηκε. Η μεγάλη συζήτηση γι’ αυτό ίσως συσκοτίσει την συζήτηση για την τραγική εικόνα του τριφυλλιού στο δεύτερο ημίχρονο.

Η πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ γίνεται όνειρο μακρινό.

Η ελπιδοφόρα εμφάνιση του Κουίνσι στο πρώτο ημίχρονο δεν απαλύνει τον πόνο. Το Παναθηναϊκό οικοδόμημα τρίζει συθέμελα.

Ο Φερέιρα αδυνατεί να μετασχηματίσει έντεκα καλούς παίκτες σε συμπαγή ομάδα. Κι όπως είναι γνωστό παίκτες δεν μπορείς να αλλάξεις…

(*) Τίτλος της Sportday για τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι. Τότε, είχε ανέβει στο αεροπλάνο της επιστροφής.