Η ΑΕΚ πήρε το Κύπελλο, το ποδόσφαιρο έχασε το νόημά του

Το βράδυ του Σαββάτου είχαμε δύο παιχνίδια. Το πρώτο και το πιο σοβαρό παίχτηκε εις βάρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είχε πρωταγωνιστές αφιονισμένους οπαδούς που ήρθαν στο γήπεδο με σκοπό να γίνουν πρωταγωνιστές σε βάρος της ίδιας τους της ομάδας. Δεν τους αξίζει να αποκαλούνται φίλαθλοι γιατί ασφαλώς δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα ούτε καν την ίδια τους την ομάδα αφού με τα επεισόδια που δημιούργησαν τους επιφυλάσσουν μεγάλη τιμωρία και της στερούν το δικαίωμα να παίξει επί ίσης όροις την κρίσιμη διαδικασία των πλέι οφ.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο πήγε χρόνια πίσω. Είναι μύθος να λέμε ότι μια μικρή μειοψηφία κάνει τα έκτροπα, λεηλατεί, καταστρέφει, λαμπαδιάζει, ξυλοκοπεί. Ήταν πολύ αυτοί που θα ήθελαν κι ακόμα περισσότεροι αυτοί που το γούσταραν. Όσο αρνούμαστε να δούμε κατάματα αυτή την πραγματικότητα, αρνούμαστε να παραδεχτούμε το πρόβλημα άρα και να το αντιμετωπίσουμε. Είναι κρίμα να μην μπορούμε να φέρουμε σε πρώτο πλάνο τη χαρά του Λυμπερόπουλου, του Δέλλα, του Καφέ, του Χιμένεθ. Είναι κρίμα γιατί αυτοί που τους χειροκροτούσαν στην ουσία τους υπονόμευσαν. Αδίκησαν την προσπάθειά τους και τους κόπους τους. Θέλησαν να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές, στη θέση των πραγματικών πρωταγωνιστών.

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή τους την τακτική τούς ακολούθησαν και πολλοί από τους οπαδούς του Ατρομήτου παρά τη συγκινητική προσπάθεια του Γιώργου Σπανού και του δημάρχου Ανδρέα Παχατουρίδη. Το πρώτο ματς χάθηκε. Στους ηττημένους αναγκαστικά περιλαμβάνεται η διοργανώτρια αρχή ΕΠΟ και η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΚ. Όταν μια γιορτή μετατρέπεται σε φιάσκο τα πανηγύρια της απονομής μοιάζουν σαν μια κακόγουστη σκηνοθεσία.

Ο Γιώργος Δώνης μπορεί να διαμαρτύρεται για το γκολ οφσάιντ του Νίκου Λυμπερόπουλου αλλά πρέπει και να στεναχωριέται γιατί η ομάδα του είχε ελάχιστες απαντήσεις και αυτές τις εξάντλησε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη μέσα στο γήπεδο και η νίκη της αν και είχε αφετηρία ένα γκολ οφσάιντ, ήταν απόρροια της ανωτερότητάς της. Είναι κατανοητή η πίκρα του προπονητή και των παικτών του Ατρομήτου αλλά δεν γίνεται να αμφισβητηθεί η αρχοντική παρουσία του Δέλλα, το εκπληκτικό παιχνίδι του Ντιόπ και η καθοριστική παρουσία του Καφέ από την ώρα που μπήκε στο ματς. Τελικά το Κύπελλο πήγε στην ομάδα που διέθετε περισσοτέρους παίκτες με ποιότητα. Αμφιβάλω αν η κατάκτησή του, μπορεί να επουλώσει έστω και λίγες από τις πολλές πληγές στο σώμα της πολύπαθης ΑΕΚ. Μάλλον θα λειτουργήσει σαν ένα προσωρινό αναλγητικό. Οι πόνοι θα επανέλθουν εντονότεροι μέσα σε λίγες μέρες.

Όσο για το σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτό υπέστη ένα νέο βαθύτατο τραυματισμό για τον οποίο δεν μπορούν να λειτουργήσουν θεραπευτικά οι πειθαρχικές επιτροπές και οι αθλητικοί εισαγγελείς και άλλα παρόμοια που περισσότερο χαϊδεύουν παρά τιμωρούν ολόκληρο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα. Θέλει ξήλωμα και φτιάξιμο από την αρχή. Αναζητείται η ισχυρή βούληση για μια τόσο φιλόδοξη όσο και απαραίτητη προσπάθεια.