Τι θα έγραφα άραγε αν ο διαιτητής έδινε τα δύο πέναλτι;

Όποιος θέλει να αποτιμήσει κριτικά την εμφάνιση της Εθνικής, εξαιρώντας τα δύο πέναλτι που δεν δόθηκαν στο Ισραήλ και το σουτ του Βερμούτ στο δοκάρι, κινδυνεύει να στερηθεί του τεκμηρίου της αντικειμενικότητας.

Στο γήπεδο παρουσιάστηκαν δύο ομάδες με διαφορετικές τακτικές και στόχο τη νίκη.

Ο Λουίς Φερναντές επέλεξε πίεση ψηλά και κοντινές πάσες στο ύψος της μεγάλης περιοχής της Εθνικής, για να «βγάλει» παίκτη φάτσα στον Σηφάκη.

Ο Σάντος επέλεξε κάθετες συρτές πάσες στην άμυνα των Ισραηλινών, για να φύγει στις πλάτες τους ο Σαλπιγγίδης.

Και οι δύο τακτικές, δημιούργησαν προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες.

Στην ελληνική υπήρχαν στιγμές που οι σέντερ μπακ έδιωχναν ηρωικά και στα τυφλά.

Στην ισραηλινή άμυνα, ο Σαλπιγγίδης, παίζοντας στο όριο του οφσάιντ, βρήκε τις ευκαιρίες να ξεφύγει από τους αργούς σέντερ μπακ.

Το ματς είχε άγρια ομορφιά, γιατί ο Σάντος με τον Φερναντές ζητούσαν νίκη.

Οι φίλαθλοι το ευχαριστήθηκαν, γιατί το παιχνίδι της Εθνικής μας δεν μοιάζει πια με όσα είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν.
Παίζοντας επιθετικά, η ομάδα έδειξε ότι έχει τις δυνατότητες να το κάνει.

Οι ακραίοι Σαμαράς και Φετφατζίδης έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν καταστάσεις με ατομικές ενέργειες, αποδιοργανώνοντας τις αμυντικές τακτικές των αντιπάλων.

Ο Καφές, ειδικά την πρώτη μισή ώρα, ήταν εξαιρετικός και στα ανασταλτικά και στα επιθετικά καθήκοντα.

Η Εθνική ομάδα σχεδιάζεται από την αρχή. Νέοι παίκτες διευρύνουν το ρεπερτόριό της. Την κάνουν πιο ελκυστική. Η αλλαγή φυσιογνωμίας έχει τα ρίσκα της.

Ρίσκα που αφορούν και τις εκτιμήσεις που κάνουμε εκ των υστέρων οι δημοσιογράφοι. Γιατί κρίνοντας εξ ιδίων, δεν είμαι σίγουρος για το περιεχόμενο των κειμένων μου, αν ο Σουηδός διαιτητής έδινε δύο πέναλτι υπέρ του Ισραήλ.