Αυτή πρέπει να είναι η μπάλα του μέλλοντός μας…

Ποιος το περίμενε σε αγώνα της Εθνικής μας ομάδας, καλύτερος παίκτης της συνάντησης να αναδεικνύεται ο αντίπαλος τερματοφύλακας.
Συνέβη κι αυτό, όπως συνέβησαν και άλλα υπέροχα στη νίκη μας επί της Νιγηρίας στο παγωμένο Μπλουμφοντέιν.

Μια νίκη που ζέστανε την ελπίδα μας ότι μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο μακριά από τα αναχρονιστικά γεμίσματα στην αντίπαλη περιοχή.

Τέτοιο ποδόσφαιρο με καλή κυκλοφορία της μπάλας, άπλωμα του παιχνιδιού σε όλες τις διαστάσεις του γηπέδου και συνεχή κίνηση των επιθετικών, ό,τι, δηλαδή, σημαίνει σύγχρονο ποδόσφαιρο είχαμε χρόνια να δούμε από την Εθνική μας ομάδα.

Τώρα είναι αναγκασμένοι όσοι Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι μίλησαν χλευαστικά για την εμφάνισή μας στο ματς με την Νότια Κορέα, όχι κατ’ ανάγκην, να πάρουν πίσω τους χαρακτηρισμούς, αλλά να ενημερώσουν τους αναγνώστες τους ότι η Ελληνική ομάδα μπορεί να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο.

Τέτοιο ποδόσφαιρο παίξαμε εναντίον των Νιγηριανών, όχι μόνο από το 30’ και μετά, που έμειναν με δέκα παίκτες, αλλά και νωρίτερα όταν ήμασταν έντεκα εναντίον έντεκα.

H σπουδαία εμφάνιση της Εθνικής που έστειλε στα ουράνια πάνω από πέντε χιλιάδες Έλληνες που βρέθηκαν στο Μπλουμφοντέιν είναι πηγή αισιοδοξίας για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου σε αντιπροσωπευτικό επίπεδο.

Ο Αλέξανδρος Τζιόλης ο Βασίλης Τοροσίδης, ο Αλέξανδρος Τζόρβας, ο Γιώργος Σαμαράς και ο Σωτήρης Νίνη: αντιπροσωπεύουν σε βάθος πενταετίας και παραπάνω το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Κι αυτό ανεξάρτητα από τυχόν στραβό έως και κακό, αποτέλεσμα την Τρίτη κόντρα στην Αργεντινή. Γιατί ό,τι και να συμβεί στο ματς αυτό δεν θα πρέπει να σβήσει από την μνήμη το παιχνίδι-οδηγό το απόγευμα της Πέμπτης.

Ο Ότο Ρεχάγκελ με το κοουτσάρισμά και τις επιλογές του έβαλε ισχυρή παρακαταθήκη για το «πώς» πρέπει να κινηθεί και τι «είδους ομάδα» πρέπει να παρουσιάσει ο διάδοχός του.

Αν, βεβαίως, μετά από όλα αυτά υπάρξει διάδοχος…