Οι Νιγηριανοί ας ρωτήσουν τον Σεφτσένκο…

Λίγες ώρες πριν το κρίσιμο ματς με τη Νιγηρία είναι μάλλον άσκοπο να κάνεις τον απολογισμό της θητείας του ομοσπονδιακού προπονητή. Όλοι το ξέρουν πως σε περίπτωση ήττας, ολοκληρώνεται μία δεκαετής θητεία του Ότο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής ομάδας. Μία θητεία με προφανές το θετικό πρόσημο όσο κι αν η τελευταία γεύση θα είναι στυφή.

Ασφαλώς θα βουτηχτούν γραφίδες και μικρόφωνα στη χολή αλλά αυτά συνιστούν γενικότερες παθογένειες της ελληνικής δημοσιογραφίας για να μην πω της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα.

Ωστόσο όσοι μπουν στο γήπεδο του Μπλουμφοντέιν δεν θα παίξουν για τον προπονητή τους. Θα παίξουν πρώτα απ’ όλα για τους εαυτούς τους και την ομάδα τους.

Το ίδιο θα κάνουν από την πλευρά τους οι Νιγηριανοί. Το τονίζουν άλλωστε στις δηλώσεις τους. Εύκολα διακρίνει κανείς υπεροψία στα λεγόμενά τους. Μας μετρούν με βάση το παιχνίδι με τη Νότιο Κορέα. Ξεχνούν το παιχνίδι της πρόκρισης στην Ουκρανία.

Ορισμένες φορές το ξεχνάμε κι εμείς οι ίδιοι. Στο παιχνίδι εκείνο έπαιζαν οι ίδιοι παίκτες που βρίσκονται τώρα στην αποστολή της Εθνικής.

Δεν χρειάζεται δηλαδή να πάμε πίσω στο 2004 για να αναζητήσουμε επιτυχίες. Το φθινόπωρο ήταν που «κλείσαμε το σπίτι» του Σεφτσένκο, του Τίμοστσουκ και της παρέας τους. Αυτή η ομάδα ήταν. Κατά συνέπεια απέναντι στη Νιγηρία μπορούμε να παίξουμε με το γνωστό τρόπο! Κλειστή άμυνα με τρεις σέντερ μπακ κι αντεπιθέσεις. Αφού μας λείπουν ο Μέσι κι ο Κακά για να παίξουμε φουλ επίθεση, θα στηριχτούμε στον Μόρα, τον Κατσουράνη και τον Σαλπιγγίδη…

Όσο για τον Ρεχάγκελ, ακόμα κι αν χάσουμε θα παραδεχτούμε ότι κλείνει ένας κύκλος και θα δηλώσουμε εξαρχής ευτυχείς αν ο νέος που θα ανοίξει, μοιάζει έστω και λίγο μ’ αυτόν που είχε ως πρωταγωνιστή του, τον κόουτς.